Jobi 37

1 Prandaj zemra ime dridhet dhe brof jashtë vendit të saj.

"Darob erzittert mir das Herz und hebt sich weg von seiner Stelle.

2 Dëgjoni me vëmendje shungullimën e zërit të saj, gjëmimin që del nga goja e saj!

Auf seine Stimme hört voll Furcht, das Wort, das seinen Mund verläßt!

3 Ai lëshon vetëtimën e tij nën gjithë qiellin dhe deri në skajet e tokës.

Er sendet's unterm ganzen Himmel hin, dazu sein Licht bis zu der Erde Säumen.

4 Prapa tij një zë vrumbullon; ai gjëmon me zërin e tij madhështor; ai nuk i përmban kur dëgjohet zëri i tij.

Und hintendrein brüllt eine Stimme; mit einer Stimme, allgewaltig, donnert es, und nichts hält sie zurück, wenn sein Befehl sich hören läßt.

5 Perëndia gjëmon në mënyrë të mrekullueshme me zërin e tij dhe bën gjëra të mëdha që nuk mund t’i kuptojmë.

Gott donnert wunderbar mit seiner Stimme, er, der so Großes tut, so Unbegreifliches.

6 I thotë në fakt borës: “Bjerë mbi tokë”, ia thotë si shirave të lehta ashtu dhe shirave të rrebeshta.

Dem Schnee gebietet er: 'Fall auf die Erde!', so zu dem Regenguß, so zu gewaltigen Wolkenbrüchen.

7 Ai ndal dorën e çdo njeriu, me qëllim që të gjithë vdekatarët të mund të njohin veprat e tij.

Dann mahnt er allgemein, es solle jeder Mensch sein Werk beachten.

8 Bishat hyjnë në strukat e tyre dhe rrinë në strofkat e tyre.

Da geht das Wild selbst ins Versteck und ruht auf seiner Lagerstatt.

9 Nga vendet më të largëta të jugut vjen stuhia dhe të ftohtit nga erërat e acarta të veriut.

Dann kommt der Sturm aus seiner Kammer, und von den rauhen Winden kommt die Kälte.

10 Me frymën e Perëndisë formohet akulli dhe shtrirja e ujërave tërhiqet.

Vor Gottes Odem aber schmilzt das Eis; die Wassermasse kommt in Fluß.

11 I ngarkon retë e dendura me lagështirë dhe i shpërndan larg retë e tij dritëplota.

Der Nordwind scheucht alsdann die Wolken, und das Gewölk zerstreut sein Sausen.

12 Ato enden në qiell kudo, duke ndryshuar drejtimin në bazë të drejtimit të tij, për të kryer çfarëdo gjë që ai urdhëron mbi faqen e tokës së banuar.

Er dreht sich um sich selbst, von ihm geführt, er tut, was immer er ihn heißt auf dieser ird'schen Welt.

13 I dërgon o për dënim, o për tokën e tij o për mirësi.

Er sendet ihn zur Strafe und zum Fluch, doch auch zum Segen.

14 Dëgjo këtë, o Job, ndalu dhe merr parasysh mrekullitë e Perëndisë!

Vernimm dies, Job! Merk auf, beachte Gottes Wunder!

15 A e di ti si i drejton Perëndia dhe si bën të shkëlqejë shkrepëtima e reve të tij?

Begreifst denn du, wie Gott bei alldem waltet und seinen Strahl in seiner Wolke zucken läßt?

16 A e di ti si rrinë pezull retë në ajër, mrekullitë e atij që i di të gjitha?

Begreifst du, wenn die Wolken alles überziehen, du Wunder der Allwissenheit,

17 A e di ti përse rrobat e tua janë të ngrohta, kur toka pushon për shkak të erës së jugut?

wie dir die Kleider durch die Hitze lästig werden, wenn durch den Süd die Erde stille liegt? -

18 Vallë a e ke shtrirë ti bashkë me të kupën qiellore, duke e bërë të fortë si një pasqyrë prej metali të shkrirë?

Kannst du, gleich ihm, die lichten Höhen wölben, die also fest wie ein gegossener Spiegel sind? -

19 Na mëso se çfarë duhet t’i themi, sepse ne nuk mund të përgatisim shkakun tonë për errësirën.

Zeig mir doch an, was wir da sagen wollten! Wir finden uns gar nicht zurecht vor Düsterkeit.

20 A mund t’i thuhet vallë se unë dua të flas? Në rast se një njeri duhet të fliste, do të shkatërrohej me siguri.

Wird sie verscheucht auf mein Geheiß? Kann jemand ihr befehlen, zu verschwinden?

21 Edhe tani askush nuk mund ta shikojë diellin me ngulm kur shkëlqen në qiell, mbas kalimit të erës që e ka bërë pa re.

Nichts Lichtes sieht man mehr, ist's doch so dunkel durch die Wolken. Da streicht ein Wind daher und reinigt sie.

22 Koha e bukur vjen nga veriu, por rreth Perëndisë kemi një madhështi të hatashme.

Von Norden her erscheint es golden, und Gott, dem Furchtbaren, gebührt der Ruhm davon.

23 Të Plotfuqishmin ne nuk mund ta arrijmë. Ai është i madhërishëm për nga fuqia, nga ndershmëria dhe nga drejtësia; ai nuk shtyp asnjeri.

Nie werden wir begreifen den Allmächtigen. Er ist so groß an Macht und Rechtlichkeit, und nicht verschleppt er die gerechte Sache.

24 Prandaj njerëzit e kanë frikë; por ai nuk e përfill atë që e quan veten të ditur”.

Drum fürchten ihn die schlichten Leute. Doch die sich weise dünken, die begreifen all das nicht."