Jobi 39

1 A e di ti kohën kur pjellin dhitë e malit apo ke vërejtur vallë pjelljen e drenushave?

Sai tu il tempo che le camozze delle rocce figliano? Hai tu osservato quando le cerve partoriscono?

2 A di ti të numërosh muajt kur merr fund barra e tyre, apo njeh ti kohën kur duhet të pjellin?

Annoveri tu i mesi del termine del lor portato, E sai tu il tempo che devono figliare?

3 Mblidhen dhe pjellin të vegjlit e tyre, duke u dhënë fund kështu dhembjeve të tyre.

Elle si chinano, fanno scoppiar fuori il lor feto, Si alleviano delle lor doglie.

4 Të vegjlit e tyre bëhen të fortë, rriten jashtë, shkëputen dhe nuk kthehen më pranë tyre.

I lor figli son gagliardi, crescono per le biade, Escono fuori, e non ritornano [più] a quelle.

5 Kush lë të lirë gomarin e egër, kush e ka zgjidhur gomarin e egër,

Chi ne ha mandato libero l'asino salvatico, E chi ha sciolti i suoi legami?

6 të cilit i kam caktuar të rrijë në shkretëtirë dhe tokën e kripur si banesë?

A cui io ho ordinato il deserto per casa; E per abitazioni, i luoghi salsugginosi.

7 Ai përçmon zhurmën e qytetit dhe nuk dëgjon britmat e asnjë zotërie.

Egli si beffa dello strepito della città; Egli non ode gli schiamazzi del sollecitator delle opere.

8 Hapësirat e gjera të maleve janë kullota e tij, dhe ai shkon dhe kërkon çdo gjë që është e gjelbër.

I monti, ch'egli va spiando, [sono] il suo pasco; Ed egli va ricercando qualunque verdura.

9 Bualli vallë a pranon të të shërbejë ose të kalojë natën pranë grazhdit tënd?

Il liocorno ti vorrà egli servire? Si riparerà egli presso alla tua mangiatoia?

10 A mund ta lidhësh vallë buallin me litar që të lërojë tokën në hulli, ose të lesojë luginat pas teje?

Legherai tu il liocorno con la sua fune, [per farlo arare] al solco? Erpicherà egli le valli dietro a te?

11 A do t’i kesh besim atij, sepse forca e tij është e madhe, ose do t’ia lësh atij punën tënde?

Ti fiderai tu in lui, perchè la sua forza [è] grande? E gli rimetterai tu il tuo lavoro?

12 A do të mbështetesh tek ai për të çuar në shtëpi grurin dhe për ta mbledhur në lëmë?

Ti fiderai tu in lui ch'egli ti renda la [ricolta della] tua sementa, E ch'egli te l'accolga nella tua aia?

13 Krahët e strucit rrahin tërë gaz, por ato nuk janë me siguri krahët dhe pendët e lejlekut.

Le ale de' paoni son esse vaghe [per opera tua?] Od [ha da te] lo struzzolo le penne e la piuma?

14 Ai në fakt i braktis vezët e tij për tokë dhe i lë të ngrohen në pluhur.

[Fai tu] ch'egli abbandoni le sue uova in su la terra, E che le lasci scaldare in su la polvere?

15 duke harruar që një këmbë mund t’i shtypë ose një kafshë e fushave mund t’i shkelë.

E che dimentichi che il piè [d'alcuno] le schiaccerà, Ovvero che le fiere della campagna le calpesteranno?

16 I trajton ashpër të vegjlit e tij, sikur të mos ishin të vetët; por lodhja e tij pa asnjë interes është e kotë,

Egli è spietato inverso i suoi figli, come [se] non [fosser] suoi; Indarno è la sua fatica, [egli è] senza tema;

17 sepse Perëndia e ka lënë pa dituri dhe nuk i ka dhënë zgjuarsi.

Perciocchè Iddio l'ha privo di senno, E non l'ha fatto partecipe d'intendimento.

18 Por kur ngrihet më këmbë për të ikur, tallet me kalin dhe me kalorësin e tij.

Quando egli si solleva in alto, Egli si beffa del cavallo, e di colui che lo cavalca.

19 A je ti ai që i ke dhënë forcën kalit dhe ia ke veshur qafën me jele që valëviten?

Hai tu data la forza al cavallo? Hai tu adorna la sua gola di fremito?

20 A je ti ai që e bën të kërcejë si një karkalec? Hingëllima e tij krenare të kall tmerr.

Lo spaventerai tu come una locusta? Il suo magnifico nitrire [è] spaventevole.

21 Çukërmon në luginë duke u kënaqur nga forca e tij; sulet në mes të kacafytjes me armë.

Egli raspa nella valle, si rallegra della [sua] forza, Esce ad incontrare le armi.

22 Përbuz frikën dhe nuk trembet, as zmbrapset përpara shpatës.

Egli si beffa della paura, e non si spaventa, E non si volge indietro per la spada.

23 Mbi të kërcet këllëfi i shigjetave, shtiza që vetëtin dhe ushta.

Il turcasso, e la folgorante lancia, E lo spuntone gli risuonano addosso.

24 Me zjarr dhe vrull i zhduk distancat dhe nuk qëndron në vend kur bie buria.

D'impazienza e di stizza [pare ch'egli voglia] trangugiar la terra; E non può credere che [sia] il suon della tromba.

25 Që në dëgjimin e parë të burisë, ai thotë: “Aha”!, dhe e nuhat nga larg betejën, zërin kumbues të kapitenëve dhe britmën e luftës.

Come prima la tromba ha sonato, egli dice: Aha, Aha; Da lontano annasa la battaglia, Lo schiamazzo de' capitani; e le grida.

26 Mos vallë për shkak të zgjuarsisë sate ngrihet e fluturon krahathati dhe i hap krahët e tij drejt jugut?

È per il tuo senno che lo sparviere vola? Che spiega le sue ali verso il mezzodì?

27 Éshtë vallë nën komandën tënde që shqiponja ngrihet lart dhe e bën folenë e saj në vende të larta?

L'aquila si leva ella ad alto per lo tuo comandamento? E [fai tu] ch'ella faccia il suo nido in luoghi elevati?

28 Banon mbi shkëmbinj dhe qëndron mbi krepa të rrëpirta.

Ella dimora e si ripara nelle rupi, Nelle punte delle rocce, ed in luoghi inaccessibili.

29 Nga lart ajo përgjon gjahun dhe sytë e saj vrojtojnë larg.

Di là ella spia il pasto, Gli occhi suoi mirano da lontano.

30 Të vegjlit e saj thithin gjak dhe, ku ka të vrarë, atje ndodhet ajo”.

I suoi aquilini ancora sorbiscono il sangue, E dove sono corpi morti, quivi ella si ritrova.