Jobi 37

1 Prandaj zemra ime dridhet dhe brof jashtë vendit të saj.

Mon cœur est tout tremblant, Il bondit hors de sa place.

2 Dëgjoni me vëmendje shungullimën e zërit të saj, gjëmimin që del nga goja e saj!

Écoutez, écoutez le frémissement de sa voix, Le grondement qui sort de sa bouche!

3 Ai lëshon vetëtimën e tij nën gjithë qiellin dhe deri në skajet e tokës.

Il le fait rouler dans toute l’étendue des cieux, Et son éclair brille jusqu’aux extrémités de la terre.

4 Prapa tij një zë vrumbullon; ai gjëmon me zërin e tij madhështor; ai nuk i përmban kur dëgjohet zëri i tij.

Puis éclate un rugissement: il tonne de sa voix majestueuse; Il ne retient plus l’éclair, dès que sa voix retentit.

5 Perëndia gjëmon në mënyrë të mrekullueshme me zërin e tij dhe bën gjëra të mëdha që nuk mund t’i kuptojmë.

Dieu tonne avec sa voix d’une manière merveilleuse; Il fait de grandes choses que nous ne comprenons pas.

6 I thotë në fakt borës: “Bjerë mbi tokë”, ia thotë si shirave të lehta ashtu dhe shirave të rrebeshta.

Il dit à la neige: Tombe sur la terre! Il le dit à la pluie, même aux plus fortes pluies.

7 Ai ndal dorën e çdo njeriu, me qëllim që të gjithë vdekatarët të mund të njohin veprat e tij.

Il met un sceau sur la main de tous les hommes, Afin que tous se reconnaissent comme ses créatures.

8 Bishat hyjnë në strukat e tyre dhe rrinë në strofkat e tyre.

L’animal sauvage se retire dans une caverne, Et se couche dans sa tanière.

9 Nga vendet më të largëta të jugut vjen stuhia dhe të ftohtit nga erërat e acarta të veriut.

L’ouragan vient du midi, Et le froid, des vents du nord.

10 Me frymën e Perëndisë formohet akulli dhe shtrirja e ujërave tërhiqet.

Par son souffle Dieu produit la glace, Il réduit l’espace où se répandaient les eaux.

11 I ngarkon retë e dendura me lagështirë dhe i shpërndan larg retë e tij dritëplota.

Il charge de vapeurs les nuages, Il les disperse étincelants;

12 Ato enden në qiell kudo, duke ndryshuar drejtimin në bazë të drejtimit të tij, për të kryer çfarëdo gjë që ai urdhëron mbi faqen e tokës së banuar.

Leurs évolutions varient selon ses desseins, Pour l’accomplissement de tout ce qu’il leur ordonne, Sur la face de la terre habitée;

13 I dërgon o për dënim, o për tokën e tij o për mirësi.

C’est comme une verge dont il frappe sa terre, Ou comme un signe de son amour, qu’il les fait apparaître.

14 Dëgjo këtë, o Job, ndalu dhe merr parasysh mrekullitë e Perëndisë!

Job, sois attentif à ces choses! Considère encore les merveilles de Dieu!

15 A e di ti si i drejton Perëndia dhe si bën të shkëlqejë shkrepëtima e reve të tij?

Sais-tu comment Dieu les dirige, Et fait briller son nuage étincelant?

16 A e di ti si rrinë pezull retë në ajër, mrekullitë e atij që i di të gjitha?

Comprends-tu le balancement des nuées, Les merveilles de celui dont la science est parfaite?

17 A e di ti përse rrobat e tua janë të ngrohta, kur toka pushon për shkak të erës së jugut?

Sais-tu pourquoi tes vêtements sont chauds Quand la terre se repose par le vent du midi?

18 Vallë a e ke shtrirë ti bashkë me të kupën qiellore, duke e bërë të fortë si një pasqyrë prej metali të shkrirë?

Peux-tu comme lui étendre les cieux, Aussi solides qu’un miroir de fonte?

19 Na mëso se çfarë duhet t’i themi, sepse ne nuk mund të përgatisim shkakun tonë për errësirën.

Fais-nous connaître ce que nous devons lui dire; Nous sommes trop ignorants pour nous adresser à lui.

20 A mund t’i thuhet vallë se unë dua të flas? Në rast se një njeri duhet të fliste, do të shkatërrohej me siguri.

Lui annoncera-t-on que je parlerai? Mais quel est l’homme qui désire sa perte?

21 Edhe tani askush nuk mund ta shikojë diellin me ngulm kur shkëlqen në qiell, mbas kalimit të erës që e ka bërë pa re.

On ne peut fixer le soleil qui resplendit dans les cieux, Lorsqu’un vent passe et en ramène la pureté;

22 Koha e bukur vjen nga veriu, por rreth Perëndisë kemi një madhështi të hatashme.

Le septentrion le rend éclatant comme l’or. Oh! Que la majesté de Dieu est redoutable!

23 Të Plotfuqishmin ne nuk mund ta arrijmë. Ai është i madhërishëm për nga fuqia, nga ndershmëria dhe nga drejtësia; ai nuk shtyp asnjeri.

Nous ne saurions parvenir jusqu’au Tout-Puissant, Grand par la force, Par la justice, par le droit souverain: Il ne répond pas!

24 Prandaj njerëzit e kanë frikë; por ai nuk e përfill atë që e quan veten të ditur”.

C’est pourquoi les hommes doivent le craindre; Il ne porte les regards sur aucun sage.