Jobi 5

1 “Bërtit, pra! A ka vallë ndonjë që të përgjigjet? Kujt prej shenjtorëve do t’i drejtohesh?

Chiama pure! C’è forse chi ti risponda? E a qual dei santi vorrai tu rivolgerti?

2 Zemërimi në fakt e vret të pamendin dhe zilia e vret budallanë.

No, il cruccio non uccide che l’insensato e l’irritazione non fa morir che lo stolto.

3 E kam parë të pamendin të lëshojë rrënjë, por shumë shpejt e mallkova banesën e tij.

Io ho veduto l’insensato prender radice, ma ben tosto ho dovuto maledirne la dimora.

4 Bijtë e tij nuk kanë asnjë siguri, janë të shtypur te porta, dhe nuk ka njeri që t’i mbrojë.

I suoi figli van privi di soccorso, sono oppressi alla porta, e non c’è chi li difenda.

5 I urituri përpin të korrat e tij, ia merr edhe sikur të jenë midis gjembave, dhe një lak përpin pasurinë e tij.

L’affamato gli divora la raccolta, gliela rapisce perfino di tra le spine; e l’assetato gli trangugia i beni.

6 Sepse shpirtligësia nuk del nga pluhuri dhe mundimi nuk mbin nga toka;

Ché la sventura non spunta dalla terra né il dolore germina dal suolo;

7 por njeriu lind për të vuajtur, ashtu si shkëndija për t’u ngjitur lart.

ma l’uomo nasce per soffrire, come la favilla per volare in alto.

8 Por unë do të kërkoja Perëndinë, dhe Perëndisë do t’i besoja çështjen time,

Io però vorrei cercar di Dio, e a Dio vorrei esporre la mia causa:

9 atij që bën gjëra të mëdha dhe që nuk mund të njihen; mrekulli të panumërta,

a lui, che fa cose grandi, imperscrutabili, maraviglie senza numero;

10 që i jep shiun tokës dhe dërgon ujin në fushat;

che spande la pioggia sopra la terra e manda le acque sui campi;

11 që ngre të varfrit dhe vë në siguri lart ata që vuajnë.

che innalza quelli ch’erano abbassati e pone in salvo gli afflitti in luogo elevato;

12 I bën të kota synimet e dinakëve, dhe kështu duart e tyre nuk mund të realizojnë planet e tyre;

che sventa i disegni degli astuti sicché le loro mani non giungono ad eseguirli;

13 i merr të urtët në dredhinë e tyre, dhe kështu këshilla e të pandershmëve shpejt bëhet tym.

che prende gli abili nella loro astuzia, sì che il consiglio degli scaltri va in rovina.

14 Gjatë ditës ata hasin në errësirë, bash në mesditë ecin me tahmin sikur të ishte natë;

Di giorno essi incorron nelle tenebre, in pien mezzodì brancolan come di notte;

15 por Perëndia e shpëton nevojtarin nga shpata, nga goja e të fuqishmëve dhe nga duart e tyre.

ma Iddio salva il meschino dalla spada della lor bocca, e il povero di man del potente.

16 Kështu ka shpresë për të mjerin, por padrejtësia ia mbyll gojën atij.

E così pel misero v’è speranza, mentre l’iniquità ha la bocca chiusa.

17 Ja, lum njeriu që Perëndia dënon; prandaj ti mos e përbuz ndëshkimin e të Plotfuqishmit;

Beato l’uomo che Dio castiga! E tu non isdegnar la correzione dell’Onnipotente;

18 sepse ai e bën plagën, dhe pastaj e fashon, plagos, por duart e tij shërojnë.

giacché egli fa la piaga, poi la fascia; egli ferisce, ma le sue mani guariscono.

19 Nga gjashtë fatkeqësi ai do të të çlirojë, po, në të shtatën e keqja nuk do të të prekë.

In sei distrette egli sarà il tuo liberatore e in sette il male non ti toccherà.

20 Në kohë zie do të të shpëtojë nga vdekja, në kohë lufte nga forca e shpatës.

In tempo di carestia ti scamperà dalla morte, in tempo di guerra dai colpi della spada.

21 Do t’i shpëtosh fshikullit të gjuhës, nuk do të trembesh kur të vijë shkatërrimi.

Sarai sottratto al flagello della lingua, non temerai quando verrà il disastro.

22 Do të qeshësh me shkatërrimin dhe me zinë, dhe nuk do të kesh frikë nga bishat e dheut;

In mezzo al disastro e alla fame riderai, non paventerai le belve della terra;

23 sepse do të kesh një besëlidhje me gurët e dheut, dhe kafshët e fushave do të jenë në paqe me ty.

perché avrai per alleate le pietre del suolo, e gli animali de’ campi saran teco in pace.

24 Do të dish që çadra jote është e siguruar; do të vizitosh kullotat e tua dhe do të shikosh që nuk mungon asgjë.

Saprai sicura la tua tenda; e, visitando i tuoi pascoli, vedrai che non ti manca nulla.

25 Do të kuptosh që pasardhësit e tu janë të shumtë dhe të vegjlit e tu si bari i fushave.

Saprai che la tua progenie moltiplica, che i tuoi rampolli crescono come l’erba de’ campi.

26 Do të zbresësh në varr në moshë të shkuar, ashtu si në stinën e vet mblidhet një tog duajsh.

Scenderai maturo nella tomba, come la bica di mannelle che si ripone a suo tempo.

27 Ja ç’kemi gjetur; kështu është. Dëgjoje dhe përfito”.

Ecco quel che abbiam trovato, riflettendo. Così è. Tu ascolta, e fanne tuo pro”.