Jobi 37

1 Prandaj zemra ime dridhet dhe brof jashtë vendit të saj.

И од тога дрхће срце моје, и одскаче са свог места.

2 Dëgjoni me vëmendje shungullimën e zërit të saj, gjëmimin që del nga goja e saj!

Слушајте добро громовни глас Његов и говор што излази из уста Његових.

3 Ai lëshon vetëtimën e tij nën gjithë qiellin dhe deri në skajet e tokës.

Под сва небеса пушта га, и светлост своју до крајева земаљских.

4 Prapa tij një zë vrumbullon; ai gjëmon me zërin e tij madhështor; ai nuk i përmban kur dëgjohet zëri i tij.

За њом риче гром, грми гласом величанства свог, нити шта одгађа кад се чује глас Његов.

5 Perëndia gjëmon në mënyrë të mrekullueshme me zërin e tij dhe bën gjëra të mëdha që nuk mund t’i kuptojmë.

Дивно Бог грми гласом својим, чини ствари велике, да их не можемо разумети.

6 I thotë në fakt borës: “Bjerë mbi tokë”, ia thotë si shirave të lehta ashtu dhe shirave të rrebeshta.

Говори снегу: Падни на земљу; и дажду ситном и дажду силном.

7 Ai ndal dorën e çdo njeriu, me qëllim që të gjithë vdekatarët të mund të njohin veprat e tij.

Запечаћава руку сваком човеку, да позна све посленике своје.

8 Bishat hyjnë në strukat e tyre dhe rrinë në strofkat e tyre.

Тада звер улази у јаму, и остаје на својој ложи.

9 Nga vendet më të largëta të jugut vjen stuhia dhe të ftohtit nga erërat e acarta të veriut.

С југа долази олуја, и са севера зима.

10 Me frymën e Perëndisë formohet akulli dhe shtrirja e ujërave tërhiqet.

Од дихања Божијег постаје лед, и широке воде стискају се.

11 I ngarkon retë e dendura me lagështirë dhe i shpërndan larg retë e tij dritëplota.

И да се натапа земља, натерује облак, и расипа облак светлошћу својом.

12 Ato enden në qiell kudo, duke ndryshuar drejtimin në bazë të drejtimit të tij, për të kryer çfarëdo gjë që ai urdhëron mbi faqen e tokës së banuar.

И он се обрће и тамо и амо по вољи Његовој да чини све што му заповеди по васиљеној.

13 I dërgon o për dënim, o për tokën e tij o për mirësi.

Чини да се нађе или за кар или за земљу или за доброчинство.

14 Dëgjo këtë, o Job, ndalu dhe merr parasysh mrekullitë e Perëndisë!

Чуј то, Јове, стани и гледај чудеса Божија.

15 A e di ti si i drejton Perëndia dhe si bën të shkëlqejë shkrepëtima e reve të tij?

Знаш ли како их Он уређује и како сија светлошћу из облака свог?

16 A e di ti si rrinë pezull retë në ajër, mrekullitë e atij që i di të gjitha?

Знаш ли како висе облаци? Знаш ли чудеса Оног који је савршен у сваком знању?

17 A e di ti përse rrobat e tua janë të ngrohta, kur toka pushon për shkak të erës së jugut?

Како ти се хаљине угреју кад умири земљу с југа?

18 Vallë a e ke shtrirë ti bashkë me të kupën qiellore, duke e bërë të fortë si një pasqyrë prej metali të shkrirë?

Јеси ли ти с Њим разапињао небеса, која стоје тврдо као саливено огледало?

19 Na mëso se çfarë duhet t’i themi, sepse ne nuk mund të përgatisim shkakun tonë për errësirën.

Научи нас шта ћемо Му рећи; не можемо од таме говорити по реду.

20 A mund t’i thuhet vallë se unë dua të flas? Në rast se një njeri duhet të fliste, do të shkatërrohej me siguri.

Хоће ли Му ко приповедити шта бих ја говорио? Ако ли би ко говорио, заиста, био бих прождрт.

21 Edhe tani askush nuk mund ta shikojë diellin me ngulm kur shkëlqen në qiell, mbas kalimit të erës që e ka bërë pa re.

Али сада не могу људи гледати у светлост кад сјаји на небу, пошто ветар прође и очисти га;

22 Koha e bukur vjen nga veriu, por rreth Perëndisë kemi një madhështi të hatashme.

Са севера долази као злато; али је у Богу страшнија слава.

23 Të Plotfuqishmin ne nuk mund ta arrijmë. Ai është i madhërishëm për nga fuqia, nga ndershmëria dhe nga drejtësia; ai nuk shtyp asnjeri.

Свемогућ је, не можемо Га стигнути; велике је силе, али судом и великом правдом никога не мучи.

24 Prandaj njerëzit e kanë frikë; por ai nuk e përfill atë që e quan veten të ditur”.

Зато Га се боје људи: Не може Га видети никакав мудрац.