Jobi 5

1 “Bërtit, pra! A ka vallë ndonjë që të përgjigjet? Kujt prej shenjtorëve do t’i drejtohesh?

Zavolejž tedy, dá-liť kdo odpověd? A k kterému se z svatých obrátíš?

2 Zemërimi në fakt e vret të pamendin dhe zilia e vret budallanë.

Pakli k bláznu, zahubí ho rozhněvání, a nesmyslného zabije prchlivost.

3 E kam parë të pamendin të lëshojë rrënjë, por shumë shpejt e mallkova banesën e tij.

Jáť jsem viděl blázna, an se vkořenil, ale hned jsem zle tušil příbytku jeho, řka:

4 Bijtë e tij nuk kanë asnjë siguri, janë të shtypur te porta, dhe nuk ka njeri që t’i mbrojë.

Vzdáleniť jsou synové jeho od spasení; nebo potříni budou v bráně, aniž bude, kdo by je vytrhl.

5 I urituri përpin të korrat e tij, ia merr edhe sikur të jenë midis gjembave, dhe një lak përpin pasurinë e tij.

Obilé jeho zžíře hladovitý, a i z prostřed trní je vychvátí; nadto sehltí násilník statek takových.

6 Sepse shpirtligësia nuk del nga pluhuri dhe mundimi nuk mbin nga toka;

Neboť nepochází z prachu trápení, aniž se z země pučí bída.

7 por njeriu lind për të vuajtur, ashtu si shkëndija për t’u ngjitur lart.

Ale člověk rodí se k bídě, tak jako jiskry z uhlí zhůru létají.

8 Por unë do të kërkoja Perëndinë, dhe Perëndisë do t’i besoja çështjen time,

Jistě žeť bych já hledal Boha silného, a jemu bych předložil při svou,

9 atij që bën gjëra të mëdha dhe që nuk mund të njihen; mrekulli të panumërta,

Kterýž činí věci veliké, nezpytatelné, divné, a jimž počtu není,

10 që i jep shiun tokës dhe dërgon ujin në fushat;

Kterýž dává déšť na zemi, a spouští vody na pole,

11 që ngre të varfrit dhe vë në siguri lart ata që vuajnë.

Kterýž sází opovržené na místě vysokém, a žalostící vyvyšuje spasením,

12 I bën të kota synimet e dinakëve, dhe kështu duart e tyre nuk mund të realizojnë planet e tyre;

Kterýž v nic obrací myšlení chytráků, tak aby nemohli k skutku přivésti ruce jejich ničeho,

13 i merr të urtët në dredhinë e tyre, dhe kështu këshilla e të pandershmëve shpejt bëhet tym.

Kterýž lapá moudré v chytrosti jejich; nebo rada převrácených bláznová bývá.

14 Gjatë ditës ata hasin në errësirë, bash në mesditë ecin me tahmin sikur të ishte natë;

Ve dne motají se jako ve tmách, a jako v noci šámají o poledni.

15 por Perëndia e shpëton nevojtarin nga shpata, nga goja e të fuqishmëve dhe nga duart e tyre.

Kterýž zachovává od meče a od úst jejich, a chudého od ruky násilníka.

16 Kështu ka shpresë për të mjerin, por padrejtësia ia mbyll gojën atij.

Máť zajisté nuzný naději, ale nepravost musí zacpati ústa svá.

17 Ja, lum njeriu që Perëndia dënon; prandaj ti mos e përbuz ndëshkimin e të Plotfuqishmit;

Aj, jak blahoslavený jest člověk, kteréhož tresce Bůh! A protož káráním Všemohoucího nepohrdej.

18 sepse ai e bën plagën, dhe pastaj e fashon, plagos, por duart e tij shërojnë.

Onť zajisté uráží, on i obvazuje; raní, ruka jeho také léčí.

19 Nga gjashtë fatkeqësi ai do të të çlirojë, po, në të shtatën e keqja nuk do të të prekë.

Z šesti úzkostí vysvobodil by tebe, ano i v sedmi nedotklo by se tebe zlé.

20 Në kohë zie do të të shpëtojë nga vdekja, në kohë lufte nga forca e shpatës.

V hladu vykoupil by tě od smrti, a v boji od moci meče.

21 Do t’i shpëtosh fshikullit të gjuhës, nuk do të trembesh kur të vijë shkatërrimi.

Když utrhá jazyk, byl bys skryt, aniž bys se bál zhouby, když by přišla.

22 Do të qeshësh me shkatërrimin dhe me zinë, dhe nuk do të kesh frikë nga bishat e dheut;

Zhouba a hlad buď tobě za smích, a nestrachuj se ani líté zvěři zemské.

23 sepse do të kesh një besëlidhje me gurët e dheut, dhe kafshët e fushave do të jenë në paqe me ty.

Nebo s kamením polním příměří tvé, a zvěř lítá polní pokoj zachová k tobě.

24 Do të dish që çadra jote është e siguruar; do të vizitosh kullotat e tua dhe do të shikosh që nuk mungon asgjë.

A shledáš, žeť stánek tvůj bude bezpečný, a navrátíš se zase k příbytku svému, a nezhřešíš.

25 Do të kuptosh që pasardhësit e tu janë të shumtë dhe të vegjlit e tu si bari i fushave.

Shledáš také, žeť se rozmnoží símě tvé, a potomci tvoji jako bylina zemská.

26 Do të zbresësh në varr në moshë të shkuar, ashtu si në stinën e vet mblidhet një tog duajsh.

Vejdeš v šedinách do hrobu, tak jako odnášíno bývá zralé obilí časem svým.

27 Ja ç’kemi gjetur; kështu është. Dëgjoje dhe përfito”.

Aj, toť jsme vyhledali, a takť jest; poslechniž toho, a schovej sobě to.