Jobi 5

1 “Bërtit, pra! A ka vallë ndonjë që të përgjigjet? Kujt prej shenjtorëve do t’i drejtohesh?

Ану клич, — чи є хто, щоб тобі відповів? І до ко́го з святих ти вдаси́ся?

2 Zemërimi në fakt e vret të pamendin dhe zilia e vret budallanë.

Бо гнів побиває безглу́здого, а за́здрощі смерть завдаю́ть нерозумному!

3 E kam parë të pamendin të lëshojë rrënjë, por shumë shpejt e mallkova banesën e tij.

Я бачив безумного, я́к він розсівся, — та зараз оселя його спорохня́віла.

4 Bijtë e tij nuk kanë asnjë siguri, janë të shtypur te porta, dhe nuk ka njeri që t’i mbrojë.

Від спасі́ння далекі сини його, вони без рятунку поча́влені бу́дуть у брамі!

5 I urituri përpin të korrat e tij, ia merr edhe sikur të jenë midis gjembave, dhe një lak përpin pasurinë e tij.

Його жни́во голодний поїсть, і з-між те́рну його забере́, — і спра́гнені ось поковта́ють маєток його!

6 Sepse shpirtligësia nuk del nga pluhuri dhe mundimi nuk mbin nga toka;

Бо нещастя вихо́дить не з по́роху, а горе росте не з землі, —

7 por njeriu lind për të vuajtur, ashtu si shkëndija për t’u ngjitur lart.

бо люди́на народжується на стражда́ння, як іскри, щоб уго́ру летіти.

8 Por unë do të kërkoja Perëndinë, dhe Perëndisë do t’i besoja çështjen time,

А я б удава́вся до Бога, і на Бога б поклав свою справу, —

9 atij që bën gjëra të mëdha dhe që nuk mund të njihen; mrekulli të panumërta,

Він чинить велике та недосліди́ме, предивне, якому немає числа,

10 që i jep shiun tokës dhe dërgon ujin në fushat;

бо Він дає дощ на пове́рхню землі, і на поля́ посилає Він воду,

11 që ngre të varfrit dhe vë në siguri lart ata që vuajnë.

щоб поста́вить низьки́х на високе, і зміцни́ти спасі́ння засмучених.

12 I bën të kota synimet e dinakëve, dhe kështu duart e tyre nuk mund të realizojnë planet e tyre;

Він розві́ює за́думи хитрих, і не виконують плану їх ру́ки,

13 i merr të urtët në dredhinë e tyre, dhe kështu këshilla e të pandershmëve shpejt bëhet tym.

Він мудрих лука́вством їх ло́вить, і рада круті́йська марно́ю стає, —

14 Gjatë ditës ata hasin në errësirë, bash në mesditë ecin me tahmin sikur të ishte natë;

вдень знахо́дять вони темноту́, а в по́лудень ма́цають, мов уночі!

15 por Perëndia e shpëton nevojtarin nga shpata, nga goja e të fuqishmëve dhe nga duart e tyre.

І Він від меча урято́вує бідного, а з міцно́ї руки — бідаря́,

16 Kështu ka shpresë për të mjerin, por padrejtësia ia mbyll gojën atij.

і стає́ться надія нужде́нному, і замкнула уста́ свої кривда!

17 Ja, lum njeriu që Perëndia dënon; prandaj ti mos e përbuz ndëshkimin e të Plotfuqishmit;

Тож блаженна люди́на, яку Бог карта́є, і ти не цурайсь Всемогу́тнього кари:

18 sepse ai e bën plagën, dhe pastaj e fashon, plagos, por duart e tij shërojnë.

Бо Він рану завда́сть — і перев'я́же, Він ламає — й виго́юють руки Його!

19 Nga gjashtë fatkeqësi ai do të të çlirojë, po, në të shtatën e keqja nuk do të të prekë.

В шістьох лихах спаса́є тебе, а в сімох не діткне́ тебе зло:

20 Në kohë zie do të të shpëtojë nga vdekja, në kohë lufte nga forca e shpatës.

Викупля́є тебе Він від смерти за голоду, а в бою́ — з рук меча.

21 Do t’i shpëtosh fshikullit të gjuhës, nuk do të trembesh kur të vijë shkatërrimi.

Як бич язика́ запанує, сховаєшся ти, і не будеш боятись руїни, як при́йде вона.

22 Do të qeshësh me shkatërrimin dhe me zinë, dhe nuk do të kesh frikë nga bishat e dheut;

З насилля та з голоду бу́деш сміятись, а земно́ї звіри́ни не бійся.

23 sepse do të kesh një besëlidhje me gurët e dheut, dhe kafshët e fushave do të jenë në paqe me ty.

Бо з камі́нням на полі є в тебе умова, і звір польови́й прими́рився з тобою.

24 Do të dish që çadra jote është e siguruar; do të vizitosh kullotat e tua dhe do të shikosh që nuk mungon asgjë.

І дові́даєшся, що наме́т твій спокійний, і перегля́неш домі́вку свою́, — і не зна́йдеш у ній недоста́тку.

25 Do të kuptosh që pasardhësit e tu janë të shumtë dhe të vegjlit e tu si bari i fushave.

І довідаєшся, що числе́нне насіння твоє, а наща́дки твої — як трава на землі!

26 Do të zbresësh në varr në moshë të shkuar, ashtu si në stinën e vet mblidhet një tog duajsh.

І в дозрілому ві́ці до гробу ти зі́йдеш, як збіжжя доспі́ле ввіхо́дить до клуні за ча́су свого!

27 Ja ç’kemi gjetur; kështu është. Dëgjoje dhe përfito”.

Отож, досліди́ли ми це — й воно так, послухай цього́, — й зрозумій собі все!“