Jobi 37

1 Prandaj zemra ime dridhet dhe brof jashtë vendit të saj.

Ja, over dette forferdes mitt hjerte og hopper i mitt bryst.

2 Dëgjoni me vëmendje shungullimën e zërit të saj, gjëmimin që del nga goja e saj!

Hør, hør braket av hans røst og det drønn som går ut av hans munn!

3 Ai lëshon vetëtimën e tij nën gjithë qiellin dhe deri në skajet e tokës.

Under hele himmelen lar han det fare, og han sender sitt lys til jordens ytterste ender.

4 Prapa tij një zë vrumbullon; ai gjëmon me zërin e tij madhështor; ai nuk i përmban kur dëgjohet zëri i tij.

Efterpå brøler røsten, han tordner med sin veldige røst; han holder ikke lynene tilbake når hans røst lar sig høre.

5 Perëndia gjëmon në mënyrë të mrekullueshme me zërin e tij dhe bën gjëra të mëdha që nuk mund t’i kuptojmë.

Gud tordner underfullt med sin røst; han gjør storverk, og vi forstår dem ikke.

6 I thotë në fakt borës: “Bjerë mbi tokë”, ia thotë si shirave të lehta ashtu dhe shirave të rrebeshta.

Han sier til sneen: Fall til jorden! - og likeså til skyllregnet, sitt sterke skyllregn.

7 Ai ndal dorën e çdo njeriu, me qëllim që të gjithë vdekatarët të mund të njohin veprat e tij.

Hvert menneskes hånd forsegler han, forat alle mennesker som han har skapt, må komme til å kjenne ham.

8 Bishat hyjnë në strukat e tyre dhe rrinë në strofkat e tyre.

Da går de ville dyr inn i sine huler, og de holder sig i sine hi.

9 Nga vendet më të largëta të jugut vjen stuhia dhe të ftohtit nga erërat e acarta të veriut.

Fra Sydens innerste kammer kommer storm, og med nordenvinden kommer kulde.

10 Me frymën e Perëndisë formohet akulli dhe shtrirja e ujërave tërhiqet.

Av Guds ånde kommer is, og brede vann bindes.

11 I ngarkon retë e dendura me lagështirë dhe i shpërndan larg retë e tij dritëplota.

Med væte fyller han skyen, og han spreder sine lynskyer,

12 Ato enden në qiell kudo, duke ndryshuar drejtimin në bazë të drejtimit të tij, për të kryer çfarëdo gjë që ai urdhëron mbi faqen e tokës së banuar.

og de svinger hit og dit, efter som han leder dem, forat de skal utføre alt det han byder dem, over den vide jord;

13 I dërgon o për dënim, o për tokën e tij o për mirësi.

enten til tukt, når det er til gagn for hans jord, eller til velsignelse lar han dem komme.

14 Dëgjo këtë, o Job, ndalu dhe merr parasysh mrekullitë e Perëndisë!

Vend ditt øre til dette, Job! Stå stille og gi akt på Guds under!

15 A e di ti si i drejton Perëndia dhe si bën të shkëlqejë shkrepëtima e reve të tij?

Forstår du hvorledes Gud styrer dem og lar sine skyers lyn blinke frem?

16 A e di ti si rrinë pezull retë në ajër, mrekullitë e atij që i di të gjitha?

Forstår du hvorledes skyene svever om i luften, forstår du den Allvitendes under,

17 A e di ti përse rrobat e tua janë të ngrohta, kur toka pushon për shkak të erës së jugut?

du hvis klær blir varme når jorden ligger og dormer i sønnenvind?

18 Vallë a e ke shtrirë ti bashkë me të kupën qiellore, duke e bërë të fortë si një pasqyrë prej metali të shkrirë?

Kan du med ham spenne ut himmelen, så fast som et speil av støpt metall?

19 Na mëso se çfarë duhet t’i themi, sepse ne nuk mund të përgatisim shkakun tonë për errësirën.

Lær oss hvad vi skal si til ham! Vi kan ikke fremføre noget for bare mørke.

20 A mund t’i thuhet vallë se unë dua të flas? Në rast se një njeri duhet të fliste, do të shkatërrohej me siguri.

Skal det fortelles ham at jeg vil tale med ham? Har nogen sagt at han ønsker sin egen undergang?

21 Edhe tani askush nuk mund ta shikojë diellin me ngulm kur shkëlqen në qiell, mbas kalimit të erës që e ka bërë pa re.

Og nu, menneskene ser ikke lyset, enda det skinner klart på himmelen, og en vind er faret frem og har renset den.

22 Koha e bukur vjen nga veriu, por rreth Perëndisë kemi një madhështi të hatashme.

Fra Norden kommer gull; om Gud er der en forferdende herlighet.

23 Të Plotfuqishmin ne nuk mund ta arrijmë. Ai është i madhërishëm për nga fuqia, nga ndershmëria dhe nga drejtësia; ai nuk shtyp asnjeri.

Den Allmektige finner vi ikke, han som er så stor i makt; men retten og den strenge rettferdighet krenker han ikke.

24 Prandaj njerëzit e kanë frikë; por ai nuk e përfill atë që e quan veten të ditur”.

Derfor frykter menneskene ham; men han enser ikke nogen selvklok mann.