Jobi 39

1 A e di ti kohën kur pjellin dhitë e malit apo ke vërejtur vallë pjelljen e drenushave?

Kan du sätta tiden, när stengetterna skola kidla på bergen? Eller hafver du märkt, när hindarna gå hafvande?

2 A di ti të numërosh muajt kur merr fund barra e tyre, apo njeh ti kohën kur duhet të pjellin?

Hafver du räknat deras månader, när de fulle varda; eller vetst du tiden, när de skola föda?

3 Mblidhen dhe pjellin të vegjlit e tyre, duke u dhënë fund kështu dhembjeve të tyre.

De böja sig, när de föda, och rifva sig, och låta ut sina ungar.

4 Të vegjlit e tyre bëhen të fortë, rriten jashtë, shkëputen dhe nuk kthehen më pranë tyre.

Deras ungar varda fete, och växa ute; de gå ut, och komma intet till dem igen.

5 Kush lë të lirë gomarin e egër, kush e ka zgjidhur gomarin e egër,

Ho hafver låtit vildåsnan så fri gå? Ho hafver vildåsnans band upplöst;

6 të cilit i kam caktuar të rrijë në shkretëtirë dhe tokën e kripur si banesë?

Hvilkom jag markena till hus gifvit hafver, och öknena till boning?

7 Ai përçmon zhurmën e qytetit dhe nuk dëgjon britmat e asnjë zotërie.

Han gör lek af stadsbullret; plågarenas trug hörer han intet.

8 Hapësirat e gjera të maleve janë kullota e tij, dhe ai shkon dhe kërkon çdo gjë që është e gjelbër.

Han ser efter bergen, der hans bet är, och söker hvar grönt är.

9 Bualli vallë a pranon të të shërbejë ose të kalojë natën pranë grazhdit tënd?

Menar du, att enhörningen skall tjena dig, och skall blifva vid dina krubbo?

10 A mund ta lidhësh vallë buallin me litar që të lërojë tokën në hulli, ose të lesojë luginat pas teje?

Kan du binda honom oket uppå i dina fårar, så att han efter dig plog drager i dalomen?

11 A do t’i kesh besim atij, sepse forca e tij është e madhe, ose do t’ia lësh atij punën tënde?

Kan du förlåta dig på honom, deraf att han mycket förmår, och låta honom för dig arbeta?

12 A do të mbështetesh tek ai për të çuar në shtëpi grurin dhe për ta mbledhur në lëmë?

Kan du betro honom, att han drager dig dina säd hem igen, och församlar henne i dina lado?

13 Krahët e strucit rrahin tërë gaz, por ato nuk janë me siguri krahët dhe pendët e lejlekut.

Påfoglens vingar äro skönare än storkens, eller strutsfoglens vingar;

14 Ai në fakt i braktis vezët e tij për tokë dhe i lë të ngrohen në pluhur.

Som sin ägg lägger i jordena, och låter heta jordena utkläcka dem.

15 duke harruar që një këmbë mund t’i shtypë ose një kafshë e fushave mund t’i shkelë.

Han förgäter, att de måga varda trampade, och något vilddjur sönderslår dem.

16 I trajton ashpër të vegjlit e tij, sikur të mos ishin të vetët; por lodhja e tij pa asnjë interes është e kotë,

Han är så hård emot sina ungar, likasom de icke voro hans; han aktar icke, att han arbetar fåfängt;

17 sepse Perëndia e ka lënë pa dituri dhe nuk i ka dhënë zgjuarsi.

Ty Gud hafver förtagit honom visdom, och hafver intet förstånd gifvit honom.

18 Por kur ngrihet më këmbë për të ikur, tallet me kalin dhe me kalorësin e tij.

På den tiden han reser sig, upphöjer han sig, och bespottar både häst och man.

19 A je ti ai që i ke dhënë forcën kalit dhe ia ke veshur qafën me jele që valëviten?

Kan du gifva hästenom kraft; eller kan du pryda hans hals med hans gnäggande?

20 A je ti ai që e bën të kërcejë si një karkalec? Hingëllima e tij krenare të kall tmerr.

Kan du förfara honom såsom gräshoppor? Hvad förfärligit är, det är hans nos pris.

21 Çukërmon në luginë duke u kënaqur nga forca e tij; sulet në mes të kacafytjes me armë.

Han rifver jordena, och är frimodig i sin starkhet; och drager ut emot den väpnada.

22 Përbuz frikën dhe nuk trembet, as zmbrapset përpara shpatës.

Han bespottar räddhågan, och förfäras intet; och flyr icke för svärd;

23 Mbi të kërcet këllëfi i shigjetave, shtiza që vetëtin dhe ushta.

Det ännu kogret emot honom skallrade, och glimmade både glafven och sköld.

24 Me zjarr dhe vrull i zhduk distancat dhe nuk qëndron në vend kur bie buria.

Han skälfver och rasar, och trampar jordena; och tror intet, att trummeten lyder.

25 Që në dëgjimin e parë të burisë, ai thotë: “Aha”!, dhe e nuhat nga larg betejën, zërin kumbues të kapitenëve dhe britmën e luftës.

När trummeten fast klingar, säger han huj; och känner lukten af stridene lång väg, Förstarnas rop och fröjd.

26 Mos vallë për shkak të zgjuarsisë sate ngrihet e fluturon krahathati dhe i hap krahët e tij drejt jugut?

Flyger höken genom ditt förstånd, och utbreder sina vingar söderut?

27 Éshtë vallë nën komandën tënde që shqiponja ngrihet lart dhe e bën folenë e saj në vende të larta?

Flyger örnen så högt af din befallning, att han gör sitt näste i höjdene?

28 Banon mbi shkëmbinj dhe qëndron mbi krepa të rrëpirta.

I bergklippon bor han, och blifver i bergskrefvom, och i fast rum.

29 Nga lart ajo përgjon gjahun dhe sytë e saj vrojtojnë larg.

Dädan af skådar han efter mat, och hans ögon se långt bort.

30 Të vegjlit e saj thithin gjak dhe, ku ka të vrarë, atje ndodhet ajo”.

Hans ungar supa blod, och hvar en åtel är, der är han.