Jobi 39

1 A e di ti kohën kur pjellin dhitë e malit apo ke vërejtur vallë pjelljen e drenushave?

Sai tu quando figliano le camozze e assisti al parto delle cerve?

2 A di ti të numërosh muajt kur merr fund barra e tyre, apo njeh ti kohën kur duhet të pjellin?

Conti tu i mesi della loro gravidanza e sai tu quando devono figliare?

3 Mblidhen dhe pjellin të vegjlit e tyre, duke u dhënë fund kështu dhembjeve të tyre.

Si curvano e depongono i figli, metton fine alle loro doglie.

4 Të vegjlit e tyre bëhen të fortë, rriten jashtë, shkëputen dhe nuk kthehen më pranë tyre.

Robusti sono i loro figli, crescono in campagna, partono e non tornano più da esse.

5 Kush lë të lirë gomarin e egër, kush e ka zgjidhur gomarin e egër,

Chi lascia libero l'asino selvatico e chi scioglie i legami dell'ònagro,

6 të cilit i kam caktuar të rrijë në shkretëtirë dhe tokën e kripur si banesë?

al quale ho dato la steppa per casa e per dimora la terra salmastra?

7 Ai përçmon zhurmën e qytetit dhe nuk dëgjon britmat e asnjë zotërie.

Del fracasso della città se ne ride e gli urli dei guardiani non ode.

8 Hapësirat e gjera të maleve janë kullota e tij, dhe ai shkon dhe kërkon çdo gjë që është e gjelbër.

Gira per le montagne, sua pastura, e va in cerca di quanto è verde.

9 Bualli vallë a pranon të të shërbejë ose të kalojë natën pranë grazhdit tënd?

Il bufalo si lascerà piegare a servirti o a passar la notte presso la tua greppia?

10 A mund ta lidhësh vallë buallin me litar që të lërojë tokën në hulli, ose të lesojë luginat pas teje?

Potrai legarlo con la corda per fare il solco o fargli erpicare le valli dietro a te?

11 A do t’i kesh besim atij, sepse forca e tij është e madhe, ose do t’ia lësh atij punën tënde?

Ti fiderai di lui, perché la sua forza è grande e a lui affiderai le tue fatiche?

12 A do të mbështetesh tek ai për të çuar në shtëpi grurin dhe për ta mbledhur në lëmë?

Conterai su di lui, che torni e raduni la tua messe sulla tua aia?

13 Krahët e strucit rrahin tërë gaz, por ato nuk janë me siguri krahët dhe pendët e lejlekut.

L'ala dello struzzo batte festante, ma è forse penna e piuma di cicogna?

14 Ai në fakt i braktis vezët e tij për tokë dhe i lë të ngrohen në pluhur.

Abbandona infatti alla terra le uova e sulla polvere le lascia riscaldare.

15 duke harruar që një këmbë mund t’i shtypë ose një kafshë e fushave mund t’i shkelë.

Dimentica che un piede può schiacciarle, una bestia selvatica calpestarle.

16 I trajton ashpër të vegjlit e tij, sikur të mos ishin të vetët; por lodhja e tij pa asnjë interes është e kotë,

Tratta duramente i figli, come se non fossero suoi, della sua inutile fatica non si affanna,

17 sepse Perëndia e ka lënë pa dituri dhe nuk i ka dhënë zgjuarsi.

perché Dio gli ha negato la saggezza e non gli ha dato in sorte discernimento.

18 Por kur ngrihet më këmbë për të ikur, tallet me kalin dhe me kalorësin e tij.

Ma quando giunge il saettatore, fugge agitando le ali: si beffa del cavallo e del suo cavaliere.

19 A je ti ai që i ke dhënë forcën kalit dhe ia ke veshur qafën me jele që valëviten?

Puoi tu dare la forza al cavallo e vestire di fremiti il suo collo?

20 A je ti ai që e bën të kërcejë si një karkalec? Hingëllima e tij krenare të kall tmerr.

Lo fai tu sbuffare come un fumaiolo? Il suo alto nitrito incute spavento.

21 Çukërmon në luginë duke u kënaqur nga forca e tij; sulet në mes të kacafytjes me armë.

Scalpita nella valle giulivo e con impeto va incontro alle armi.

22 Përbuz frikën dhe nuk trembet, as zmbrapset përpara shpatës.

Sprezza la paura, non teme, né retrocede davanti alla spada.

23 Mbi të kërcet këllëfi i shigjetave, shtiza që vetëtin dhe ushta.

Su di lui risuona la faretra, il luccicar della lancia e del dardo.

24 Me zjarr dhe vrull i zhduk distancat dhe nuk qëndron në vend kur bie buria.

Strepitando, fremendo, divora lo spazio e al suono della tromba più non si tiene.

25 Që në dëgjimin e parë të burisë, ai thotë: “Aha”!, dhe e nuhat nga larg betejën, zërin kumbues të kapitenëve dhe britmën e luftës.

Al primo squillo grida: «Aah!...» e da lontano fiuta la battaglia, gli urli dei capi, il fragor della mischia.

26 Mos vallë për shkak të zgjuarsisë sate ngrihet e fluturon krahathati dhe i hap krahët e tij drejt jugut?

Forse per il tuo senno si alza in volo lo sparviero e spiega le ali verso il sud?

27 Éshtë vallë nën komandën tënde që shqiponja ngrihet lart dhe e bën folenë e saj në vende të larta?

O al tuo comando l'aquila s'innalza e pone il suo nido sulle alture?

28 Banon mbi shkëmbinj dhe qëndron mbi krepa të rrëpirta.

Abita le rocce e passa la notte sui denti di rupe o sui picchi.

29 Nga lart ajo përgjon gjahun dhe sytë e saj vrojtojnë larg.

Di lassù spia la preda, lontano scrutano i suoi occhi.

30 Të vegjlit e saj thithin gjak dhe, ku ka të vrarë, atje ndodhet ajo”.

I suoi aquilotti succhiano il sangue e dove sono cadaveri, là essa si trova.