Jobi 6

1 Atëherë Jobi u përgjigj dhe tha:

Job prit la parole et dit:

2 “Ah, sikur dhembja ime të ishte peshuar tërësisht, dhe fatkeqësia ime të vihej bashkë mbi peshoren,

Oh! S’il était possible de peser ma douleur, Et si toutes mes calamités étaient sur la balance,

3 do të ishte me siguri më e rëndë se rëra e detit! Për këtë arsye fjalët e mia nuk u përfillën.

Elles seraient plus pesantes que le sable de la mer; Voilà pourquoi mes paroles vont jusqu’à la folie!

4 Duke qenë se shigjetat e të Plotfuqishmit janë brenda meje, shpirti im ua pi vrerin; tmerrete Perëndisë janë renditur kundër meje.

Car les flèches du Tout-Puissant m’ont percé, Et mon âme en suce le venin; Les terreurs de Dieu se rangent en bataille contre moi.

5 Gomari i egër a pëllet vallë përpara barit, ose kau a buluron para forazhit të tij?

L’âne sauvage crie-t-il auprès de l’herbe tendre? Le bœuf mugit-il auprès de son fourrage?

6 A hahet vallë një ushqim i amësht pa kripë, apo ka ndonjë farë shije në të bardhën e vezës?

Peut-on manger ce qui est fade et sans sel? Y a-t-il de la saveur dans le blanc d’un œuf?

7 Shpirti im nuk pranon të prekë gjëra të tilla, ato për mua janë si një ushqim i neveritshëm.

Ce que je voudrais ne pas toucher, C’est là ma nourriture, si dégoûtante soit-elle!

8 Ah sikur të mund të kisha atë që kërkoj, dhe Perëndia të më jepte atë që shpresoj!

Puisse mon vœu s’accomplir, Et Dieu veuille réaliser mon espérance!

9 Dashtë Perëndia të më shtypë, të shtrijë dorën e tij dhe të më shkatërrojë!

Qu’il plaise à Dieu de m’écraser, Qu’il étende sa main et qu’il m’achève!

10 Kam megjithatë këtë ngushëllim dhe ngazëllehem në dhembjet që nuk po më kursehen, sepse nuk i kam fshehur fjalët e të Shenjtit.

Il me restera du moins une consolation, Une joie dans les maux dont il m’accable: Jamais je n’ai transgressé les ordres du Saint.

11 Cila është forca ime që ende të mund të shpresoj, dhe cili është fundi im që të mund ta zgjas jetën time?

Pourquoi espérer quand je n’ai plus de force? Pourquoi attendre quand ma fin est certaine?

12 Forca ime a është vallë ajo e gurëve, ose mishi im është prej bronzi?

Ma force est-elle une force de pierre? Mon corps est-il d’airain?

13 A s’jam fare pa ndihmë në veten time, dhe a nuk është larguar nga unë dituria?

Ne suis-je pas sans ressource, Et le salut n’est-il pas loin de moi?

14 Për atë që është i pikëlluar, miku duhet të tregojë dhembshuri, edhe në qoftë se ai braktis frikën e të Plotfuqishmit.

Celui qui souffre a droit à la compassion de son ami, Même quand il abandonnerait la crainte du Tout-Puissant.

15 Por vëllezërit e mi më kanë zhgënjyer si një përrua, si ujërat e përrenjve që zhduken.

Mes frères sont perfides comme un torrent, Comme le lit des torrents qui disparaissent.

16 Ato turbullohen për shkak të akullit dhe në to fshihet bora,

Les glaçons en troublent le cours, La neige s’y précipite;

17 por gjatë stinës së nxehtë ato zhduken; me vapën e verës ato nuk duken më në vendin e tyre.

Viennent les chaleurs, et ils tarissent, Les feux du soleil, et leur lit demeure à sec.

18 Ato gjarpërojnë në shtigjet e shtretërve të tyre; futen në shketëtirë dhe mbarojnë.

Les caravanes se détournent de leur chemin, S’enfoncent dans le désert, et périssent.

19 Karvanet e Temas i kërkojnë me kujdes, udhëtarët e Shebës kanë shpresa tek ata,

Les caravanes de Théma fixent le regard, Les voyageurs de Séba sont pleins d’espoir;

20 por ata mbeten të zhgënjyer megjithë shpresat e tyre; kur arrijnë aty mbeten të hutuar.

Ils sont honteux d’avoir eu confiance, Ils restent confondus quand ils arrivent.

21 Tani për mua ju jeni e njëjta gjë, shikoni tronditjen time të thellë dhe keni frikë.

Ainsi, vous êtes comme si vous n’existiez pas; Vous voyez mon angoisse, et vous en avez horreur!

22 A ju kam thënë vallë: “Më jepni diçka” o “më bëni një dhuratë nga pasuria juaj”,

Vous ai-je dit: Donnez-moi quelque chose, Faites en ma faveur des présents avec vos biens,

23 ose “liromëni nga duart e armikut”, ose “më shpengoni nga duart e personave që përdorin dhunën”?

Délivrez-moi de la main de l’ennemi, Rachetez-moi de la main des méchants?

24 Më udhëzoni, dhe do të hesht; më bëni të kuptoj ku kam gabuar.

Instruisez-moi, et je me tairai; Faites-moi comprendre en quoi j’ai péché.

25 Sa të frytshme janë fjalët e drejta! Por çfarë provojnë argumentet tuaja?

Que les paroles vraies sont persuasives! Mais que prouvent vos remontrances?

26 Mos keni ndërmend vallë të qortoni ashpër fjalët e mia dhe fjalimet e një të dëshpëruari, që janë si era?

Voulez-vous donc blâmer ce que j’ai dit, Et ne voir que du vent dans les discours d’un désespéré?

27 Ju do të hidhnit në short edhe një jetim dhe do të hapnit një gropë për mikun tuaj.

Vous accablez un orphelin, Vous persécutez votre ami.

28 Por tani pranoni të më shikoni, sepse nuk do të gënjej para jush.

Regardez-moi, je vous prie! Vous mentirais-je en face?

29 Ndërroni mendim, ju lutem, që të mos bëhet padrejtësi! Po, ndërroni mendim, sepse bëhet fjalë për drejtësinë time.

Revenez, ne soyez pas injustes; Revenez, et reconnaissez mon innocence.

30 A ka vallë paudhësi në gjuhën time apo qiellza ime nuk i dallon më ligësitë?”.

Y a-t-il de l’iniquité sur ma langue, Et ma bouche ne discerne-t-elle pas le mal?