Jobi 37

1 Prandaj zemra ime dridhet dhe brof jashtë vendit të saj.

I od toga drkæe srce moje, i otskaèe sa svojega mjesta.

2 Dëgjoni me vëmendje shungullimën e zërit të saj, gjëmimin që del nga goja e saj!

Slušajte dobro gromovni glas njegov i govor što izlazi iz usta njegovijeh.

3 Ai lëshon vetëtimën e tij nën gjithë qiellin dhe deri në skajet e tokës.

Pod sva nebesa pušta ga, i svjetlost svoju do krajeva zemaljskih.

4 Prapa tij një zë vrumbullon; ai gjëmon me zërin e tij madhështor; ai nuk i përmban kur dëgjohet zëri i tij.

Za njom rièe grom, grmi glasom velièanstva svojega, niti što odgaða kad se èuje glas njegov.

5 Perëndia gjëmon në mënyrë të mrekullueshme me zërin e tij dhe bën gjëra të mëdha që nuk mund t’i kuptojmë.

Divno Bog grmi glasom svojim, èini stvari velike, da ih ne možemo razumjeti.

6 I thotë në fakt borës: “Bjerë mbi tokë”, ia thotë si shirave të lehta ashtu dhe shirave të rrebeshta.

Govori snijegu: padni na zemlju; i daždu sitnome i daždu silnome.

7 Ai ndal dorën e çdo njeriu, me qëllim që të gjithë vdekatarët të mund të njohin veprat e tij.

Zapeèaæava ruku svakom èovjeku, da pozna sve poslenike svoje.

8 Bishat hyjnë në strukat e tyre dhe rrinë në strofkat e tyre.

Tada zvijer ulazi u jamu, i ostaje na svojoj loži.

9 Nga vendet më të largëta të jugut vjen stuhia dhe të ftohtit nga erërat e acarta të veriut.

S juga dolazi oluja, i sa sjevera zima.

10 Me frymën e Perëndisë formohet akulli dhe shtrirja e ujërave tërhiqet.

Od dihanja Božijega postaje led, i široke vode stiskuju se.

11 I ngarkon retë e dendura me lagështirë dhe i shpërndan larg retë e tij dritëplota.

I da se natapa zemlja, natjeruje oblak, i rasipa oblak svjetlošæu svojom.

12 Ato enden në qiell kudo, duke ndryshuar drejtimin në bazë të drejtimit të tij, për të kryer çfarëdo gjë që ai urdhëron mbi faqen e tokës së banuar.

I on se obræe i tamo i amo po volji njegovoj da èini sve što mu zapovjedi po vasiljenoj.

13 I dërgon o për dënim, o për tokën e tij o për mirësi.

Èini da se naðe ili za kar ili za zemlju ili za dobroèinstvo.

14 Dëgjo këtë, o Job, ndalu dhe merr parasysh mrekullitë e Perëndisë!

Èuj to, Jove, stani i gledaj èudesa Božija.

15 A e di ti si i drejton Perëndia dhe si bën të shkëlqejë shkrepëtima e reve të tij?

Znaš li kako ih Bog ureðuje i kako sija svjetlošæu iz oblaka svojega?

16 A e di ti si rrinë pezull retë në ajër, mrekullitë e atij që i di të gjitha?

Znaš li kako vise oblaci? Znaš li èudesa onoga koji je savršen u svakom znanju?

17 A e di ti përse rrobat e tua janë të ngrohta, kur toka pushon për shkak të erës së jugut?

Kako ti se haljine ugriju kad umiri zemlju od juga?

18 Vallë a e ke shtrirë ti bashkë me të kupën qiellore, duke e bërë të fortë si një pasqyrë prej metali të shkrirë?

Jesi li ti s njim razapinjao nebesa, koja stoje tvrdo kao saliveno ogledalo?

19 Na mëso se çfarë duhet t’i themi, sepse ne nuk mund të përgatisim shkakun tonë për errësirën.

Nauèi nas šta æemo mu reæi; ne možemo od tame govoriti po redu.

20 A mund t’i thuhet vallë se unë dua të flas? Në rast se një njeri duhet të fliste, do të shkatërrohej me siguri.

Hoæe li mu ko pripovjediti što bih ja govorio? Ako li bi ko govorio, zaista, bio bih proždrt.

21 Edhe tani askush nuk mund ta shikojë diellin me ngulm kur shkëlqen në qiell, mbas kalimit të erës që e ka bërë pa re.

Ali sada ne mogu ljudi gledati u svjetlost kad sjaje na nebu, pošto vjetar proðe i oèisti ga;

22 Koha e bukur vjen nga veriu, por rreth Perëndisë kemi një madhështi të hatashme.

Sa sjevera dolazi kao zlato; ali je u Bogu strašnija slava.

23 Të Plotfuqishmin ne nuk mund ta arrijmë. Ai është i madhërishëm për nga fuqia, nga ndershmëria dhe nga drejtësia; ai nuk shtyp asnjeri.

Svemoguæ je, ne možemo ga stignuti; velike je sile, ali sudom i velikom pravdom nikoga ne muèi.

24 Prandaj njerëzit e kanë frikë; por ai nuk e përfill atë që e quan veten të ditur”.

Zato ga se boje ljudi: ne može ga vidjeti nikakav mudarac.