Jobi 37
1 Prandaj zemra ime dridhet dhe brof jashtë vendit të saj.
super hoc expavit cor meum et emotum est de loco suo
2 Dëgjoni me vëmendje shungullimën e zërit të saj, gjëmimin që del nga goja e saj!
audite auditionem in terrore vocis eius et sonum de ore illius procedentem
3 Ai lëshon vetëtimën e tij nën gjithë qiellin dhe deri në skajet e tokës.
subter omnes caelos ipse considerat et lumen illius super terminos terrae
4 Prapa tij një zë vrumbullon; ai gjëmon me zërin e tij madhështor; ai nuk i përmban kur dëgjohet zëri i tij.
post eum rugiet sonitus tonabit voce magnitudinis suae et non investigabitur cum audita fuerit vox eius
5 Perëndia gjëmon në mënyrë të mrekullueshme me zërin e tij dhe bën gjëra të mëdha që nuk mund t’i kuptojmë.
tonabit Deus in voce sua mirabiliter qui facit magna et inscrutabilia
6 I thotë në fakt borës: “Bjerë mbi tokë”, ia thotë si shirave të lehta ashtu dhe shirave të rrebeshta.
qui praecipit nivi ut descendat in terram et hiemis pluviis et imbri fortitudinis suae
7 Ai ndal dorën e çdo njeriu, me qëllim që të gjithë vdekatarët të mund të njohin veprat e tij.
qui in manu omnium hominum signat ut noverint singuli opera sua
8 Bishat hyjnë në strukat e tyre dhe rrinë në strofkat e tyre.
ingredietur bestia latibulum et in antro suo morabitur
9 Nga vendet më të largëta të jugut vjen stuhia dhe të ftohtit nga erërat e acarta të veriut.
ab interioribus egreditur tempestas et ab Arcturo frigus
10 Me frymën e Perëndisë formohet akulli dhe shtrirja e ujërave tërhiqet.
flante Deo concrescit gelu et rursum latissimae funduntur aquae
11 I ngarkon retë e dendura me lagështirë dhe i shpërndan larg retë e tij dritëplota.
frumentum desiderat nubes et nubes spargunt lumen suum
12 Ato enden në qiell kudo, duke ndryshuar drejtimin në bazë të drejtimit të tij, për të kryer çfarëdo gjë që ai urdhëron mbi faqen e tokës së banuar.
quae lustrant per circuitum quocumque eas voluntas gubernantis duxerit ad omne quod praeceperit illis super faciem orbis terrarum
13 I dërgon o për dënim, o për tokën e tij o për mirësi.
sive in una tribu sive in terra sua sive in quocumque loco misericordiae suae eas iusserit inveniri
14 Dëgjo këtë, o Job, ndalu dhe merr parasysh mrekullitë e Perëndisë!
ausculta haec Iob sta et considera miracula Dei
15 A e di ti si i drejton Perëndia dhe si bën të shkëlqejë shkrepëtima e reve të tij?
numquid scis quando praeceperit Deus pluviis ut ostenderent lucem nubium eius
16 A e di ti si rrinë pezull retë në ajër, mrekullitë e atij që i di të gjitha?
numquid nosti semitas nubium magnas et perfectas scientias
17 A e di ti përse rrobat e tua janë të ngrohta, kur toka pushon për shkak të erës së jugut?
nonne vestimenta tua calida sunt cum perflata fuerit terra austro
18 Vallë a e ke shtrirë ti bashkë me të kupën qiellore, duke e bërë të fortë si një pasqyrë prej metali të shkrirë?
tu forsitan cum eo fabricatus es caelos qui solidissimi quasi aere fusi sunt
19 Na mëso se çfarë duhet t’i themi, sepse ne nuk mund të përgatisim shkakun tonë për errësirën.
ostende nobis quid dicamus illi nos quippe involvimur tenebris
20 A mund t’i thuhet vallë se unë dua të flas? Në rast se një njeri duhet të fliste, do të shkatërrohej me siguri.
quis narrabit ei quae loquor etiam si locutus fuerit homo devorabitur
21 Edhe tani askush nuk mund ta shikojë diellin me ngulm kur shkëlqen në qiell, mbas kalimit të erës që e ka bërë pa re.
at nunc non vident lucem subito aer cogitur in nubes et ventus transiens fugabit eas
22 Koha e bukur vjen nga veriu, por rreth Perëndisë kemi një madhështi të hatashme.
ab aquilone aurum venit et ad Deum formidolosa laudatio
23 Të Plotfuqishmin ne nuk mund ta arrijmë. Ai është i madhërishëm për nga fuqia, nga ndershmëria dhe nga drejtësia; ai nuk shtyp asnjeri.
digne eum invenire non possumus magnus fortitudine et iudicio et iustitia et enarrari non potest
24 Prandaj njerëzit e kanë frikë; por ai nuk e përfill atë që e quan veten të ditur”.
ideo timebunt eum viri et non audebunt contemplari omnes qui sibi videntur esse sapientes
