Jobi 37

1 Prandaj zemra ime dridhet dhe brof jashtë vendit të saj.

Ta, over dette forfærdes mit Hjerte og farer op fra sit Sted.

2 Dëgjoni me vëmendje shungullimën e zërit të saj, gjëmimin që del nga goja e saj!

Hører, ja hører hans Røsts Drøn og Bulderet, der udgaar af hans Mund.

3 Ai lëshon vetëtimën e tij nën gjithë qiellin dhe deri në skajet e tokës.

Han lader det fare ud under al Himmelen og sit Lys over Jordens Flige.

4 Prapa tij një zë vrumbullon; ai gjëmon me zërin e tij madhështor; ai nuk i përmban kur dëgjohet zëri i tij.

Efter ham brøler Røsten, han tordner med sin Højheds Røst; og han holder dem ikke tilbage, naar hans Røst høres.

5 Perëndia gjëmon në mënyrë të mrekullueshme me zërin e tij dhe bën gjëra të mëdha që nuk mund t’i kuptojmë.

Gud tordner vidunderligt med sin Røst; han gør store Ting, og vi kunne ikke kende dem.

6 I thotë në fakt borës: “Bjerë mbi tokë”, ia thotë si shirave të lehta ashtu dhe shirave të rrebeshta.

Thi han siger til Sneen: Fald til Jorden! og ligesaa til Regnskyllene, ja til hans Vældes Regnskyl.

7 Ai ndal dorën e çdo njeriu, me qëllim që të gjithë vdekatarët të mund të njohin veprat e tij.

Han forsegler hver Mands Haand, at alle Folk, som ere hans Skabning, skulle kende det.

8 Bishat hyjnë në strukat e tyre dhe rrinë në strofkat e tyre.

Da gaa de vilde Dyr i Hule og blive i deres Boliger.

9 Nga vendet më të largëta të jugut vjen stuhia dhe të ftohtit nga erërat e acarta të veriut.

Fra Syden kommer Stormen, og med Nordenvindene kommer Kulden.

10 Me frymën e Perëndisë formohet akulli dhe shtrirja e ujërave tërhiqet.

Ved Guds Aande kommer Is, og det brede Vand snævres ind.

11 I ngarkon retë e dendura me lagështirë dhe i shpërndan larg retë e tij dritëplota.

Ja, med Fugtighed fylder han Skyen; han udbreder sin lysopfyldte Sky.

12 Ato enden në qiell kudo, duke ndryshuar drejtimin në bazë të drejtimit të tij, për të kryer çfarëdo gjë që ai urdhëron mbi faqen e tokës së banuar.

Og den vender sig i Kredse, alt som han styrer den til dens Gerning, til alt, hvad han byder den, hen over Jordens Kreds:

13 I dërgon o për dënim, o për tokën e tij o për mirësi.

Enten til Revselse eller til hans Lands Bedste eller til Velgerning lader han den ramme.

14 Dëgjo këtë, o Job, ndalu dhe merr parasysh mrekullitë e Perëndisë!

Job, vend dine Øren til dette; staa stille og agt paa Guds underfulde Ting!

15 A e di ti si i drejton Perëndia dhe si bën të shkëlqejë shkrepëtima e reve të tij?

Ved du, naar Gud tænker derpaa, og naar han lader sin Skys Lys skinne?

16 A e di ti si rrinë pezull retë në ajër, mrekullitë e atij që i di të gjitha?

Ved du hvorledes Skyerne svæve? de underfulde Ting af ham, som er fuldkommen i al Kundskab?

17 A e di ti përse rrobat e tua janë të ngrohta, kur toka pushon për shkak të erës së jugut?

du, hvis Klæder blive varme, naar han gør Landet lummert fra Sønden?

18 Vallë a e ke shtrirë ti bashkë me të kupën qiellore, duke e bërë të fortë si një pasqyrë prej metali të shkrirë?

Udspænder du med ham de øverste Skyer, der ere faste som et støbt Spejl?

19 Na mëso se çfarë duhet t’i themi, sepse ne nuk mund të përgatisim shkakun tonë për errësirën.

Lad os vide, hvad vi skulle sige til ham! vi kunne ikke fremføre noget ud fra Mørket.

20 A mund t’i thuhet vallë se unë dua të flas? Në rast se një njeri duhet të fliste, do të shkatërrohej me siguri.

Skal det fortælles ham, at jeg taler? eller mon nogen har ønsket, at han maatte blive opslugt?

21 Edhe tani askush nuk mund ta shikojë diellin me ngulm kur shkëlqen në qiell, mbas kalimit të erës që e ka bërë pa re.

Og nu, ser man ikke Lyset, som straaler i de øverste Skyer: Saa farer et Vejr frem og renser dem.

22 Koha e bukur vjen nga veriu, por rreth Perëndisë kemi një madhështi të hatashme.

Af Norden kommer Guld; over Gud er der forfærdelig Majestæt.

23 Të Plotfuqishmin ne nuk mund ta arrijmë. Ai është i madhërishëm për nga fuqia, nga ndershmëria dhe nga drejtësia; ai nuk shtyp asnjeri.

Den Almægtige, ham kunne vi ikke naa til, ham, som er stor i Kraft; Ret og Retfærdigheds Fylde undertrykker han ikke.

24 Prandaj njerëzit e kanë frikë; por ai nuk e përfill atë që e quan veten të ditur”.

Derfor frygte Folkene ham; han ser ikke til nogen, som er viis i Hjertet.