Jobi 37

1 Prandaj zemra ime dridhet dhe brof jashtë vendit të saj.

Igenis, ezért remeg szívem s felszökken helyéből.

2 Dëgjoni me vëmendje shungullimën e zërit të saj, gjëmimin që del nga goja e saj!

Hallva halljátok hangja háborgását s a morajt, mely szájából kél;

3 Ai lëshon vetëtimën e tij nën gjithë qiellin dhe deri në skajet e tokës.

az egész ég alatt van terjedése és fénye a föld szélein.

4 Prapa tij një zë vrumbullon; ai gjëmon me zërin e tij madhështor; ai nuk i përmban kur dëgjohet zëri i tij.

Utána ordít a hang: dörög fenséges hangján, s nem tartja vissza, midőn hallatszik hangja.

5 Perëndia gjëmon në mënyrë të mrekullueshme me zërin e tij dhe bën gjëra të mëdha që nuk mund t’i kuptojmë.

Csodásan dörög Isten a hangján, nagyokat tesz, s nem ismerjük meg.

6 I thotë në fakt borës: “Bjerë mbi tokë”, ia thotë si shirave të lehta ashtu dhe shirave të rrebeshta.

Mert a hónak mondja: szállj a földre, meg a hulló esőnek, hatalmasan hulló esőjének

7 Ai ndal dorën e çdo njeriu, me qëllim që të gjithë vdekatarët të mund të njohin veprat e tij.

Minden ember kezét lepecsételi, hogy megismerje alkotását minden halandó.

8 Bishat hyjnë në strukat e tyre dhe rrinë në strofkat e tyre.

S bemegy a vad a leshelyre, és tanyáiban lakozik.

9 Nga vendet më të largëta të jugut vjen stuhia dhe të ftohtit nga erërat e acarta të veriut.

A kamarából szélvész jő és a szóró szelektől a hideg.

10 Me frymën e Perëndisë formohet akulli dhe shtrirja e ujërave tërhiqet.

Isten leheletétől jég keletkezik s a vizek tágassága szilárddá lesz.

11 I ngarkon retë e dendura me lagështirë dhe i shpërndan larg retë e tij dritëplota.

Nedvességgel meg is terheli a felleget, szétterjeszti fényének felhőjét.

12 Ato enden në qiell kudo, duke ndryshuar drejtimin në bazë të drejtimit të tij, për të kryer çfarëdo gjë që ai urdhëron mbi faqen e tokës së banuar.

S az körökben egyre forog, kormányzása által, cselekvésök szerint, bár mire rendeli őket a földkerekség színén;

13 I dërgon o për dënim, o për tokën e tij o për mirësi.

hol ostorul, ha földjének javára van, hol szeretetre nyújtja.

14 Dëgjo këtë, o Job, ndalu dhe merr parasysh mrekullitë e Perëndisë!

Figyelj erre, Jób, állj meg és vedd észre Isten csodáit!

15 A e di ti si i drejton Perëndia dhe si bën të shkëlqejë shkrepëtima e reve të tij?

Tudsz-e róla, midőn Isten ügyel rájuk, s tündökölteti felhőjének fényét?

16 A e di ti si rrinë pezull retë në ajër, mrekullitë e atij që i di të gjitha?

Tudsz-e a fellegnek lengéséről, a tökéletes tudásúnak csodáiról?

17 A e di ti përse rrobat e tua janë të ngrohta, kur toka pushon për shkak të erës së jugut?

Te, kinek melegek a ruhái, midőn a földet pihenteti a déli szél által.

18 Vallë a e ke shtrirë ti bashkë me të kupën qiellore, duke e bërë të fortë si një pasqyrë prej metali të shkrirë?

Vele boltozod a mennyeket, melyek erősek, mint a szilárd tükör?

19 Na mëso se çfarë duhet t’i themi, sepse ne nuk mund të përgatisim shkakun tonë për errësirën.

Tudasd velünk, mit mondjunk neki! Mit sem hozhatunk fel a sötétség miatt.

20 A mund t’i thuhet vallë se unë dua të flas? Në rast se një njeri duhet të fliste, do të shkatërrohej me siguri.

Jelentetik-e neki, hogy beszélek, avagy szólt-e ember, hogy elpusztíttassék?

21 Edhe tani askush nuk mund ta shikojë diellin me ngulm kur shkëlqen në qiell, mbas kalimit të erës që e ka bërë pa re.

Most ugyan nem látni a fényt, mely ragyogó a mennyekben; de a szél átvonul s megtisztítja azokat.

22 Koha e bukur vjen nga veriu, por rreth Perëndisë kemi një madhështi të hatashme.

Észak felől arany jön, Isten mellett félelmes fenség.

23 Të Plotfuqishmin ne nuk mund ta arrijmë. Ai është i madhërishëm për nga fuqia, nga ndershmëria dhe nga drejtësia; ai nuk shtyp asnjeri.

A Mindenhatót, nem érjük őt fel, a nagy erejűt, de a jogot és teljes igazságot nem sérti meg.

24 Prandaj njerëzit e kanë frikë; por ai nuk e përfill atë që e quan veten të ditur”.

Azért félik őt az emberek, nem nézi ő mind a bölcsszívűeket.