Jobi 6

1 Atëherë Jobi u përgjigj dhe tha:

Hiob antwortete und sprach:

2 “Ah, sikur dhembja ime të ishte peshuar tërësisht, dhe fatkeqësia ime të vihej bashkë mbi peshoren,

Wenn man doch meinen Unmut wöge und mein Leiden zugleich in die Waage legte!

3 do të ishte me siguri më e rëndë se rëra e detit! Për këtë arsye fjalët e mia nuk u përfillën.

Denn nun ist es schwerer als Sand am Meer; darum gehen meine Worte irre.

4 Duke qenë se shigjetat e të Plotfuqishmit janë brenda meje, shpirti im ua pi vrerin; tmerrete Perëndisë janë renditur kundër meje.

Denn die Pfeile des Allmächtigen stecken in mir: derselben Gift muß mein Geist trinken, und die Schrecknisse Gottes sind auf mich gerichtet.

5 Gomari i egër a pëllet vallë përpara barit, ose kau a buluron para forazhit të tij?

Das Wild schreit nicht, wenn es Gras hat; der Ochse blökt nicht, wenn er sein Futter hat.

6 A hahet vallë një ushqim i amësht pa kripë, apo ka ndonjë farë shije në të bardhën e vezës?

Kann man auch essen, was ungesalzen ist? Oder wer mag kosten das Weiße um den Dotter?

7 Shpirti im nuk pranon të prekë gjëra të tilla, ato për mua janë si një ushqim i neveritshëm.

Was meine Seele widerte anzurühren, das ist meine Speise, mir zum Ekel.

8 Ah sikur të mund të kisha atë që kërkoj, dhe Perëndia të më jepte atë që shpresoj!

O, daß meine Bitte geschähe und Gott gäbe mir, was ich hoffe!

9 Dashtë Perëndia të më shtypë, të shtrijë dorën e tij dhe të më shkatërrojë!

Daß Gott anfinge und zerschlüge mich und ließe seine Hand gehen und zerscheiterte mich!

10 Kam megjithatë këtë ngushëllim dhe ngazëllehem në dhembjet që nuk po më kursehen, sepse nuk i kam fshehur fjalët e të Shenjtit.

So hätte ich nun Trost, und wollte bitten in meiner Krankheit, daß er nur nicht schonte, habe ich doch nicht verleugnet die Reden des Heiligen.

11 Cila është forca ime që ende të mund të shpresoj, dhe cili është fundi im që të mund ta zgjas jetën time?

Was ist meine Kraft, daß ich möge beharren? und welches ist mein Ende, daß meine Seele geduldig sein sollte?

12 Forca ime a është vallë ajo e gurëve, ose mishi im është prej bronzi?

Ist doch meine Kraft nicht steinern und mein Fleisch nicht ehern.

13 A s’jam fare pa ndihmë në veten time, dhe a nuk është larguar nga unë dituria?

Habe ich doch nirgend Hilfe, und mein Vermögen ist dahin.

14 Për atë që është i pikëlluar, miku duhet të tregojë dhembshuri, edhe në qoftë se ai braktis frikën e të Plotfuqishmit.

Wer Barmherzigkeit seinem Nächsten verweigert, der verläßt des Allmächtigen Furcht.

15 Por vëllezërit e mi më kanë zhgënjyer si një përrua, si ujërat e përrenjve që zhduken.

Meine Brüder trügen wie ein Bach, wie Wasserströme, die vergehen,

16 Ato turbullohen për shkak të akullit dhe në to fshihet bora,

die trübe sind vom Eis, in die der Schnee sich birgt:

17 por gjatë stinës së nxehtë ato zhduken; me vapën e verës ato nuk duken më në vendin e tyre.

zur Zeit, wenn sie die Hitze drückt, versiegen sie; wenn es heiß wird, vergehen sie von ihrer Stätte.

18 Ato gjarpërojnë në shtigjet e shtretërve të tyre; futen në shketëtirë dhe mbarojnë.

Die Reisezüge gehen ab vom Wege, sie treten aufs Ungebahnte und kommen um;

19 Karvanet e Temas i kërkojnë me kujdes, udhëtarët e Shebës kanë shpresa tek ata,

die Reisezüge von Thema blicken ihnen nach, die Karawanen von Saba hofften auf sie:

20 por ata mbeten të zhgënjyer megjithë shpresat e tyre; kur arrijnë aty mbeten të hutuar.

aber sie wurden zu Schanden über ihrer Hoffnung und mußten sich schämen, als sie dahin kamen.

21 Tani për mua ju jeni e njëjta gjë, shikoni tronditjen time të thellë dhe keni frikë.

So seid ihr jetzt ein Nichts geworden, und weil ihr Jammer sehet, fürchtet ihr euch.

22 A ju kam thënë vallë: “Më jepni diçka” o “më bëni një dhuratë nga pasuria juaj”,

Habe ich auch gesagt: Bringet her von eurem Vermögen und schenkt mir

23 ose “liromëni nga duart e armikut”, ose “më shpengoni nga duart e personave që përdorin dhunën”?

und errettet mich aus der Hand des Feindes und erlöst mich von der Hand der Gewalttätigen?

24 Më udhëzoni, dhe do të hesht; më bëni të kuptoj ku kam gabuar.

Lehret mich, so will ich schweigen; und was ich nicht weiß, darin unterweist mich.

25 Sa të frytshme janë fjalët e drejta! Por çfarë provojnë argumentet tuaja?

Warum tadelt ihr rechte Rede? Wer ist unter euch, der sie strafen könnte?

26 Mos keni ndërmend vallë të qortoni ashpër fjalët e mia dhe fjalimet e një të dëshpëruari, që janë si era?

Gedenket ihr, Worte zu strafen? Aber eines Verzweifelten Rede ist für den Wind.

27 Ju do të hidhnit në short edhe një jetim dhe do të hapnit një gropë për mikun tuaj.

Ihr fielet wohl über einen armen Waisen her und grübet eurem Nachbarn Gruben.

28 Por tani pranoni të më shikoni, sepse nuk do të gënjej para jush.

Doch weil ihr habt angehoben, sehet auf mich, ob ich vor euch mit Lügen bestehen werde.

29 Ndërroni mendim, ju lutem, që të mos bëhet padrejtësi! Po, ndërroni mendim, sepse bëhet fjalë për drejtësinë time.

Antwortet, was recht ist; meine Antwort wird noch recht bleiben.

30 A ka vallë paudhësi në gjuhën time apo qiellza ime nuk i dallon më ligësitë?”.

Ist denn auf meiner Zunge Unrecht, oder sollte mein Gaumen Böses nicht merken?