Jobi 5

1 “Bërtit, pra! A ka vallë ndonjë që të përgjigjet? Kujt prej shenjtorëve do t’i drejtohesh?

Grida pure, vi sarà egli alcuno che ti risponda? Ed a cui d'infra i santi ti rivolgerai tu?

2 Zemërimi në fakt e vret të pamendin dhe zilia e vret budallanë.

Conciossiachè il cruccio uccida il pazzo, E lo sdegno faccia morir lo stolto.

3 E kam parë të pamendin të lëshojë rrënjë, por shumë shpejt e mallkova banesën e tij.

Io ho veduto il pazzo che si radicava; Ma incontanente ho maledetto il suo abitacolo.

4 Bijtë e tij nuk kanë asnjë siguri, janë të shtypur te porta, dhe nuk ka njeri që t’i mbrojë.

I suoi figliuoli son lungi dalla salvezza, E sono oppressati nella porta, senza che alcuno li riscuota.

5 I urituri përpin të korrat e tij, ia merr edhe sikur të jenë midis gjembave, dhe një lak përpin pasurinë e tij.

L'affamato divora la ricolta di esso, E la rapisce di mezzo le spine; E i ladroni trangugiano le sue facoltà.

6 Sepse shpirtligësia nuk del nga pluhuri dhe mundimi nuk mbin nga toka;

Perciocchè la sventura non ispunta dalla polvere, E il dolore non germoglia dalla terra;

7 por njeriu lind për të vuajtur, ashtu si shkëndija për t’u ngjitur lart.

Benchè l'uomo nasca per soffrire, Come le faville delle brace per volare in alto.

8 Por unë do të kërkoja Perëndinë, dhe Perëndisë do t’i besoja çështjen time,

Ma quant'è a me, io ricercherei pure Iddio, Ed addirizzerei il mio ragionamento a Dio;

9 atij që bën gjëra të mëdha dhe që nuk mund të njihen; mrekulli të panumërta,

Il quale fa cose sì grandi, che non si posson investigare; E tante cose maravigliose, che non si possono annoverare;

10 që i jep shiun tokës dhe dërgon ujin në fushat;

Che manda la pioggia in su la terra, E le acque in su le campagne;

11 që ngre të varfrit dhe vë në siguri lart ata që vuajnë.

[Che] innalza i bassi, E fa che quelli ch'erano in duolo sono esaltati per salvazione;

12 I bën të kota synimet e dinakëve, dhe kështu duart e tyre nuk mund të realizojnë planet e tyre;

Che disperde i pensieri degli astuti, E [fa che] le lor mani non possono far nulla di bene ordinato.

13 i merr të urtët në dredhinë e tyre, dhe kështu këshilla e të pandershmëve shpejt bëhet tym.

Egli soprapprende i savi nella loro astuzia, E [fa] che il consiglio de' perversi va in ruina.

14 Gjatë ditës ata hasin në errësirë, bash në mesditë ecin me tahmin sikur të ishte natë;

Di giorno scontrano tenebre, E in pien mezzodì vanno a tentone come di notte.

15 por Perëndia e shpëton nevojtarin nga shpata, nga goja e të fuqishmëve dhe nga duart e tyre.

Ma egli salva il bisognoso dalla spada, Dalla gola loro, e dalla mano del possente.

16 Kështu ka shpresë për të mjerin, por padrejtësia ia mbyll gojën atij.

E vi è qualche speranza per lo misero; Ma l'iniquità ha la bocca turata.

17 Ja, lum njeriu që Perëndia dënon; prandaj ti mos e përbuz ndëshkimin e të Plotfuqishmit;

Ecco, beato [è] l'uomo, il quale Iddio castiga; E però non disdegnar la correzione dell'Onnipotente.

18 sepse ai e bën plagën, dhe pastaj e fashon, plagos, por duart e tij shërojnë.

Perciocchè egli è quel che manda la doglia e altresì [la] fascia; Egli è quel che fa la piaga, e le sue mani altresì guariscono.

19 Nga gjashtë fatkeqësi ai do të të çlirojë, po, në të shtatën e keqja nuk do të të prekë.

In sei afflizioni egli ti libererà, Ed in sette il male non ti toccherà.

20 Në kohë zie do të të shpëtojë nga vdekja, në kohë lufte nga forca e shpatës.

In [tempo di] fame egli ti riscoterà dalla morte, E in tempo di guerra dalla spada.

21 Do t’i shpëtosh fshikullit të gjuhës, nuk do të trembesh kur të vijë shkatërrimi.

Al [tempo del] flagello della lingua tu sarai nascosto; E non temerai la desolazione, quando verrà.

22 Do të qeshësh me shkatërrimin dhe me zinë, dhe nuk do të kesh frikë nga bishat e dheut;

Tu riderai del guasto e della carestia; E non temerai delle fiere della terra.

23 sepse do të kesh një besëlidhje me gurët e dheut, dhe kafshët e fushave do të jenë në paqe me ty.

Perciocchè tu avrai patto eziandio con le pietre de' campi; E le fiere della campagna ti saranno rendute pacifiche.

24 Do të dish që çadra jote është e siguruar; do të vizitosh kullotat e tua dhe do të shikosh që nuk mungon asgjë.

E tu conoscerai per prova che il tuo padiglione [non sarà] se non pace, E governerai la tua casa, e nulla ti verrà fallito.

25 Do të kuptosh që pasardhësit e tu janë të shumtë dhe të vegjlit e tu si bari i fushave.

E riconoscerai che la tua progenie [sarà] molta, E che i tuoi discendenti [saranno] come l'erba della terra.

26 Do të zbresësh në varr në moshë të shkuar, ashtu si në stinën e vet mblidhet një tog duajsh.

Tu entrerai in estrema vecchiezza nel sepolcro, Come la bica delle biade è accumulata al suo tempo.

27 Ja ç’kemi gjetur; kështu është. Dëgjoje dhe përfito”.

Ecco [ciò noi ti diciamo]; noi l'abbiamo investigato; egli [è] così; Ascoltalo, e riconoscilo.