Jobi 6

1 Atëherë Jobi u përgjigj dhe tha:

Jób pedig felele, és monda:

2 “Ah, sikur dhembja ime të ishte peshuar tërësisht, dhe fatkeqësia ime të vihej bashkë mbi peshoren,

Oh, ha az én bosszankodásomat mérlegre vetnék, és az én nyomorúságomat vele együtt tennék a fontba!

3 do të ishte me siguri më e rëndë se rëra e detit! Për këtë arsye fjalët e mia nuk u përfillën.

Bizony súlyosabb ez a tenger fövenyénél; azért balgatagok az én szavaim.

4 Duke qenë se shigjetat e të Plotfuqishmit janë brenda meje, shpirti im ua pi vrerin; tmerrete Perëndisë janë renditur kundër meje.

Mert a Mindenható nyilai vannak én bennem, a melyeknek mérge emészti az én lelkemet, és az Istennek rettentései ostromolnak engem.

5 Gomari i egër a pëllet vallë përpara barit, ose kau a buluron para forazhit të tij?

Ordít-é a vadszamár a zöld füvön, avagy bőg-é az ökör az ő abrakja mellett?

6 A hahet vallë një ushqim i amësht pa kripë, apo ka ndonjë farë shije në të bardhën e vezës?

Vajjon ízetlen, sótalan étket eszik-é az ember; avagy kellemes íze van-é a tojásfehérnek?

7 Shpirti im nuk pranon të prekë gjëra të tilla, ato për mua janë si një ushqim i neveritshëm.

Lelkem iszonyodik érinteni is; olyanok azok nékem, mint a megromlott kenyér!

8 Ah sikur të mund të kisha atë që kërkoj, dhe Perëndia të më jepte atë që shpresoj!

Oh, ha az én kérésem teljesülne, és az Isten megadná, amit reménylek;

9 Dashtë Perëndia të më shtypë, të shtrijë dorën e tij dhe të më shkatërrojë!

És tetszenék Istennek, hogy összetörjön engem, megoldaná kezét, hogy szétvagdaljon engem!

10 Kam megjithatë këtë ngushëllim dhe ngazëllehem në dhembjet që nuk po më kursehen, sepse nuk i kam fshehur fjalët e të Shenjtit.

Még akkor lenne valami vigasztalásom; újjonganék a fájdalomban, a mely nem kimél, mert nem tagadtam meg a Szentnek beszédét.

11 Cila është forca ime që ende të mund të shpresoj, dhe cili është fundi im që të mund ta zgjas jetën time?

Micsoda az én erőm, hogy várakozzam; mi az én végem, hogy türtőztessem magam?!

12 Forca ime a është vallë ajo e gurëve, ose mishi im është prej bronzi?

Kövek ereje-é az én erőm, avagy az én testem aczélból van-é?

13 A s’jam fare pa ndihmë në veten time, dhe a nuk është larguar nga unë dituria?

Hát nincsen-é segítség számomra; avagy a szabadulás elfutott-é tőlem?!

14 Për atë që është i pikëlluar, miku duhet të tregojë dhembshuri, edhe në qoftë se ai braktis frikën e të Plotfuqishmit.

A szerencsétlent barátjától részvét illeti meg, még ha elhagyja is a Mindenhatónak félelmét.

15 Por vëllezërit e mi më kanë zhgënjyer si një përrua, si ujërat e përrenjve që zhduken.

Atyámfiai hűtlenül elhagytak mint a patak, a mint túláradnak medrükön a patakok.

16 Ato turbullohen për shkak të akullit dhe në to fshihet bora,

A melyek szennyesek a jégtől, a melyekben olvadt hó hömpölyög;

17 por gjatë stinës së nxehtë ato zhduken; me vapën e verës ato nuk duken më në vendin e tyre.

Mikor átmelegülnek, elapadnak, a hőség miatt fenékig száradnak.

18 Ato gjarpërojnë në shtigjet e shtretërve të tyre; futen në shketëtirë dhe mbarojnë.

Letérnek útjokról a vándorok; felmennek a sivatagba utánok és elvesznek.

19 Karvanet e Temas i kërkojnë me kujdes, udhëtarët e Shebës kanë shpresa tek ata,

Nézegetnek utánok Téma vándorai; Sébának utasai bennök reménykednek.

20 por ata mbeten të zhgënjyer megjithë shpresat e tyre; kur arrijnë aty mbeten të hutuar.

Megszégyenlik, hogy bíztak, közel mennek és elpirulnak.

21 Tani për mua ju jeni e njëjta gjë, shikoni tronditjen time të thellë dhe keni frikë.

Így lettetek ti most semmivé; látjátok a nyomort és féltek.

22 A ju kam thënë vallë: “Më jepni diçka” o “më bëni një dhuratë nga pasuria juaj”,

Hát mondtam-é: adjatok nékem valamit, és a ti jószágotokból ajándékozzatok meg engem?

23 ose “liromëni nga duart e armikut”, ose “më shpengoni nga duart e personave që përdorin dhunën”?

Szabadítsatok ki engem az ellenség kezéből, és a hatalmasok kezéből vegyetek ki engem?

24 Më udhëzoni, dhe do të hesht; më bëni të kuptoj ku kam gabuar.

Tanítsatok meg és én elnémulok, s a miben tévedek, értessétek meg velem.

25 Sa të frytshme janë fjalët e drejta! Por çfarë provojnë argumentet tuaja?

Oh, mily hathatósak az igaz beszédek! De mit ostoroz a ti ostorozásotok?

26 Mos keni ndërmend vallë të qortoni ashpër fjalët e mia dhe fjalimet e një të dëshpëruari, që janë si era?

Szavak ostorozására készültök-é? Hiszen a szélnek valók a kétségbeesettnek szavai!

27 Ju do të hidhnit në short edhe një jetim dhe do të hapnit një gropë për mikun tuaj.

Még az árvának is néki esnétek, és sírt ásnátok a ti barátotoknak is?!

28 Por tani pranoni të më shikoni, sepse nuk do të gënjej para jush.

Most hát tessék néktek rám tekintenetek, és szemetekbe csak nem hazudom?

29 Ndërroni mendim, ju lutem, që të mos bëhet padrejtësi! Po, ndërroni mendim, sepse bëhet fjalë për drejtësinë time.

Kezdjétek újra kérlek, ne legyen hamisság. Kezdjétek újra, az én igazságom még mindig áll.

30 A ka vallë paudhësi në gjuhën time apo qiellza ime nuk i dallon më ligësitë?”.

Van-é az én nyelvemen hamisság, avagy az én ínyem nem veheti-é észre a nyomorúságot?