Jobi 5

1 “Bërtit, pra! A ka vallë ndonjë që të përgjigjet? Kujt prej shenjtorëve do t’i drejtohesh?

Crie maintenant! Qui te répondra? Auquel des saints t’adresseras-tu?

2 Zemërimi në fakt e vret të pamendin dhe zilia e vret budallanë.

L’insensé périt dans sa colère, Le fou meurt dans ses emportements.

3 E kam parë të pamendin të lëshojë rrënjë, por shumë shpejt e mallkova banesën e tij.

J’ai vu l’insensé prendre racine; Puis soudain j’ai maudit sa demeure.

4 Bijtë e tij nuk kanë asnjë siguri, janë të shtypur te porta, dhe nuk ka njeri që t’i mbrojë.

Plus de prospérité pour ses fils; Ils sont foulés à la porte, et personne qui les délivre!

5 I urituri përpin të korrat e tij, ia merr edhe sikur të jenë midis gjembave, dhe një lak përpin pasurinë e tij.

Sa moisson est dévorée par des affamés, Qui viennent l’enlever jusque dans les épines, Et ses biens sont engloutis par des hommes altérés.

6 Sepse shpirtligësia nuk del nga pluhuri dhe mundimi nuk mbin nga toka;

Le malheur ne sort pas de la poussière, Et la souffrance ne germe pas du sol;

7 por njeriu lind për të vuajtur, ashtu si shkëndija për t’u ngjitur lart.

L’homme naît pour souffrir, Comme l’étincelle pour voler.

8 Por unë do të kërkoja Perëndinë, dhe Perëndisë do t’i besoja çështjen time,

Pour moi, j’aurais recours à Dieu, Et c’est à Dieu que j’exposerais ma cause.

9 atij që bën gjëra të mëdha dhe që nuk mund të njihen; mrekulli të panumërta,

Il fait des choses grandes et insondables, Des merveilles sans nombre;

10 që i jep shiun tokës dhe dërgon ujin në fushat;

Il répand la pluie sur la terre, Et envoie l’eau sur les campagnes;

11 që ngre të varfrit dhe vë në siguri lart ata që vuajnë.

Il relève les humbles, Et délivre les affligés;

12 I bën të kota synimet e dinakëve, dhe kështu duart e tyre nuk mund të realizojnë planet e tyre;

Il anéantit les projets des hommes rusés, Et leurs mains ne peuvent les accomplir;

13 i merr të urtët në dredhinë e tyre, dhe kështu këshilla e të pandershmëve shpejt bëhet tym.

Il prend les sages dans leur propre ruse, Et les desseins des hommes artificieux sont renversés:

14 Gjatë ditës ata hasin në errësirë, bash në mesditë ecin me tahmin sikur të ishte natë;

Ils rencontrent les ténèbres au milieu du jour, Ils tâtonnent en plein midi comme dans la nuit.

15 por Perëndia e shpëton nevojtarin nga shpata, nga goja e të fuqishmëve dhe nga duart e tyre.

Ainsi Dieu protège le faible contre leurs menaces, Et le sauve de la main des puissants;

16 Kështu ka shpresë për të mjerin, por padrejtësia ia mbyll gojën atij.

Et l’espérance soutient le malheureux, Mais l’iniquité ferme la bouche.

17 Ja, lum njeriu që Perëndia dënon; prandaj ti mos e përbuz ndëshkimin e të Plotfuqishmit;

Heureux l’homme que Dieu châtie! Ne méprise pas la correction du Tout-Puissant.

18 sepse ai e bën plagën, dhe pastaj e fashon, plagos, por duart e tij shërojnë.

Il fait la plaie, et il la bande; Il blesse, et sa main guérit.

19 Nga gjashtë fatkeqësi ai do të të çlirojë, po, në të shtatën e keqja nuk do të të prekë.

Six fois il te délivrera de l’angoisse, Et sept fois le mal ne t’atteindra pas.

20 Në kohë zie do të të shpëtojë nga vdekja, në kohë lufte nga forca e shpatës.

Il te sauvera de la mort pendant la famine, Et des coups du glaive pendant la guerre.

21 Do t’i shpëtosh fshikullit të gjuhës, nuk do të trembesh kur të vijë shkatërrimi.

Tu seras à l’abri du fléau de la langue, Tu seras sans crainte quand viendra la dévastation.

22 Do të qeshësh me shkatërrimin dhe me zinë, dhe nuk do të kesh frikë nga bishat e dheut;

Tu te riras de la dévastation comme de la famine, Et tu n’auras pas à redouter les bêtes de la terre;

23 sepse do të kesh një besëlidhje me gurët e dheut, dhe kafshët e fushave do të jenë në paqe me ty.

Car tu feras alliance avec les pierres des champs, Et les bêtes de la terre seront en paix avec toi.

24 Do të dish që çadra jote është e siguruar; do të vizitosh kullotat e tua dhe do të shikosh që nuk mungon asgjë.

Tu jouiras du bonheur sous ta tente, Tu retrouveras tes troupeaux au complet,

25 Do të kuptosh që pasardhësit e tu janë të shumtë dhe të vegjlit e tu si bari i fushave.

Tu verras ta postérité s’accroître, Et tes rejetons se multiplier comme l’herbe des champs.

26 Do të zbresësh në varr në moshë të shkuar, ashtu si në stinën e vet mblidhet një tog duajsh.

Tu entreras au sépulcre dans la vieillesse, Comme on emporte une gerbe en son temps.

27 Ja ç’kemi gjetur; kështu është. Dëgjoje dhe përfito”.

Voilà ce que nous avons reconnu, voilà ce qui est; A toi d’entendre et de mettre à profit.