Jobi 39

1 A e di ti kohën kur pjellin dhitë e malit apo ke vërejtur vallë pjelljen e drenushave?

Steingeiti, veit du når ho kidar? Vaktar du riderne åt hindi?

2 A di ti të numërosh muajt kur merr fund barra e tyre, apo njeh ti kohën kur duhet të pjellin?

Tel måna’rne dei gjeng med unge, og kjenner du deira fødetid?

3 Mblidhen dhe pjellin të vegjlit e tyre, duke u dhënë fund kështu dhembjeve të tyre.

Dei bøygjer seg, fø’r sine ungar, so er det slutt med deira rider.

4 Të vegjlit e tyre bëhen të fortë, rriten jashtë, shkëputen dhe nuk kthehen më pranë tyre.

På marki kidi veks seg store, spring burt og kjem’kje att til deim.

5 Kush lë të lirë gomarin e egër, kush e ka zgjidhur gomarin e egër,

Kven let villasnet renna fritt, tok bandet av det skjerre dyr,

6 të cilit i kam caktuar të rrijë në shkretëtirë dhe tokën e kripur si banesë?

som eg gav øydemark til heim, den salte steppa til ein bustad?

7 Ai përçmon zhurmën e qytetit dhe nuk dëgjon britmat e asnjë zotërie.

Det lær åt byen med sitt ståk, slepp høyra skjenn frå drivaren.

8 Hapësirat e gjera të maleve janë kullota e tij, dhe ai shkon dhe kërkon çdo gjë që është e gjelbër.

Det finn seg beite millom fjell, og leitar upp kvart grøne strå.

9 Bualli vallë a pranon të të shërbejë ose të kalojë natën pranë grazhdit tënd?

Skal tru villuksen vil deg tena, og natta yver ved di krubba?

10 A mund ta lidhësh vallë buallin me litar që të lërojë tokën në hulli, ose të lesojë luginat pas teje?

Kann du til fori honom tøyma, horvar han dalar etter deg?

11 A do t’i kesh besim atij, sepse forca e tij është e madhe, ose do t’ia lësh atij punën tënde?

Lit du på honom for hans styrke? Og yverlet du han ditt arbeid?

12 A do të mbështetesh tek ai për të çuar në shtëpi grurin dhe për ta mbledhur në lëmë?

Trur du han til å føra grøda heim og draga henne inn i løda?

13 Krahët e strucit rrahin tërë gaz, por ato nuk janë me siguri krahët dhe pendët e lejlekut.

Struss-hoa flaksar kåt med vengen, men viser fjør og veng morskjærleik?

14 Ai në fakt i braktis vezët e tij për tokë dhe i lë të ngrohen në pluhur.

Nei, ho legg sine egg på jordi, og let so sanden verma deim;

15 duke harruar që një këmbë mund t’i shtypë ose një kafshë e fushave mund t’i shkelë.

ho gløymer at ein fot kann treda og villdyr trakka deim i kras.

16 I trajton ashpër të vegjlit e tij, sikur të mos ishin të vetët; por lodhja e tij pa asnjë interes është e kotë,

Hardt fer ho åt med sine ungar, som var dei ikkje hennar eigne; for fåfengt stræv ho ikkje ræddast.

17 sepse Perëndia e ka lënë pa dituri dhe nuk i ka dhënë zgjuarsi.

For Gud let henne gløyma visdom, han ei tiletla henne vit.

18 Por kur ngrihet më këmbë për të ikur, tallet me kalin dhe me kalorësin e tij.

Men når ho baskar seg i veg, ho lær åt både hest og mann.

19 A je ti ai që i ke dhënë forcën kalit dhe ia ke veshur qafën me jele që valëviten?

Skal tru um du gjev hesten kraft og klæder halsen hans med mån?

20 A je ti ai që e bën të kërcejë si një karkalec? Hingëllima e tij krenare të kall tmerr.

Let du han som grashoppen springa alt med han frøser skræmeleg.

21 Çukërmon në luginë duke u kënaqur nga forca e tij; sulet në mes të kacafytjes me armë.

Glad i si kraft han marki skrapar og fer so fram mot væpna flokk.

22 Përbuz frikën dhe nuk trembet, as zmbrapset përpara shpatës.

Han urædd er og lær åt rædsla, for sverdet ei han vender um,

23 Mbi të kërcet këllëfi i shigjetave, shtiza që vetëtin dhe ushta.

det skranglar pilhus yver honom, det blenkjer spjot til styng og skot.

24 Me zjarr dhe vrull i zhduk distancat dhe nuk qëndron në vend kur bie buria.

Med ståk og bråk han slukar jordi, ustyrleg når stridsluren gjeng.

25 Që në dëgjimin e parë të burisë, ai thotë: “Aha”!, dhe e nuhat nga larg betejën, zërin kumbues të kapitenëve dhe britmën e luftës.

Han kneggjar: «Hui!» når luren læt, han verar striden langan leid, med skrik frå hovdingar og herrop!

26 Mos vallë për shkak të zgjuarsisë sate ngrihet e fluturon krahathati dhe i hap krahët e tij drejt jugut?

Flyg hauken upp ved ditt forstand og spilar vengjerne mot sud?

27 Éshtë vallë nën komandën tënde që shqiponja ngrihet lart dhe e bën folenë e saj në vende të larta?

Stig ørnen høgt av di du byd, og byggjer reiret sitt i høgdi?

28 Banon mbi shkëmbinj dhe qëndron mbi krepa të rrëpirta.

Han bur på berg og held seg der, på kvasse tind og høge nut.

29 Nga lart ajo përgjon gjahun dhe sytë e saj vrojtojnë larg.

Derfrå han spæjar etter mat, hans augo yver viddi skodar.

30 Të vegjlit e saj thithin gjak dhe, ku ka të vrarë, atje ndodhet ajo”.

Hans ungar gløypar i seg blod; der det finst lik, der er han og.»