Jobi 37

1 Prandaj zemra ime dridhet dhe brof jashtë vendit të saj.

A tale spettacolo il cuor mi trema e balza fuor del suo luogo.

2 Dëgjoni me vëmendje shungullimën e zërit të saj, gjëmimin që del nga goja e saj!

Udite, udite il fragore della sua voce, il rombo che esce dalla sua bocca!

3 Ai lëshon vetëtimën e tij nën gjithë qiellin dhe deri në skajet e tokës.

Egli lo lancia sotto tutti i cieli e il suo lampo guizza fino ai lembi della terra.

4 Prapa tij një zë vrumbullon; ai gjëmon me zërin e tij madhështor; ai nuk i përmban kur dëgjohet zëri i tij.

Dopo il lampo, una voce rugge; egli tuona con la sua voce maestosa; e quando s’ode la voce, il fulmine non e già più nella sua mano.

5 Perëndia gjëmon në mënyrë të mrekullueshme me zërin e tij dhe bën gjëra të mëdha që nuk mund t’i kuptojmë.

Iddio tuona con la sua voce maravigliosamente; grandi cose egli fa che noi non intendiamo.

6 I thotë në fakt borës: “Bjerë mbi tokë”, ia thotë si shirave të lehta ashtu dhe shirave të rrebeshta.

Dice alla neve: “Cadi sulla terra!” lo dice al nembo della pioggia, al nembo delle piogge torrenziali.

7 Ai ndal dorën e çdo njeriu, me qëllim që të gjithë vdekatarët të mund të njohin veprat e tij.

Rende inerte ogni mano d’uomo, onde tutti i mortali, che son opera sua, imparino a conoscerlo.

8 Bishat hyjnë në strukat e tyre dhe rrinë në strofkat e tyre.

Le bestie selvagge vanno nel covo, e stan ritirate entro le tane.

9 Nga vendet më të largëta të jugut vjen stuhia dhe të ftohtit nga erërat e acarta të veriut.

Dai recessi del sud viene l’uragano, dagli aquiloni il freddo.

10 Me frymën e Perëndisë formohet akulli dhe shtrirja e ujërave tërhiqet.

Al soffio di Dio si forma il ghiaccio e si contrae la distesa dell’acque.

11 I ngarkon retë e dendura me lagështirë dhe i shpërndan larg retë e tij dritëplota.

Egli carica pure le nubi d’umidità, disperde lontano le nuvole che portano i suoi lampi

12 Ato enden në qiell kudo, duke ndryshuar drejtimin në bazë të drejtimit të tij, për të kryer çfarëdo gjë që ai urdhëron mbi faqen e tokës së banuar.

ed esse, da lui guidate, vanno vagando nei lor giri per eseguir quanto ei loro comanda sopra la faccia di tutta la terra;

13 I dërgon o për dënim, o për tokën e tij o për mirësi.

e le manda o come flagello, o come beneficio alla sua terra, o come prova della sua bontà.

14 Dëgjo këtë, o Job, ndalu dhe merr parasysh mrekullitë e Perëndisë!

Porgi l’orecchio a questo, o Giobbe; fermati, e considera le maraviglie di Dio!

15 A e di ti si i drejton Perëndia dhe si bën të shkëlqejë shkrepëtima e reve të tij?

Sai tu come Iddio le diriga e faccia guizzare il lampo dalle sue nubi?

16 A e di ti si rrinë pezull retë në ajër, mrekullitë e atij që i di të gjitha?

Conosci tu l’equilibrio delle nuvole, le maraviglie di colui la cui scienza è perfetta?

17 A e di ti përse rrobat e tua janë të ngrohta, kur toka pushon për shkak të erës së jugut?

Sai tu come mai gli abiti tuoi sono caldi quando la terra s’assopisce sotto il soffio dello scirocco?

18 Vallë a e ke shtrirë ti bashkë me të kupën qiellore, duke e bërë të fortë si një pasqyrë prej metali të shkrirë?

Puoi tu, come lui, distendere i cieli e farli solidi come uno specchio di metallo?

19 Na mëso se çfarë duhet t’i themi, sepse ne nuk mund të përgatisim shkakun tonë për errësirën.

Insegnaci tu che dirgli!… Nelle tenebre nostre, noi non abbiam parole.

20 A mund t’i thuhet vallë se unë dua të flas? Në rast se një njeri duhet të fliste, do të shkatërrohej me siguri.

Gli si annunzierà forse ch’io voglio parlare? Ma chi mai può bramare d’essere inghiottito?

21 Edhe tani askush nuk mund ta shikojë diellin me ngulm kur shkëlqen në qiell, mbas kalimit të erës që e ka bërë pa re.

Nessuno può fissare il sole che sfolgora ne’ cieli quando v’è passato il vento a renderli tersi.

22 Koha e bukur vjen nga veriu, por rreth Perëndisë kemi një madhështi të hatashme.

Dal settentrione viene l’oro; ma Dio è circondato da una maestà terribile;

23 Të Plotfuqishmin ne nuk mund ta arrijmë. Ai është i madhërishëm për nga fuqia, nga ndershmëria dhe nga drejtësia; ai nuk shtyp asnjeri.

l’Onnipotente noi non lo possiam scoprire. Egli è grande in forza, in equità, in perfetta giustizia; egli non opprime alcuno.

24 Prandaj njerëzit e kanë frikë; por ai nuk e përfill atë që e quan veten të ditur”.

Perciò gli uomini lo temono; ei non degna d’uno sguardo chi si presume savio”.