Jobi 39

1 A e di ti kohën kur pjellin dhitë e malit apo ke vërejtur vallë pjelljen e drenushave?

Sais-tu quand les chèvres sauvages font leurs petits? Observes-tu les biches quand elles mettent bas?

2 A di ti të numërosh muajt kur merr fund barra e tyre, apo njeh ti kohën kur duhet të pjellin?

Comptes-tu les mois pendant lesquels elles portent, Et connais-tu l’époque où elles enfantent?

3 Mblidhen dhe pjellin të vegjlit e tyre, duke u dhënë fund kështu dhembjeve të tyre.

Elles se courbent, laissent échapper leur progéniture, Et sont délivrées de leurs douleurs.

4 Të vegjlit e tyre bëhen të fortë, rriten jashtë, shkëputen dhe nuk kthehen më pranë tyre.

Leurs petits prennent de la vigueur et grandissent en plein air, Ils s’éloignent et ne reviennent plus auprès d’elles.

5 Kush lë të lirë gomarin e egër, kush e ka zgjidhur gomarin e egër,

Qui met en liberté l’âne sauvage, Et l’affranchit de tout lien?

6 të cilit i kam caktuar të rrijë në shkretëtirë dhe tokën e kripur si banesë?

J’ai fait du désert son habitation, De la terre salée sa demeure.

7 Ai përçmon zhurmën e qytetit dhe nuk dëgjon britmat e asnjë zotërie.

Il se rit du tumulte des villes, Il n’entend pas les cris d’un maître.

8 Hapësirat e gjera të maleve janë kullota e tij, dhe ai shkon dhe kërkon çdo gjë që është e gjelbër.

Il parcourt les montagnes pour trouver sa pâture, Il est à la recherche de tout ce qui est vert.

9 Bualli vallë a pranon të të shërbejë ose të kalojë natën pranë grazhdit tënd?

Le buffle veut-il être à ton service? Passe-t-il la nuit vers ta crèche?

10 A mund ta lidhësh vallë buallin me litar që të lërojë tokën në hulli, ose të lesojë luginat pas teje?

L’attaches-tu par une corde pour qu’il trace un sillon? Va-t-il après toi briser les mottes des vallées?

11 A do t’i kesh besim atij, sepse forca e tij është e madhe, ose do t’ia lësh atij punën tënde?

Te reposes-tu sur lui, parce que sa force est grande? Lui abandonnes-tu le soin de tes travaux?

12 A do të mbështetesh tek ai për të çuar në shtëpi grurin dhe për ta mbledhur në lëmë?

Te fies-tu à lui pour la rentrée de ta récolte? Est-ce lui qui doit l’amasser dans ton aire?

13 Krahët e strucit rrahin tërë gaz, por ato nuk janë me siguri krahët dhe pendët e lejlekut.

L’aile de l’autruche se déploie joyeuse; On dirait l’aile, le plumage de la cigogne.

14 Ai në fakt i braktis vezët e tij për tokë dhe i lë të ngrohen në pluhur.

Mais l’autruche abandonne ses œufs à la terre, Et les fait chauffer sur la poussière;

15 duke harruar që një këmbë mund t’i shtypë ose një kafshë e fushave mund t’i shkelë.

Elle oublie que le pied peut les écraser, Qu’une bête des champs peut les fouler.

16 I trajton ashpër të vegjlit e tij, sikur të mos ishin të vetët; por lodhja e tij pa asnjë interes është e kotë,

Elle est dure envers ses petits comme s’ils n’étaient point à elle; Elle ne s’inquiète pas de l’inutilité de son enfantement.

17 sepse Perëndia e ka lënë pa dituri dhe nuk i ka dhënë zgjuarsi.

Car Dieu lui a refusé la sagesse, Il ne lui a pas donné l’intelligence en partage.

18 Por kur ngrihet më këmbë për të ikur, tallet me kalin dhe me kalorësin e tij.

Quand elle se lève et prend sa course, Elle se rit du cheval et de son cavalier.

19 A je ti ai që i ke dhënë forcën kalit dhe ia ke veshur qafën me jele që valëviten?

Est-ce toi qui donnes la vigueur au cheval, Et qui revêts son cou d’une crinière flottante?

20 A je ti ai që e bën të kërcejë si një karkalec? Hingëllima e tij krenare të kall tmerr.

Le fais-tu bondir comme la sauterelle? Son fier hennissement répand la terreur.

21 Çukërmon në luginë duke u kënaqur nga forca e tij; sulet në mes të kacafytjes me armë.

Il creuse le sol et se réjouit de sa force, Il s’élance au-devant des armes;

22 Përbuz frikën dhe nuk trembet, as zmbrapset përpara shpatës.

Il se rit de la crainte, il n’a pas peur, Il ne recule pas en face de l’épée.

23 Mbi të kërcet këllëfi i shigjetave, shtiza që vetëtin dhe ushta.

Sur lui retentit le carquois, Brillent la lance et le javelot.

24 Me zjarr dhe vrull i zhduk distancat dhe nuk qëndron në vend kur bie buria.

Bouillonnant d’ardeur, il dévore la terre, Il ne peut se contenir au bruit de la trompette.

25 Që në dëgjimin e parë të burisë, ai thotë: “Aha”!, dhe e nuhat nga larg betejën, zërin kumbues të kapitenëve dhe britmën e luftës.

Quand la trompette sonne, il dit: En avant! Et de loin il flaire la bataille, La voix tonnante des chefs et les cris de guerre.

26 Mos vallë për shkak të zgjuarsisë sate ngrihet e fluturon krahathati dhe i hap krahët e tij drejt jugut?

Est-ce par ton intelligence que l’épervier prend son vol, Et qu’il étend ses ailes vers le midi?

27 Éshtë vallë nën komandën tënde që shqiponja ngrihet lart dhe e bën folenë e saj në vende të larta?

Est-ce par ton ordre que l’aigle s’élève, Et qu’il place son nid sur les hauteurs?

28 Banon mbi shkëmbinj dhe qëndron mbi krepa të rrëpirta.

C’est dans les rochers qu’il habite, qu’il a sa demeure, Sur la cime des rochers, sur le sommet des monts.

29 Nga lart ajo përgjon gjahun dhe sytë e saj vrojtojnë larg.

De là il épie sa proie, Il plonge au loin les regards.

30 Të vegjlit e saj thithin gjak dhe, ku ka të vrarë, atje ndodhet ajo”.

Ses petits boivent le sang; Et là où sont des cadavres, l’aigle se trouve.