Jobi 39

1 A e di ti kohën kur pjellin dhitë e malit apo ke vërejtur vallë pjelljen e drenushave?

Sabes tu o tempo em que as cabras montesas dão filhotes? Ou observaste tu as cervas quando em trabalho de parto?

2 A di ti të numërosh muajt kur merr fund barra e tyre, apo njeh ti kohën kur duhet të pjellin?

Contaste os meses que elas cumprem, e sabes o tempo de seu parto?

3 Mblidhen dhe pjellin të vegjlit e tyre, duke u dhënë fund kështu dhembjeve të tyre.

Quando se encurvam, produzem seus filhos, [e] lançam de si suas dores.

4 Të vegjlit e tyre bëhen të fortë, rriten jashtë, shkëputen dhe nuk kthehen më pranë tyre.

Seus filhos se fortalecem, crescem como o trigo; saem, e nunca mais voltam a elas.

5 Kush lë të lirë gomarin e egër, kush e ka zgjidhur gomarin e egër,

Quem despediu livre ao asno montês? E quem ao asno selvagem soltou das ataduras?

6 të cilit i kam caktuar të rrijë në shkretëtirë dhe tokën e kripur si banesë?

Ao qual eu dei a terra desabitada por casa, e a terra salgada por suas moradas.

7 Ai përçmon zhurmën e qytetit dhe nuk dëgjon britmat e asnjë zotërie.

Ele zomba do tumulto da cidade; não ouve os gritos do condutor.

8 Hapësirat e gjera të maleve janë kullota e tij, dhe ai shkon dhe kërkon çdo gjë që është e gjelbër.

A extensão dos montes é seu pasto; e busca tudo o que é verde.

9 Bualli vallë a pranon të të shërbejë ose të kalojë natën pranë grazhdit tënd?

Por acaso o boi selvagem quererá te servir, ou ficará junto de tua manjedoura?

10 A mund ta lidhësh vallë buallin me litar që të lërojë tokën në hulli, ose të lesojë luginat pas teje?

Ou amarrarás ao boi selvagem com sua corda para o arado? Ou lavrará ele aos campos atrás de ti?

11 A do t’i kesh besim atij, sepse forca e tij është e madhe, ose do t’ia lësh atij punën tënde?

Confiarás nele, por ser grande sua força, e deixarás que ele faça teu trabalho?

12 A do të mbështetesh tek ai për të çuar në shtëpi grurin dhe për ta mbledhur në lëmë?

Porás tua confiança nele, para que ele colha tua semente, e a junte em tua eira?

13 Krahët e strucit rrahin tërë gaz, por ato nuk janë me siguri krahët dhe pendët e lejlekut.

As asas da avestruz batem alegremente, mas são suas asas e penas como as da cegonha?

14 Ai në fakt i braktis vezët e tij për tokë dhe i lë të ngrohen në pluhur.

Ela deixa seus ovos na terra, e os esquenta no chão,

15 duke harruar që një këmbë mund t’i shtypë ose një kafshë e fushave mund t’i shkelë.

E se esquece de que pés podem os pisar, e os animais do campo [podem] os esmagar.

16 I trajton ashpër të vegjlit e tij, sikur të mos ishin të vetët; por lodhja e tij pa asnjë interes është e kotë,

Age duramente para com seus filhos, como se não fossem seus, sem temer que seu trabalho tenha sido em vão.

17 sepse Perëndia e ka lënë pa dituri dhe nuk i ka dhënë zgjuarsi.

Porque Deus a privou de sabedoria, e não lhe repartiu entendimento.

18 Por kur ngrihet më këmbë për të ikur, tallet me kalin dhe me kalorësin e tij.

Porém quando se levanta para correr, zomba do cavalo e do seu cavaleiro.

19 A je ti ai që i ke dhënë forcën kalit dhe ia ke veshur qafën me jele që valëviten?

És tu que dás força ao cavalo, ou que vestes seu pescoço com crina?

20 A je ti ai që e bën të kërcejë si një karkalec? Hingëllima e tij krenare të kall tmerr.

Podes tu o espantar como a um gafanhoto? O sopro de suas narinas é terrível.

21 Çukërmon në luginë duke u kënaqur nga forca e tij; sulet në mes të kacafytjes me armë.

Ele escarva a terra, alegra-se de sua força, [e] sai ao encontro das armas;

22 Përbuz frikën dhe nuk trembet, as zmbrapset përpara shpatës.

Ele zomba do medo, e não se espanta; nem volta para trás por causa da espada.

23 Mbi të kërcet këllëfi i shigjetave, shtiza që vetëtin dhe ushta.

Contra ele rangem a aljava, o ferro brilhante da lança e do dardo;

24 Me zjarr dhe vrull i zhduk distancat dhe nuk qëndron në vend kur bie buria.

Sacudido-se com furor, ele escarva a terra; ele não fica parado ao som da trombeta.

25 Që në dëgjimin e parë të burisë, ai thotë: “Aha”!, dhe e nuhat nga larg betejën, zërin kumbues të kapitenëve dhe britmën e luftës.

Ao som das trombetas diz: Eia! E desde longe cheira a batalha, o grito dos capitães, e o barulho.

26 Mos vallë për shkak të zgjuarsisë sate ngrihet e fluturon krahathati dhe i hap krahët e tij drejt jugut?

Por acaso é por tua inteligência que o gavião voa, [e] estende suas asas para o sul?

27 Éshtë vallë nën komandën tënde që shqiponja ngrihet lart dhe e bën folenë e saj në vende të larta?

Ou é por tua ordem que a água voa alto e põe seu ninho na altura?

28 Banon mbi shkëmbinj dhe qëndron mbi krepa të rrëpirta.

Nas penhas ela mora e habita; no cume das penhas, e em lugares seguros.

29 Nga lart ajo përgjon gjahun dhe sytë e saj vrojtojnë larg.

Desde ali espia a comida; seus olhos avistam de longe.

30 Të vegjlit e saj thithin gjak dhe, ku ka të vrarë, atje ndodhet ajo”.

Seus filhotes sugam sangue; e onde houver cadáveres, ali ela está.