Jobi 39

1 A e di ti kohën kur pjellin dhitë e malit apo ke vërejtur vallë pjelljen e drenushave?

Vai tu zini to laiku, kad mežu kazas dzemdē, vai tu esi manījis stirnu dzemdēšanu?

2 A di ti të numërosh muajt kur merr fund barra e tyre, apo njeh ti kohën kur duhet të pjellin?

Vai tu vari skaitīt tos mēnešus, kad tās nesās, un vai zini to laiku, kad tās vedās,

3 Mblidhen dhe pjellin të vegjlit e tyre, duke u dhënë fund kështu dhembjeve të tyre.

Kad tās lokās, saviem bērniem liek izplēsties cauri un nokrata savas sāpes?

4 Të vegjlit e tyre bëhen të fortë, rriten jashtë, shkëputen dhe nuk kthehen më pranë tyre.

Viņu bērni nāk spēkā, uzaug laukā, tie iziet un neatgriežas pie tām atpakaļ.

5 Kush lë të lirë gomarin e egër, kush e ka zgjidhur gomarin e egër,

Kas meža ēzelim licis vaļā staigāt, un kas tā zvēra saites ir atraisījis,

6 të cilit i kam caktuar të rrijë në shkretëtirë dhe tokën e kripur si banesë?

Kam Es klajumu esmu devis par māju un tuksnesi par dzīvokli?

7 Ai përçmon zhurmën e qytetit dhe nuk dëgjon britmat e asnjë zotërie.

Viņš apsmej pilsētas troksni, un dzinēja brēkšanu tas nedzird.

8 Hapësirat e gjera të maleve janë kullota e tij, dhe ai shkon dhe kërkon çdo gjë që është e gjelbër.

Tas dzenās pa kalniem, kur viņam ir barība, un meklē visādu zaļu zāli.

9 Bualli vallë a pranon të të shërbejë ose të kalojë natën pranë grazhdit tënd?

Vai tu domā, ka meža vērsis tev kalpos, vai tas naktī paliks pie tavas siles?

10 A mund ta lidhësh vallë buallin me litar që të lërojë tokën në hulli, ose të lesojë luginat pas teje?

Vai tu meža vērsi ar dzeņaukstēm māki piesiet pie arkla, vai tas pēc tava prāta ecēs ielejās?

11 A do t’i kesh besim atij, sepse forca e tij është e madhe, ose do t’ia lësh atij punën tënde?

Vai tu uz to vari paļauties, ka tam daudz spēka, un viņu ņemsi savā darbā?

12 A do të mbështetesh tek ai për të çuar në shtëpi grurin dhe për ta mbledhur në lëmë?

Vai tu viņam vari uzticēt, ka tas tev atkal savāks tavu izsējumu un savedīs tavā piedarbā?

13 Krahët e strucit rrahin tërë gaz, por ato nuk janë me siguri krahët dhe pendët e lejlekut.

Strausa spārni jautri plivinājās, vai tie ir mīlīgi, kā stārķa spārni un spalvas?

14 Ai në fakt i braktis vezët e tij për tokë dhe i lë të ngrohen në pluhur.

Tas savas olas atstāj zemē, lai smiltīs silst,

15 duke harruar që një këmbë mund t’i shtypë ose një kafshë e fushave mund t’i shkelë.

Un aizmirst, ka kāja tās var samīt, un lauka zvēri tās var samīdīt.

16 I trajton ashpër të vegjlit e tij, sikur të mos ishin të vetët; por lodhja e tij pa asnjë interes është e kotë,

Tas nežēlo savus bērnus, tā kā tie tam nepiederētu; un ka velti dējis, par to tas nebēdā.

17 sepse Perëndia e ka lënë pa dituri dhe nuk i ka dhënë zgjuarsi.

Jo Dievs tam atņēmis gudrību un nav devis daļu pie saprašanas.

18 Por kur ngrihet më këmbë për të ikur, tallet me kalin dhe me kalorësin e tij.

Bet kad tas projām šaujas, tad tas apsmej zirgu un jātnieku.

19 A je ti ai që i ke dhënë forcën kalit dhe ia ke veshur qafën me jele që valëviten?

Vai tu zirgam vari dot spēku un viņam kaklu pušķot ar krēpēm?

20 A je ti ai që e bën të kërcejë si një karkalec? Hingëllima e tij krenare të kall tmerr.

Vai tu tam vēlējis lēkt kā sisenim? Kad tas lepni šņāc, tad jaizbīstas.

21 Çukërmon në luginë duke u kënaqur nga forca e tij; sulet në mes të kacafytjes me armë.

Viņš cērt ar kāju ielejā un ir priecīgs ar spēku un iziet pretī apbruņotam pulkam.

22 Përbuz frikën dhe nuk trembet, as zmbrapset përpara shpatës.

Viņš smejas par bailēm un netrūkstas un nebēg atpakaļ no zobena.

23 Mbi të kërcet këllëfi i shigjetave, shtiza që vetëtin dhe ushta.

Kad bultas skan makā un šķēpi un zobeni zib,

24 Me zjarr dhe vrull i zhduk distancat dhe nuk qëndron në vend kur bie buria.

Tad tas raustās, trako un uzcērt zemi un nav turams uz vietas, kad trumetes skan.

25 Që në dëgjimin e parë të burisë, ai thotë: “Aha”!, dhe e nuhat nga larg betejën, zërin kumbues të kapitenëve dhe britmën e luftës.

Kad trumetes skan, tad tas iezviedzās, un samana kaušanu no tālienes, kara kungu saukšanu un kara troksni.

26 Mos vallë për shkak të zgjuarsisë sate ngrihet e fluturon krahathati dhe i hap krahët e tij drejt jugut?

Vai caur tavu padomu vanags lidinājās un izplēš savus spārnus pret dienasvidu?

27 Éshtë vallë nën komandën tënde që shqiponja ngrihet lart dhe e bën folenë e saj në vende të larta?

Vai uz tavu vārdu ērglis dodas uz augšu, un taisa savu ligzdu augstumā?

28 Banon mbi shkëmbinj dhe qëndron mbi krepa të rrëpirta.

Viņš dzīvo akmens kalnos un tur paliek uz augstām klintīm un kalnu galiem.

29 Nga lart ajo përgjon gjahun dhe sytë e saj vrojtojnë larg.

No turienes viņš lūko pēc barības, un viņa acis redz tālu.

30 Të vegjlit e saj thithin gjak dhe, ku ka të vrarë, atje ndodhet ajo”.

Viņa bērni dzer asinis, un kur maitas, tur viņš ir.