Jobi 39

1 A e di ti kohën kur pjellin dhitë e malit apo ke vërejtur vallë pjelljen e drenushave?

¿Sabes tú el tiempo en que paren las cabras monteses? ¿ó miraste tú las ciervas cuando están pariendo?

2 A di ti të numërosh muajt kur merr fund barra e tyre, apo njeh ti kohën kur duhet të pjellin?

¿Contaste tú los meses de su preñez, y sabes el tiempo cuando han de parir?

3 Mblidhen dhe pjellin të vegjlit e tyre, duke u dhënë fund kështu dhembjeve të tyre.

Encórvanse, hacen salir sus hijos, pasan sus dolores.

4 Të vegjlit e tyre bëhen të fortë, rriten jashtë, shkëputen dhe nuk kthehen më pranë tyre.

Sus hijos están sanos, crecen con el pasto: salen y no vuelven á ellas.

5 Kush lë të lirë gomarin e egër, kush e ka zgjidhur gomarin e egër,

¿Quién echó libre al asno montés, y quién soltó sus ataduras?

6 të cilit i kam caktuar të rrijë në shkretëtirë dhe tokën e kripur si banesë?

Al cual yo puse casa en la soledad, y sus moradas en lugares estériles.

7 Ai përçmon zhurmën e qytetit dhe nuk dëgjon britmat e asnjë zotërie.

Búrlase de la multitud de la ciudad: no oye las voces del arriero.

8 Hapësirat e gjera të maleve janë kullota e tij, dhe ai shkon dhe kërkon çdo gjë që është e gjelbër.

Lo oculto de los montes es su pasto, y anda buscando todo lo que está verde.

9 Bualli vallë a pranon të të shërbejë ose të kalojë natën pranë grazhdit tënd?

¿Querrá el unicornio servirte á ti, ni quedar á tu pesebre?

10 A mund ta lidhësh vallë buallin me litar që të lërojë tokën në hulli, ose të lesojë luginat pas teje?

¿Atarás tú al unicornio con su coyunda para el surco? ¿labrará los valles en pos de ti?

11 A do t’i kesh besim atij, sepse forca e tij është e madhe, ose do t’ia lësh atij punën tënde?

¿Confiarás tú en él, por ser grande su fortaleza, y le fiarás tu labor?

12 A do të mbështetesh tek ai për të çuar në shtëpi grurin dhe për ta mbledhur në lëmë?

¿Fiarás de él que te tornará tu simiente, y que [la] allegará en tu era?

13 Krahët e strucit rrahin tërë gaz, por ato nuk janë me siguri krahët dhe pendët e lejlekut.

¿[Diste tú] hermosas alas al pavo real, ó alas y plumas al avestruz?

14 Ai në fakt i braktis vezët e tij për tokë dhe i lë të ngrohen në pluhur.

El cual desampara en la tierra sus huevos, y sobre el polvo los calienta,

15 duke harruar që një këmbë mund t’i shtypë ose një kafshë e fushave mund t’i shkelë.

Y olvídase de que los pisará el pie, y que los quebrará bestia del campo.

16 I trajton ashpër të vegjlit e tij, sikur të mos ishin të vetët; por lodhja e tij pa asnjë interes është e kotë,

Endurécese para con sus hijos, como si no fuesen suyos, no temiendo que su trabajo haya sido en vano:

17 sepse Perëndia e ka lënë pa dituri dhe nuk i ka dhënë zgjuarsi.

Porque le privó Dios de sabiduría, y no le dió inteligencia.

18 Por kur ngrihet më këmbë për të ikur, tallet me kalin dhe me kalorësin e tij.

Luego que se levanta en alto, búrlase del caballo y de su jinete.

19 A je ti ai që i ke dhënë forcën kalit dhe ia ke veshur qafën me jele që valëviten?

¿Diste tú al caballo la fortaleza? ¿vestiste tú su cerviz de relincho?

20 A je ti ai që e bën të kërcejë si një karkalec? Hingëllima e tij krenare të kall tmerr.

¿Le intimidarás tú como á alguna langosta? El resoplido de su nariz es formidable:

21 Çukërmon në luginë duke u kënaqur nga forca e tij; sulet në mes të kacafytjes me armë.

Escarba la tierra, alégrase en su fuerza, sale al encuentro de las armas:

22 Përbuz frikën dhe nuk trembet, as zmbrapset përpara shpatës.

Hace burla del espanto, y no teme, ni vuelve el rostro delante de la espada.

23 Mbi të kërcet këllëfi i shigjetave, shtiza që vetëtin dhe ushta.

Contra él suena la aljaba, el hierro de la lanza y de la pica:

24 Me zjarr dhe vrull i zhduk distancat dhe nuk qëndron në vend kur bie buria.

Y él con ímpetu y furor escarba la tierra, sin importarle el sonido de la bocina;

25 Që në dëgjimin e parë të burisë, ai thotë: “Aha”!, dhe e nuhat nga larg betejën, zërin kumbues të kapitenëve dhe britmën e luftës.

[Antes como] que dice entre los clarines: ¡Ea!, y desde lejos huele la batalla, el grito de los capitanes, y la vocería.

26 Mos vallë për shkak të zgjuarsisë sate ngrihet e fluturon krahathati dhe i hap krahët e tij drejt jugut?

¿Vuela el gavilán por tu industria, y extiende hacia el mediodía sus alas?

27 Éshtë vallë nën komandën tënde që shqiponja ngrihet lart dhe e bën folenë e saj në vende të larta?

¿Se remonta el águila por tu mandamiento, y pone en alto su nido?

28 Banon mbi shkëmbinj dhe qëndron mbi krepa të rrëpirta.

Ella habita y está en la piedra, en la cumbre del peñasco y de la roca.

29 Nga lart ajo përgjon gjahun dhe sytë e saj vrojtojnë larg.

Desde allí acecha la comida: sus ojos observan de muy lejos.

30 Të vegjlit e saj thithin gjak dhe, ku ka të vrarë, atje ndodhet ajo”.

Sus pollos chupan la sangre: y donde hubiere cadáveres, allí está.