Jobi 39
1 A e di ti kohën kur pjellin dhitë e malit apo ke vërejtur vallë pjelljen e drenushave?
Kent gij de tijd, waarop de gemzen springen, Neemt gij het jongen der hinden waar;
2 A di ti të numërosh muajt kur merr fund barra e tyre, apo njeh ti kohën kur duhet të pjellin?
Telt gij de maanden van haar dracht, Bepaalt gij de dag, dat zij werpen?
3 Mblidhen dhe pjellin të vegjlit e tyre, duke u dhënë fund kështu dhembjeve të tyre.
Ze krommen zich, drijven haar jongen uit, En haar weeën zijn heen;
4 Të vegjlit e tyre bëhen të fortë, rriten jashtë, shkëputen dhe nuk kthehen më pranë tyre.
Haar jongen worden sterk, groeien op in de steppe, Lopen weg, en keren niet tot haar terug!
5 Kush lë të lirë gomarin e egër, kush e ka zgjidhur gomarin e egër,
Wie heeft den woudezel in vrijheid gelaten, Wie dien wilde de boeien geslaakt,
6 të cilit i kam caktuar të rrijë në shkretëtirë dhe tokën e kripur si banesë?
Hem, wien Ik de woestijn tot woning gaf, De zilte steppe tot verblijf;
7 Ai përçmon zhurmën e qytetit dhe nuk dëgjon britmat e asnjë zotërie.
Die spot met het lawaai van de stad, Die zich niet stoort aan het razen der drijvers;
8 Hapësirat e gjera të maleve janë kullota e tij, dhe ai shkon dhe kërkon çdo gjë që është e gjelbër.
Die de bergen als zijn weide doorsnuffelt, En naar al wat groen is, neust.
9 Bualli vallë a pranon të të shërbejë ose të kalojë natën pranë grazhdit tënd?
Wil de woudos ù dienen, Aan ùw krib overnachten;
10 A mund ta lidhësh vallë buallin me litar që të lërojë tokën në hulli, ose të lesojë luginat pas teje?
Slaat gij een touw om zijn nek, Egt hij de voren achter ú?
11 A do t’i kesh besim atij, sepse forca e tij është e madhe, ose do t’ia lësh atij punën tënde?
Vertrouwt ge op hem om zijn geweldige kracht, Laat ge aan hem uw arbeid over;
12 A do të mbështetesh tek ai për të çuar në shtëpi grurin dhe për ta mbledhur në lëmë?
Rekent ge op hem, om uw oogst te gaan halen, En uw graan op uw dorsvloer te brengen?
13 Krahët e strucit rrahin tërë gaz, por ato nuk janë me siguri krahët dhe pendët e lejlekut.
Vrolijk klapwiekt de struis, De moeder van kostbare veren en pennen,
14 Ai në fakt i braktis vezët e tij për tokë dhe i lë të ngrohen në pluhur.
Maar die haar eieren stopt in de grond, En ze uitbroeien laat op het zand.
15 duke harruar që një këmbë mund t’i shtypë ose një kafshë e fushave mund t’i shkelë.
Ze vergeet, dat een voet ze vertrappen kan, Dat de wilde beesten ze kunnen verpletteren;
16 I trajton ashpër të vegjlit e tij, sikur të mos ishin të vetët; por lodhja e tij pa asnjë interes është e kotë,
Ze is hard voor haar jongen, alsof het de hare niet zijn, Het deert haar niet, al is haar moeite vergeefs:
17 sepse Perëndia e ka lënë pa dituri dhe nuk i ka dhënë zgjuarsi.
Want God heeft haar de wijsheid onthouden, Geen verstand haar geschonken.
18 Por kur ngrihet më këmbë për të ikur, tallet me kalin dhe me kalorësin e tij.
Toch rent ze weg, zodra de boogschutters komen, En spot met het paard en zijn ruiter!
19 A je ti ai që i ke dhënë forcën kalit dhe ia ke veshur qafën me jele që valëviten?
Geeft gij het paard zijn heldenmoed, Hebt gij zijn nek met kracht bekleed;
20 A je ti ai që e bën të kërcejë si një karkalec? Hingëllima e tij krenare të kall tmerr.
Laat gij als een sprinkhaan het springen, Laat gij het hinniken, geweldig en fier?
21 Çukërmon në luginë duke u kënaqur nga forca e tij; sulet në mes të kacafytjes me armë.
Het draaft door het dal, het juicht in zijn kracht, En stormt op de wapenen aan;
22 Përbuz frikën dhe nuk trembet, as zmbrapset përpara shpatës.
Het spot met angst, wordt nimmer vervaard, En deinst niet terug voor het zwaard.
23 Mbi të kërcet këllëfi i shigjetave, shtiza që vetëtin dhe ushta.
Boven op zijn rug rammelt de koker met pijlen, Bliksemt de lans en de speer;
24 Me zjarr dhe vrull i zhduk distancat dhe nuk qëndron në vend kur bie buria.
Ongeduldig, onstuimig verslindt het de bodem, Niet meer te temmen, als de bazuinen weerschallen.
25 Që në dëgjimin e parë të burisë, ai thotë: “Aha”!, dhe e nuhat nga larg betejën, zërin kumbues të kapitenëve dhe britmën e luftës.
Bij iedere trompetstoot roept het: Hoera! Van verre reeds snuift het de strijd, De donderende stem van de leiders, Het schreeuwen der krijgers!
26 Mos vallë për shkak të zgjuarsisë sate ngrihet e fluturon krahathati dhe i hap krahët e tij drejt jugut?
Stijgt de sperwer op door uw beleid, En slaat hij zijn vleugels uit naar het zuiden?
27 Éshtë vallë nën komandën tënde që shqiponja ngrihet lart dhe e bën folenë e saj në vende të larta?
Neemt op uw bevel de gier zijn vlucht, En bouwt hij zijn nest in de hoogte?
28 Banon mbi shkëmbinj dhe qëndron mbi krepa të rrëpirta.
Hij woont en nestelt op rotsen, Op steile en ontoegankelijke klippen;
29 Nga lart ajo përgjon gjahun dhe sytë e saj vrojtojnë larg.
Van daar beloert hij zijn prooi, Uit de verte spieden zijn ogen.
30 Të vegjlit e saj thithin gjak dhe, ku ka të vrarë, atje ndodhet ajo”.
Zijn jongen slurpen bloed, Waar lijken liggen, hij is er terstond!
