Jobi 37
1 Prandaj zemra ime dridhet dhe brof jashtë vendit të saj.
Super hoc expavit cor meum, et emotum est de loco suo.
2 Dëgjoni me vëmendje shungullimën e zërit të saj, gjëmimin që del nga goja e saj!
Audite auditionem in terrore vocis eius, et sonum de ore illius procedentem.
3 Ai lëshon vetëtimën e tij nën gjithë qiellin dhe deri në skajet e tokës.
Subter omnes cælos ipse considerat, et lumen illius super terminos terræ.
4 Prapa tij një zë vrumbullon; ai gjëmon me zërin e tij madhështor; ai nuk i përmban kur dëgjohet zëri i tij.
Post eum rugiet sonitus, tonabit voce magnitudinis suæ, et non investigabitur, cum audita fuerit vox eius.
5 Perëndia gjëmon në mënyrë të mrekullueshme me zërin e tij dhe bën gjëra të mëdha që nuk mund t’i kuptojmë.
Tonabit Deus in voce sua mirabiliter, qui facit magna et inscrutabilia.
6 I thotë në fakt borës: “Bjerë mbi tokë”, ia thotë si shirave të lehta ashtu dhe shirave të rrebeshta.
Qui præcipit nivi ut descendat in terram, et hiemis pluviis, et imbri fortitudinis suæ.
7 Ai ndal dorën e çdo njeriu, me qëllim që të gjithë vdekatarët të mund të njohin veprat e tij.
Qui in manu omnium hominum signat, ut noverint singuli opera sua.
8 Bishat hyjnë në strukat e tyre dhe rrinë në strofkat e tyre.
Ingredietur bestia latibulum, et in antro suo morabitur.
9 Nga vendet më të largëta të jugut vjen stuhia dhe të ftohtit nga erërat e acarta të veriut.
Ab interioribus egredietur tempestas, et ab Arcturo frigus.
10 Me frymën e Perëndisë formohet akulli dhe shtrirja e ujërave tërhiqet.
Flante Deo concrescit gelu, et rursum latissimæ funduntur aquæ.
11 I ngarkon retë e dendura me lagështirë dhe i shpërndan larg retë e tij dritëplota.
Frumentum desiderat nubes, et nubes spargunt lumen suum.
12 Ato enden në qiell kudo, duke ndryshuar drejtimin në bazë të drejtimit të tij, për të kryer çfarëdo gjë që ai urdhëron mbi faqen e tokës së banuar.
Quæ lustrant per circuitum, quocumque eas voluntas gubernantis duxerit, ad omne quod præceperit illis super faciem orbis terrarum:
13 I dërgon o për dënim, o për tokën e tij o për mirësi.
Sive in una tribu, sive in terra sua, sive in quocumque loco misericordiæ suæ eas iusserit inveniri.
14 Dëgjo këtë, o Job, ndalu dhe merr parasysh mrekullitë e Perëndisë!
Ausculta hæc Iob: sta, et considera mirabilia Dei.
15 A e di ti si i drejton Perëndia dhe si bën të shkëlqejë shkrepëtima e reve të tij?
Numquid scis quando præceperit Deus pluviis, ut ostenderent lucem nubium eius?
16 A e di ti si rrinë pezull retë në ajër, mrekullitë e atij që i di të gjitha?
Numquid nosti semitas nubium magnas, et perfectas scientias?
17 A e di ti përse rrobat e tua janë të ngrohta, kur toka pushon për shkak të erës së jugut?
Nonne vestimenta tua calida sunt, cum perflata fuerit terra Austro?
18 Vallë a e ke shtrirë ti bashkë me të kupën qiellore, duke e bërë të fortë si një pasqyrë prej metali të shkrirë?
Tu forsitan cum eo fabricatus es cælos, qui solidissimi quasi ære fusi sunt.
19 Na mëso se çfarë duhet t’i themi, sepse ne nuk mund të përgatisim shkakun tonë për errësirën.
Ostende nobis quid dicamus illi: nos quippe involvimur tenebris.
20 A mund t’i thuhet vallë se unë dua të flas? Në rast se një njeri duhet të fliste, do të shkatërrohej me siguri.
Quis narrabit ei quæ loquor? etiam si locutus fuerit homo, devorabitur.
21 Edhe tani askush nuk mund ta shikojë diellin me ngulm kur shkëlqen në qiell, mbas kalimit të erës që e ka bërë pa re.
At nunc non vident lucem: subito aer cogetur in nubes, et ventus transiens fugabit eas.
22 Koha e bukur vjen nga veriu, por rreth Perëndisë kemi një madhështi të hatashme.
Ab Aquilone aurum venit, et ad Deum formidolosa laudatio.
23 Të Plotfuqishmin ne nuk mund ta arrijmë. Ai është i madhërishëm për nga fuqia, nga ndershmëria dhe nga drejtësia; ai nuk shtyp asnjeri.
Digne eum invenire non possumus: magnus fortitudine, et iudicio, et iustitia et enarrari non potest.
24 Prandaj njerëzit e kanë frikë; por ai nuk e përfill atë që e quan veten të ditur”.
Ideo timebunt eum viri, et non audebunt contemplari omnes, qui sibi videntur esse sapientes.
