Jobi 39
1 A e di ti kohën kur pjellin dhitë e malit apo ke vërejtur vallë pjelljen e drenushave?
Numquid nosti tempus partus ibicum in petris, vel parturientes cervas observasti?
2 A di ti të numërosh muajt kur merr fund barra e tyre, apo njeh ti kohën kur duhet të pjellin?
Dinumerasti menses conceptus earum, et scisti tempus partus earum?
3 Mblidhen dhe pjellin të vegjlit e tyre, duke u dhënë fund kështu dhembjeve të tyre.
Incurvantur ad foetum, et pariunt, et rugitus emittunt.
4 Të vegjlit e tyre bëhen të fortë, rriten jashtë, shkëputen dhe nuk kthehen më pranë tyre.
Separantur filii earum, et pergunt ad pastum: egrediuntur, et non revertuntur ad eas.
5 Kush lë të lirë gomarin e egër, kush e ka zgjidhur gomarin e egër,
Quis dimisit onagrum liberum, et vincula eius quis solvit?
6 të cilit i kam caktuar të rrijë në shkretëtirë dhe tokën e kripur si banesë?
Cui dedi in solitudine domum, et tabernacula eius in terra salsuginis.
7 Ai përçmon zhurmën e qytetit dhe nuk dëgjon britmat e asnjë zotërie.
Contemnit multitudinem civitatis, clamorem exactoris non audit.
8 Hapësirat e gjera të maleve janë kullota e tij, dhe ai shkon dhe kërkon çdo gjë që është e gjelbër.
Circumspicit montes pascuae suae, et virentia quaeque perquirit.
9 Bualli vallë a pranon të të shërbejë ose të kalojë natën pranë grazhdit tënd?
Numquid volet rhinoceros servire tibi, aut morabitur ad praesepe tuum?
10 A mund ta lidhësh vallë buallin me litar që të lërojë tokën në hulli, ose të lesojë luginat pas teje?
Numquid alligabis rhinocerota ad arandum loro tuo? aut confringet glebas vallium post te?
11 A do t’i kesh besim atij, sepse forca e tij është e madhe, ose do t’ia lësh atij punën tënde?
Numquid fiduciam habebis in magna fortitudine eius, et derelinques ei labores tuos?
12 A do të mbështetesh tek ai për të çuar në shtëpi grurin dhe për ta mbledhur në lëmë?
Numquid credes illi quod sementem reddat tibi, et aream tuam congreget?
13 Krahët e strucit rrahin tërë gaz, por ato nuk janë me siguri krahët dhe pendët e lejlekut.
Penna struthionis similis est pennis herodii, et accipitris.
14 Ai në fakt i braktis vezët e tij për tokë dhe i lë të ngrohen në pluhur.
Quando derelinquit ova sua in terra, tu forsitan in pulvere calefacies ea?
15 duke harruar që një këmbë mund t’i shtypë ose një kafshë e fushave mund t’i shkelë.
Obliviscitur quod pes conculcet ea, aut bestia agri conterat.
16 I trajton ashpër të vegjlit e tij, sikur të mos ishin të vetët; por lodhja e tij pa asnjë interes është e kotë,
Duratur ad filios suos quasi non sint sui, frustra laboravit nullo timore cogente.
17 sepse Perëndia e ka lënë pa dituri dhe nuk i ka dhënë zgjuarsi.
Privavit enim eam Deus sapientia, nec dedit illi intelligentiam.
18 Por kur ngrihet më këmbë për të ikur, tallet me kalin dhe me kalorësin e tij.
Cum tempus fuerit, in altum alas erigit: deridet equum et ascensorem eius.
19 A je ti ai që i ke dhënë forcën kalit dhe ia ke veshur qafën me jele që valëviten?
Numquid praebebis equo fortitudinem, aut circumdabis collo eius hinnitum?
20 A je ti ai që e bën të kërcejë si një karkalec? Hingëllima e tij krenare të kall tmerr.
Numquid suscitabis eum quasi locustas? gloria narium eius terror.
21 Çukërmon në luginë duke u kënaqur nga forca e tij; sulet në mes të kacafytjes me armë.
Terram ungula fodit, exultat audacter: in occursum pergit armatis.
22 Përbuz frikën dhe nuk trembet, as zmbrapset përpara shpatës.
Contemnit pavorem, nec cedit gladio.
23 Mbi të kërcet këllëfi i shigjetave, shtiza që vetëtin dhe ushta.
Super ipsum sonabit pharetra, vibrabit hasta et clypeus.
24 Me zjarr dhe vrull i zhduk distancat dhe nuk qëndron në vend kur bie buria.
Fervens et fremens sorbet terram, nec reputat tubae sonare clangorem.
25 Që në dëgjimin e parë të burisë, ai thotë: “Aha”!, dhe e nuhat nga larg betejën, zërin kumbues të kapitenëve dhe britmën e luftës.
Ubi audierit buccinam, dicit: Vah, procul odoratur bellum, exhortationem ducum, et ululatum exercitus.
26 Mos vallë për shkak të zgjuarsisë sate ngrihet e fluturon krahathati dhe i hap krahët e tij drejt jugut?
Numquid per sapientiam tuam plumescit accipiter, expandens alas suas ad Austrum?
27 Éshtë vallë nën komandën tënde që shqiponja ngrihet lart dhe e bën folenë e saj në vende të larta?
Numquid ad praeceptum tuum elevabitur aquila, et in arduis ponet nidum suum?
28 Banon mbi shkëmbinj dhe qëndron mbi krepa të rrëpirta.
In petris manet, et in praeruptis silicibus commoratur, atque inaccessis rupibus.
29 Nga lart ajo përgjon gjahun dhe sytë e saj vrojtojnë larg.
Inde contemplatur escam, et de longe oculi eius prospiciunt,
30 Të vegjlit e saj thithin gjak dhe, ku ka të vrarë, atje ndodhet ajo”.
Pulli eius lambent sanguinem: et ubicumque cadaver fuerit, statim adest.
