Jobi 39

1 A e di ti kohën kur pjellin dhitë e malit apo ke vërejtur vallë pjelljen e drenushave?

הידעת עת לדת יעלי סלע חלל אילות תשמר׃

2 A di ti të numërosh muajt kur merr fund barra e tyre, apo njeh ti kohën kur duhet të pjellin?

תספר ירחים תמלאנה וידעת עת לדתנה׃

3 Mblidhen dhe pjellin të vegjlit e tyre, duke u dhënë fund kështu dhembjeve të tyre.

תכרענה ילדיהן תפלחנה חבליהם תשלחנה׃

4 Të vegjlit e tyre bëhen të fortë, rriten jashtë, shkëputen dhe nuk kthehen më pranë tyre.

יחלמו בניהם ירבו בבר יצאו ולא שבו למו׃

5 Kush lë të lirë gomarin e egër, kush e ka zgjidhur gomarin e egër,

מי שלח פרא חפשי ומסרות ערוד מי פתח׃

6 të cilit i kam caktuar të rrijë në shkretëtirë dhe tokën e kripur si banesë?

אשר שמתי ערבה ביתו ומשכנותיו מלחה׃

7 Ai përçmon zhurmën e qytetit dhe nuk dëgjon britmat e asnjë zotërie.

ישחק להמון קריה תשאות נוגש לא ישמע׃

8 Hapësirat e gjera të maleve janë kullota e tij, dhe ai shkon dhe kërkon çdo gjë që është e gjelbër.

יתור הרים מרעהו ואחר כל ירוק ידרוש׃

9 Bualli vallë a pranon të të shërbejë ose të kalojë natën pranë grazhdit tënd?

היאבה רים עבדך אם ילין על אבוסך׃

10 A mund ta lidhësh vallë buallin me litar që të lërojë tokën në hulli, ose të lesojë luginat pas teje?

התקשר רים בתלם עבתו אם ישדד עמקים אחריך׃

11 A do t’i kesh besim atij, sepse forca e tij është e madhe, ose do t’ia lësh atij punën tënde?

התבטח בו כי רב כחו ותעזב אליו יגיעך׃

12 A do të mbështetesh tek ai për të çuar në shtëpi grurin dhe për ta mbledhur në lëmë?

התאמין בו כי ישוב זרעך וגרנך יאסף׃

13 Krahët e strucit rrahin tërë gaz, por ato nuk janë me siguri krahët dhe pendët e lejlekut.

כנף רננים נעלסה אם אברה חסידה ונצה׃

14 Ai në fakt i braktis vezët e tij për tokë dhe i lë të ngrohen në pluhur.

כי תעזב לארץ בציה ועל עפר תחמם׃

15 duke harruar që një këmbë mund t’i shtypë ose një kafshë e fushave mund t’i shkelë.

ותשכח כי רגל תזורה וחית השדה תדושה׃

16 I trajton ashpër të vegjlit e tij, sikur të mos ishin të vetët; por lodhja e tij pa asnjë interes është e kotë,

הקשיח בניה ללא לה לריק יגיעה בלי פחד׃

17 sepse Perëndia e ka lënë pa dituri dhe nuk i ka dhënë zgjuarsi.

כי השה אלוה חכמה ולא חלק לה בבינה׃

18 Por kur ngrihet më këmbë për të ikur, tallet me kalin dhe me kalorësin e tij.

כעת במרום תמריא תשחק לסוס ולרכבו׃

19 A je ti ai që i ke dhënë forcën kalit dhe ia ke veshur qafën me jele që valëviten?

התתן לסוס גבורה התלביש צוארו רעמה׃

20 A je ti ai që e bën të kërcejë si një karkalec? Hingëllima e tij krenare të kall tmerr.

התרעישנו כארבה הוד נחרו אימה׃

21 Çukërmon në luginë duke u kënaqur nga forca e tij; sulet në mes të kacafytjes me armë.

יחפרו בעמק וישיש בכח יצא לקראת נשק׃

22 Përbuz frikën dhe nuk trembet, as zmbrapset përpara shpatës.

ישחק לפחד ולא יחת ולא ישוב מפני חרב׃

23 Mbi të kërcet këllëfi i shigjetave, shtiza që vetëtin dhe ushta.

עליו תרנה אשפה להב חנית וכידון׃

24 Me zjarr dhe vrull i zhduk distancat dhe nuk qëndron në vend kur bie buria.

ברעש ורגז יגמא ארץ ולא יאמין כי קול שופר׃

25 Që në dëgjimin e parë të burisë, ai thotë: “Aha”!, dhe e nuhat nga larg betejën, zërin kumbues të kapitenëve dhe britmën e luftës.

בדי שפר יאמר האח ומרחוק יריח מלחמה רעם שרים ותרועה׃

26 Mos vallë për shkak të zgjuarsisë sate ngrihet e fluturon krahathati dhe i hap krahët e tij drejt jugut?

המבינתך יאבר נץ יפרש כנפו לתימן׃

27 Éshtë vallë nën komandën tënde që shqiponja ngrihet lart dhe e bën folenë e saj në vende të larta?

אם על פיך יגביה נשר וכי ירים קנו׃

28 Banon mbi shkëmbinj dhe qëndron mbi krepa të rrëpirta.

סלע ישכן ויתלנן על שן סלע ומצודה׃

29 Nga lart ajo përgjon gjahun dhe sytë e saj vrojtojnë larg.

משם חפר אכל למרחוק עיניו יביטו׃

30 Të vegjlit e saj thithin gjak dhe, ku ka të vrarë, atje ndodhet ajo”.

ואפרחו יעלעו דם ובאשר חללים שם הוא׃