Jobi 39

1 A e di ti kohën kur pjellin dhitë e malit apo ke vërejtur vallë pjelljen e drenushave?

¿Sabes tú el tiempo en qué paren las cabras monteses? ¿o miraste tú las ciervas, cuando están pariendo?

2 A di ti të numërosh muajt kur merr fund barra e tyre, apo njeh ti kohën kur duhet të pjellin?

¿Contaste tú los meses de su preñez? ¿y sabes el tiempo cuando han de parir?

3 Mblidhen dhe pjellin të vegjlit e tyre, duke u dhënë fund kështu dhembjeve të tyre.

Como se encorvan, quebrantan sus hijos, pasan sus dolores:

4 Të vegjlit e tyre bëhen të fortë, rriten jashtë, shkëputen dhe nuk kthehen më pranë tyre.

Como después sanan los hijos, crecen con el grano: salen, y nunca más vuelven a ellas.

5 Kush lë të lirë gomarin e egër, kush e ka zgjidhur gomarin e egër,

¿Quién echó libre al asno montés? ¿y quién soltó sus ataduras?

6 të cilit i kam caktuar të rrijë në shkretëtirë dhe tokën e kripur si banesë?

Al cual yo puse casa en la soledad, y sus moradas en la tierra salada.

7 Ai përçmon zhurmën e qytetit dhe nuk dëgjon britmat e asnjë zotërie.

Ríese de la multitud de la ciudad: no oye las voces del pechero.

8 Hapësirat e gjera të maleve janë kullota e tij, dhe ai shkon dhe kërkon çdo gjë që është e gjelbër.

Lo oculto de los montes es su pasto, y anda buscando todo lo que está verde.

9 Bualli vallë a pranon të të shërbejë ose të kalojë natën pranë grazhdit tënd?

¿Querrá el unicornio servirte a ti, ni quedar a tu pesebre?

10 A mund ta lidhësh vallë buallin me litar që të lërojë tokën në hulli, ose të lesojë luginat pas teje?

¿Atarás tú al unicornio con su coyunda para el surco? ¿labrará los valles en pos de ti?

11 A do t’i kesh besim atij, sepse forca e tij është e madhe, ose do t’ia lësh atij punën tënde?

¿Confiarás tú en él, por ser grande su fortaleza, y fiarás de él tu labor?

12 A do të mbështetesh tek ai për të çuar në shtëpi grurin dhe për ta mbledhur në lëmë?

¿Fiarás de él que te tornará tu simiente, y que allegará en tu era?

13 Krahët e strucit rrahin tërë gaz, por ato nuk janë me siguri krahët dhe pendët e lejlekut.

¿Hiciste tú las alas alegres del avestruz: los cañones y la pluma de la cigüeña?

14 Ai në fakt i braktis vezët e tij për tokë dhe i lë të ngrohen në pluhur.

La cual desampara en la tierra sus huevos, y sobre el polvo los calienta,

15 duke harruar që një këmbë mund t’i shtypë ose një kafshë e fushave mund t’i shkelë.

Y olvídase de que los pisará algún pie, y que los quebrará alguna bestia del campo.

16 I trajton ashpër të vegjlit e tij, sikur të mos ishin të vetët; por lodhja e tij pa asnjë interes është e kotë,

Endurécese para con sus hijos, como si no fuesen suyos, no temiendo de que su trabajo haya sido en vano:

17 sepse Perëndia e ka lënë pa dituri dhe nuk i ka dhënë zgjuarsi.

Porque Dios la hizo olvidar de sabiduría, y no le dio inteligencia.

18 Por kur ngrihet më këmbë për të ikur, tallet me kalin dhe me kalorësin e tij.

A su tiempo se levanta en alto, y se burla del caballo, y del que sube en él.

19 A je ti ai që i ke dhënë forcën kalit dhe ia ke veshur qafën me jele që valëviten?

¿Diste tú al caballo la fortaleza? ¿vestiste tú su cerviz de relincho?

20 A je ti ai që e bën të kërcejë si një karkalec? Hingëllima e tij krenare të kall tmerr.

¿Espantarle has tú como a alguna langosta, en cuya nariz hay fuerza para espantar?

21 Çukërmon në luginë duke u kënaqur nga forca e tij; sulet në mes të kacafytjes me armë.

Escarba la tierra, alégrase en su fuerza, sale al encuentro de las armas:

22 Përbuz frikën dhe nuk trembet, as zmbrapset përpara shpatës.

Hace burla del espanto, y no teme; ni vuelve el rostro delante de la espada.

23 Mbi të kërcet këllëfi i shigjetave, shtiza që vetëtin dhe ushta.

Contra él suena la aljaba, el hierro de la lanza, y de la pica;

24 Me zjarr dhe vrull i zhduk distancat dhe nuk qëndron në vend kur bie buria.

Y él con ímpetu y furor escarba la tierra, y no estima el sonido de la bocina.

25 Që në dëgjimin e parë të burisë, ai thotë: “Aha”!, dhe e nuhat nga larg betejën, zërin kumbues të kapitenëve dhe britmën e luftës.

Entre las bocinas dice: ¡Ea! y desde lejos huele la batalla, el estruendo de los príncipes, y el clamor.

26 Mos vallë për shkak të zgjuarsisë sate ngrihet e fluturon krahathati dhe i hap krahët e tij drejt jugut?

¿Vuela el gavilán por tu industria, y extiende sus alas hacia el mediodía?

27 Éshtë vallë nën komandën tënde që shqiponja ngrihet lart dhe e bën folenë e saj në vende të larta?

¿Enaltécese el águila por tu mandamiento, y pone en alto su nido:

28 Banon mbi shkëmbinj dhe qëndron mbi krepa të rrëpirta.

Habita, y está en la piedra en la cumbre del peñasco, y de la roca?

29 Nga lart ajo përgjon gjahun dhe sytë e saj vrojtojnë larg.

Desde allí asecha la comida: sus ojos consideran muy lejos.

30 Të vegjlit e saj thithin gjak dhe, ku ka të vrarë, atje ndodhet ajo”.

Y sus pollos tragan sangre; y adonde hubiere muertos, allí está.