Jobi 37

1 Prandaj zemra ime dridhet dhe brof jashtë vendit të saj.

Da, od toga i moje srce drhti i s mjesta svoga iskočiti hoće.

2 Dëgjoni me vëmendje shungullimën e zërit të saj, gjëmimin që del nga goja e saj!

Čujte, čujte gromor glasa njegova, tutnjavu što mu iz usta izlazi.

3 Ai lëshon vetëtimën e tij nën gjithë qiellin dhe deri në skajet e tokës.

Gle, munja lijeće preko cijelog neba - i sijevne blijesak s kraja na kraj zemlje -

4 Prapa tij një zë vrumbullon; ai gjëmon me zërin e tij madhështor; ai nuk i përmban kur dëgjohet zëri i tij.

iza nje silan jedan glas se ori: to On gromori glasom veličajnim. Munje mu lete, nitko ih ne priječi, tek što mu je glas jednom odjeknuo.

5 Perëndia gjëmon në mënyrë të mrekullueshme me zërin e tij dhe bën gjëra të mëdha që nuk mund t’i kuptojmë.

Da, Bog gromori glasom veličajnim, djela velebna, neshvatljiva stvara.

6 I thotë në fakt borës: “Bjerë mbi tokë”, ia thotë si shirave të lehta ashtu dhe shirave të rrebeshta.

Kad snijegu kaže: 'Zasniježi po zemlji!' i pljuskovima: 'Zapljuštite silno!'

7 Ai ndal dorën e çdo njeriu, me qëllim që të gjithë vdekatarët të mund të njohin veprat e tij.

svakom čovjeku zapečati ruke da svi njegovo upoznaju djelo.

8 Bishat hyjnë në strukat e tyre dhe rrinë në strofkat e tyre.

U brlog se tad zvijeri sve uvuku i na svojem se šćućure ležaju.

9 Nga vendet më të largëta të jugut vjen stuhia dhe të ftohtit nga erërat e acarta të veriut.

S južne se strane podiže oluja, a studen vjetri sjeverni donose.

10 Me frymën e Perëndisë formohet akulli dhe shtrirja e ujërave tërhiqet.

Već led od daha Božjega nastaje i vodena se kruti površina.

11 I ngarkon retë e dendura me lagështirë dhe i shpërndan larg retë e tij dritëplota.

I opet vodom puni on oblake, i sijevat' stanu oblaci munjama;

12 Ato enden në qiell kudo, duke ndryshuar drejtimin në bazë të drejtimit të tij, për të kryer çfarëdo gjë që ai urdhëron mbi faqen e tokës së banuar.

kruže posvuda po volji njegovoj, što im naloži, to će izvršiti na licu cijelog kruga zemaljskoga.

13 I dërgon o për dënim, o për tokën e tij o për mirësi.

Šalje ih - ili da kazni narode, ili da ih milosrđem obdari.

14 Dëgjo këtë, o Job, ndalu dhe merr parasysh mrekullitë e Perëndisë!

Poslušaj ovo, Jobe, umiri se i promotri djela Božja čudesna.

15 A e di ti si i drejton Perëndia dhe si bën të shkëlqejë shkrepëtima e reve të tij?

Znaš li kako Bog njima zapovijeda, kako munju iz oblaka svog pušta?

16 A e di ti si rrinë pezull retë në ajër, mrekullitë e atij që i di të gjitha?

Znaš li o čem vise gore oblaci? Čudesna to su znanja savršenog.

17 A e di ti përse rrobat e tua janë të ngrohta, kur toka pushon për shkak të erës së jugut?

Kako ti gore od žege haljine u južnom vjetru kad zemlja obamre?

18 Vallë a e ke shtrirë ti bashkë me të kupën qiellore, duke e bërë të fortë si një pasqyrë prej metali të shkrirë?

Zar si nebesa s njim ti razapeo, čvrsta poput ogledala livenog?

19 Na mëso se çfarë duhet t’i themi, sepse ne nuk mund të përgatisim shkakun tonë për errësirën.

DÓe naputi me što da mu kažemo: zbog tmine se ne snalazimo više.

20 A mund t’i thuhet vallë se unë dua të flas? Në rast se një njeri duhet të fliste, do të shkatërrohej me siguri.

Zar ćeš mu reći: 'Hoću govoriti'? Ili na propast vlastitu pristati?

21 Edhe tani askush nuk mund ta shikojë diellin me ngulm kur shkëlqen në qiell, mbas kalimit të erës që e ka bërë pa re.

Tko, dakle, može u svjetlost gledati na nebesima što se sja blistavo kada oblake rastjeraju vjetri?

22 Koha e bukur vjen nga veriu, por rreth Perëndisë kemi një madhështi të hatashme.

Sa sjevera k'o zlato je bljesnulo: veličanstvom strašnim Bog se odjenu!

23 Të Plotfuqishmin ne nuk mund ta arrijmë. Ai është i madhërishëm për nga fuqia, nga ndershmëria dhe nga drejtësia; ai nuk shtyp asnjeri.

Da, Svesilnog doseći ne možemo, neizmjeran je u moći i sudu, velik u pravdi, nikog on ne tlači.

24 Prandaj njerëzit e kanë frikë; por ai nuk e përfill atë që e quan veten të ditur”.

Zato ljudi svi neka ga se boje! Na mudrost oholu on i ne gleda!”