< Jobi 37 >

1 Prandaj zemra ime dridhet dhe brof jashtë vendit të saj.
Отож, і від цього тремтить моє серце і зру́шилось з місця свого́.
2 Dëgjoni me vëmendje shungullimën e zërit të saj, gjëmimin që del nga goja e saj!
Ува́жливо слухайте гук Його голосу, і грім, що несеться із уст Його, —
3 Ai lëshon vetëtimën e tij nën gjithë qiellin dhe deri në skajet e tokës.
його Він пускає попід усім небом, а світло Своє — аж на кі́нці землі.
4 Prapa tij një zë vrumbullon; ai gjëmon me zërin e tij madhështor; ai nuk i përmban kur dëgjohet zëri i tij.
За Ним грім ричить левом, гримить гу́ком своєї вели́чности, і його Він не стримує, почується голос Його.
5 Perëndia gjëmon në mënyrë të mrekullueshme me zërin e tij dhe bën gjëra të mëdha që nuk mund t’i kuptojmë.
Бог предивно гримить Своїм голосом, вчиняє великі діла́, яких не розуміємо ми.
6 I thotë në fakt borës: “Bjerë mbi tokë”, ia thotë si shirave të lehta ashtu dhe shirave të rrebeshta.
До снігу говорить Він: „Падай на землю!“а доще́ві та зливі: „Будьте сильні́!“
7 Ai ndal dorën e çdo njeriu, me qëllim që të gjithë vdekatarët të mund të njohin veprat e tij.
Він руку печа́тає ко́жній люди́ні, щоб пізнали всі люди про ді́ло Його.
8 Bishat hyjnë në strukat e tyre dhe rrinë në strofkat e tyre.
І звір входить у схо́вище, і живе в своїх лі́гвищах.
9 Nga vendet më të largëta të jugut vjen stuhia dhe të ftohtit nga erërat e acarta të veriut.
Із кімна́ти південної буря прихо́дить, а з вітру півні́чного — хо́лод.
10 Me frymën e Perëndisë formohet akulli dhe shtrirja e ujërave tërhiqet.
Від Божого по́диху лід повстає, і во́дна широкість тужа́віє.
11 I ngarkon retë e dendura me lagështirë dhe i shpërndan larg retë e tij dritëplota.
Тако́ж Він обтя́жує ві́льгістю ту́чу, і світло своє розпоро́шує хмара,
12 Ato enden në qiell kudo, duke ndryshuar drejtimin në bazë të drejtimit të tij, për të kryer çfarëdo gjë që ai urdhëron mbi faqen e tokës së banuar.
і вона по околицях ходить та блукає за Його про́водом, щоб чинити все те, що накаже Він їй на поверхні вселе́нної, —
13 I dërgon o për dënim, o për tokën e tij o për mirësi.
він наво́дить її чи на кару для кра́ю Свого, чи на милість.
14 Dëgjo këtë, o Job, ndalu dhe merr parasysh mrekullitë e Perëndisë!
Бери, Йове, оце до ушей, уставай і розваж Божі чу́да!
15 A e di ti si i drejton Perëndia dhe si bën të shkëlqejë shkrepëtima e reve të tij?
Чи ти знаєш, що́ Бог накладає на них, і зая́снює світло із хмари Своєї?
16 A e di ti si rrinë pezull retë në ajër, mrekullitë e atij që i di të gjitha?
Чи ти знаєш, як но́ситься хмара в повітрі, про чу́да Того, Який має безва́дне знання́,
17 A e di ti përse rrobat e tua janë të ngrohta, kur toka pushon për shkak të erës së jugut?
ти, що ша́ти твої стають теплі, як сти́шується земля з по́лудня?
18 Vallë a e ke shtrirë ti bashkë me të kupën qiellore, duke e bërë të fortë si një pasqyrë prej metali të shkrirë?
Чи ти розтягав із Ним хмару, міцну́, немов дзе́ркало лите?
19 Na mëso se çfarë duhet t’i themi, sepse ne nuk mund të përgatisim shkakun tonë për errësirën.
Навчи нас, що скажем Йому́? Через темність ми не впорядку́ємо слова́.
20 A mund t’i thuhet vallë se unë dua të flas? Në rast se një njeri duhet të fliste, do të shkatërrohej me siguri.
Чи Йому оповісться, що́ буду казати? Чи зміг хто сказа́ти, що Він знищений буде?
21 Edhe tani askush nuk mund ta shikojë diellin me ngulm kur shkëlqen në qiell, mbas kalimit të erës që e ka bërë pa re.
І тепер ми не бачимо світла, щоб світило у хмарах, та вітер пере́йде — і ви́чистить їх.
22 Koha e bukur vjen nga veriu, por rreth Perëndisë kemi një madhështi të hatashme.
Із півно́чі прихо́дить воно, немов золото те, та над Богом вели́чність страшна́.
23 Të Plotfuqishmin ne nuk mund ta arrijmë. Ai është i madhërishëm për nga fuqia, nga ndershmëria dhe nga drejtësia; ai nuk shtyp asnjeri.
Всемогутній, — Його не знайшли ми, Він могутній у силі, але Він не мучить ніко́го судом та великою правдою.
24 Prandaj njerëzit e kanë frikë; por ai nuk e përfill atë që e quan veten të ditur”.
Тому нехай люди бояться Його, бо на всіх мудросе́рдих не дивиться Він“.

< Jobi 37 >