Jobi 37

1 Prandaj zemra ime dridhet dhe brof jashtë vendit të saj.

אף לזאת יחרד לבי ויתר ממקומו׃

2 Dëgjoni me vëmendje shungullimën e zërit të saj, gjëmimin që del nga goja e saj!

שמעו שמוע ברגז קלו והגה מפיו יצא׃

3 Ai lëshon vetëtimën e tij nën gjithë qiellin dhe deri në skajet e tokës.

תחת כל השמים ישרהו ואורו על כנפות הארץ׃

4 Prapa tij një zë vrumbullon; ai gjëmon me zërin e tij madhështor; ai nuk i përmban kur dëgjohet zëri i tij.

אחריו ישאג קול ירעם בקול גאונו ולא יעקבם כי ישמע קולו׃

5 Perëndia gjëmon në mënyrë të mrekullueshme me zërin e tij dhe bën gjëra të mëdha që nuk mund t’i kuptojmë.

ירעם אל בקולו נפלאות עשה גדלות ולא נדע׃

6 I thotë në fakt borës: “Bjerë mbi tokë”, ia thotë si shirave të lehta ashtu dhe shirave të rrebeshta.

כי לשלג יאמר הוא ארץ וגשם מטר וגשם מטרות עזו׃

7 Ai ndal dorën e çdo njeriu, me qëllim që të gjithë vdekatarët të mund të njohin veprat e tij.

ביד כל אדם יחתום לדעת כל אנשי מעשהו׃

8 Bishat hyjnë në strukat e tyre dhe rrinë në strofkat e tyre.

ותבא חיה במו ארב ובמעונתיה תשכן׃

9 Nga vendet më të largëta të jugut vjen stuhia dhe të ftohtit nga erërat e acarta të veriut.

מן החדר תבוא סופה וממזרים קרה׃

10 Me frymën e Perëndisë formohet akulli dhe shtrirja e ujërave tërhiqet.

מנשמת אל יתן קרח ורחב מים במוצק׃

11 I ngarkon retë e dendura me lagështirë dhe i shpërndan larg retë e tij dritëplota.

אף ברי יטריח עב יפיץ ענן אורו׃

12 Ato enden në qiell kudo, duke ndryshuar drejtimin në bazë të drejtimit të tij, për të kryer çfarëdo gjë që ai urdhëron mbi faqen e tokës së banuar.

והוא מסבות מתהפך בתחבולתו לפעלם כל אשר יצום על פני תבל ארצה׃

13 I dërgon o për dënim, o për tokën e tij o për mirësi.

אם לשבט אם לארצו אם לחסד ימצאהו׃

14 Dëgjo këtë, o Job, ndalu dhe merr parasysh mrekullitë e Perëndisë!

האזינה זאת איוב עמד והתבונן נפלאות אל׃

15 A e di ti si i drejton Perëndia dhe si bën të shkëlqejë shkrepëtima e reve të tij?

התדע בשום אלוה עליהם והופיע אור עננו׃

16 A e di ti si rrinë pezull retë në ajër, mrekullitë e atij që i di të gjitha?

התדע על מפלשי עב מפלאות תמים דעים׃

17 A e di ti përse rrobat e tua janë të ngrohta, kur toka pushon për shkak të erës së jugut?

אשר בגדיך חמים בהשקט ארץ מדרום׃

18 Vallë a e ke shtrirë ti bashkë me të kupën qiellore, duke e bërë të fortë si një pasqyrë prej metali të shkrirë?

תרקיע עמו לשחקים חזקים כראי מוצק׃

19 Na mëso se çfarë duhet t’i themi, sepse ne nuk mund të përgatisim shkakun tonë për errësirën.

הודיענו מה נאמר לו לא נערך מפני חשך׃

20 A mund t’i thuhet vallë se unë dua të flas? Në rast se një njeri duhet të fliste, do të shkatërrohej me siguri.

היספר לו כי אדבר אם אמר איש כי יבלע׃

21 Edhe tani askush nuk mund ta shikojë diellin me ngulm kur shkëlqen në qiell, mbas kalimit të erës që e ka bërë pa re.

ועתה לא ראו אור בהיר הוא בשחקים ורוח עברה ותטהרם׃

22 Koha e bukur vjen nga veriu, por rreth Perëndisë kemi një madhështi të hatashme.

מצפון זהב יאתה על אלוה נורא הוד׃

23 Të Plotfuqishmin ne nuk mund ta arrijmë. Ai është i madhërishëm për nga fuqia, nga ndershmëria dhe nga drejtësia; ai nuk shtyp asnjeri.

שדי לא מצאנהו שגיא כח ומשפט ורב צדקה לא יענה׃

24 Prandaj njerëzit e kanë frikë; por ai nuk e përfill atë që e quan veten të ditur”.

לכן יראוהו אנשים לא יראה כל חכמי לב׃