Jobi 39

1 A e di ti kohën kur pjellin dhitë e malit apo ke vërejtur vallë pjelljen e drenushave?

Kjenner du tiden når stengjetene føder, og gir du akt på hindenes veer?

2 A di ti të numërosh muajt kur merr fund barra e tyre, apo njeh ti kohën kur duhet të pjellin?

Teller du månedene til de skal bære, og vet du tiden når de føder?

3 Mblidhen dhe pjellin të vegjlit e tyre, duke u dhënë fund kështu dhembjeve të tyre.

De bøier sig, føder sine unger og blir fri for sine smerter.

4 Të vegjlit e tyre bëhen të fortë, rriten jashtë, shkëputen dhe nuk kthehen më pranë tyre.

Deres unger blir kraftige og vokser op ute på marken; de løper bort og kommer ikke tilbake til dem.

5 Kush lë të lirë gomarin e egër, kush e ka zgjidhur gomarin e egër,

Hvem har gitt villeslet dets frihet, hvem løste dets bånd,

6 të cilit i kam caktuar të rrijë në shkretëtirë dhe tokën e kripur si banesë?

det som jeg gav ørkenen til hus og saltmoen til bolig?

7 Ai përçmon zhurmën e qytetit dhe nuk dëgjon britmat e asnjë zotërie.

Det ler av byens ståk og styr; driverens skjenn slipper det å høre.

8 Hapësirat e gjera të maleve janë kullota e tij, dhe ai shkon dhe kërkon çdo gjë që është e gjelbër.

Hvad det leter op på fjellene, er dets beite, og det søker efter hvert grønt strå.

9 Bualli vallë a pranon të të shërbejë ose të kalojë natën pranë grazhdit tënd?

Har vel villoksen lyst til å tjene dig? Vil den bli natten over ved din krybbe?

10 A mund ta lidhësh vallë buallin me litar që të lërojë tokën në hulli, ose të lesojë luginat pas teje?

Kan du binde villoksen med rep til furen? Vil den harve dalene efter dig?

11 A do t’i kesh besim atij, sepse forca e tij është e madhe, ose do t’ia lësh atij punën tënde?

Kan du stole på den, fordi dens kraft er så stor, og kan du overlate den ditt arbeid?

12 A do të mbështetesh tek ai për të çuar në shtëpi grurin dhe për ta mbledhur në lëmë?

Kan du lite på at den fører din grøde hjem, og at den samler den til din treskeplass?

13 Krahët e strucit rrahin tërë gaz, por ato nuk janë me siguri krahët dhe pendët e lejlekut.

Strutsen flakser lystig med vingene; men viser dens vinger og fjær moderkjærlighet?

14 Ai në fakt i braktis vezët e tij për tokë dhe i lë të ngrohen në pluhur.

Nei, den overlater sine egg til jorden og lar dem opvarmes i sanden,

15 duke harruar që një këmbë mund t’i shtypë ose një kafshë e fushave mund t’i shkelë.

og den glemmer at en fot kan klemme dem itu, og markens ville dyr trå dem i stykker.

16 I trajton ashpër të vegjlit e tij, sikur të mos ishin të vetët; por lodhja e tij pa asnjë interes është e kotë,

Den er hård mot sine unger, som om de ikke var dens egne; den er ikke redd for at dens møie skal være spilt.

17 sepse Perëndia e ka lënë pa dituri dhe nuk i ka dhënë zgjuarsi.

For Gud nektet den visdom og gav den ingen forstand.

18 Por kur ngrihet më këmbë për të ikur, tallet me kalin dhe me kalorësin e tij.

Men når den flakser i været, ler den av hesten og dens rytter.

19 A je ti ai që i ke dhënë forcën kalit dhe ia ke veshur qafën me jele që valëviten?

Gir du hesten styrke? Klær du dens hals med bevrende man?

20 A je ti ai që e bën të kërcejë si një karkalec? Hingëllima e tij krenare të kall tmerr.

Lar du den springe som gresshoppen? Dens stolte fnysen er forferdelig.

21 Çukërmon në luginë duke u kënaqur nga forca e tij; sulet në mes të kacafytjes me armë.

Den skraper i jorden og gleder sig ved sin kraft; så farer den frem mot væbnede skarer.

22 Përbuz frikën dhe nuk trembet, as zmbrapset përpara shpatës.

Den ler av frykten og forferdes ikke, og den vender ikke om for sverd.

23 Mbi të kërcet këllëfi i shigjetave, shtiza që vetëtin dhe ushta.

Over den klirrer koggeret, blinkende spyd og lanse.

24 Me zjarr dhe vrull i zhduk distancat dhe nuk qëndron në vend kur bie buria.

Med styr og ståk river den jorden op, og den lar sig ikke stagge når krigsluren lyder.

25 Që në dëgjimin e parë të burisë, ai thotë: “Aha”!, dhe e nuhat nga larg betejën, zërin kumbues të kapitenëve dhe britmën e luftës.

Hver gang luren lyder, sier den: Hui! Og langt borte værer den striden, høvedsmenns tordenrøst og hærskrik.

26 Mos vallë për shkak të zgjuarsisë sate ngrihet e fluturon krahathati dhe i hap krahët e tij drejt jugut?

Skyldes det din forstand at høken svinger sig op og breder ut sine vinger mot Syden?

27 Éshtë vallë nën komandën tënde që shqiponja ngrihet lart dhe e bën folenë e saj në vende të larta?

Er det på ditt bud at ørnen flyver så høit, og at den bygger sitt rede oppe i høiden?

28 Banon mbi shkëmbinj dhe qëndron mbi krepa të rrëpirta.

Den bor på berget og har nattely der, på tind og nut.

29 Nga lart ajo përgjon gjahun dhe sytë e saj vrojtojnë larg.

Derfra speider den efter føde; langt bort skuer dens øine.

30 Të vegjlit e saj thithin gjak dhe, ku ka të vrarë, atje ndodhet ajo”.

Dens unger drikker blod, og hvor der er lik, der er den.