Jobi 31

1 “Unë kisha bërë një besëlidhje me sytë e mi; si mund ta fiksoja, pra, shikimin mbi një virgjëreshë?

Med augo hev eg gjort ei pakt; eg skal’kje skygna etter møy.

2 Cili është fati që më ka caktuar Perëndia nga atje lart dhe trashëgimia e të Plotfuqishmit nga vendet e larta?

Kva gav meg elles Gud der uppe? Kva arv gav Allvald frå det høge?

3 A nuk është vallë fatkeqësia për njeriun e çoroditur dhe mjerimi për atë që kryen të keqen?

Kjem ikkje udådsmann i naud? Og illgjersmenn i ulukka?

4 Nuk i shikon ai tërë rrugët e mia dhe nuk i numëron të gjitha hapat që bëj?

Ser ikkje han på mine vegar? Tel ikkje han kvart stig eg gjeng?

5 Në rast se kam vepruar me falsitet, ose në rast se këmba ime është shpejtuar të ndjekë mashtrimin,

Dersom eg fram med fals hev fare, og foten sprunge etter svik

6 le të më peshojë me një peshore të saktë, dhe Perëndia do ta njohë ndershmërinë time.

- Gud vege meg på rettferds vegt, so han kann sjå eg skuldlaus er! -

7 Në qoftë se hapat e mia kanë dalë nga rruga e drejtë, dhe në qoftë se zemra ime ka ndjekur sytë e mi, apo në se ndonjë njollë u është ngjitur duarve të mia,

Veik mine stig frå vegen av, hev hjarta etter augo gjenge, var det ein flekk på mine hender,

8 le të mbjell unë dhe një tjetër të hajë, dhe pasardhësit e mi u çrrënjofshin.

so gjev ein annan et mitt såd, og riv mi planting upp med rot!

9 Në rast se zemra ime është mashtruar nga një grua dhe kam përgjuar në portën e të afërmit tim,

Let eg min hug av kvinna dåra, sneik eg til grannens dør meg fram,

10 gruaja ime le të bluajë për një tjetër dhe të tjerë u përkulshin mbi të.

so lat mitt viv åt andre mala, og andre yver ho seg bøygje!

11 Sepse kjo do të ishte një mbrapshti, një faj që duhet të dënohet nga gjyqtarët,

For dette er ei skjemdarferd, eit brot som dom og straff fortener,

12 një zjarr që konsumon deri në Abadon, dhe do të kishte shkatërruar deri në rrënjë gjithë të korrat e mia.

ein eld som eta vil til avgrunns og øydeleggja all mi eiga.

13 Në rast se kam hedhur poshtë të drejtën e shërbëtorit tim dhe të shërbëtores sime, kur po grindeshin me mua,

Vanvyrd’ eg retten åt min træl og trælkvinna i trætta med deim?

14 çfarë do të bëja kur Perëndia të ngrihej kundër meje, dhe si do t’i përgjigjesha kur të më kërkonte llogari?

- Kva gjord’ eg då, når Gud reis upp? Kva svara eg, når han meg klaga?

15 Ai që më ka bërë mua në barkun e nënës, a nuk e ka bërë edhe atë? A nuk ka qenë po ai Perëndi që na ka krijuar në bark?

Dei er som meg i morsliv skapte; ein forma oss i moderfang -

16 Në rast se u kam refuzuar të varfërve atë që dëshironin dhe bëra të veniten sytë e gruas së ve,

Um eg sagde nei når arming bad, og let enkja gråtande gå burt,

17 në rast se e hëngra vetëm copën e bukës pa i dhënë një pjesë jetimit,

hev eg mitt brød åleine ete, so farlaus inkje fekk ein bit,

18 (por që në rininë time unë e rrita si një baba, dhe që në bark të nënës sime e kam ndihmuar gruan e ve)

- nei, far for han eg var frå yngdi, frå morsliv var eg hennar førar -

19 në rast se kam parë dikë të vdesë për mungesë rrobash ose një të varfër që nuk kishte me se të mbulohej,

Såg eg ein stakar utan klæde, ein fatig utan yverplagg,

20 në rast se ijet e tij nuk më kanë bekuar, dhe nuk është ngrohur me leshin e qengjave të mi,

og so hans lender ei meg signa, og ei mi saueull han vermde,

21 në qoftë se kam ngritur dorën kundër jetimit, sepse e dija që do të ndihmohesha tek porta,

hev eg mot farlaus handi lyft, av di eg medhald fekk i retten:

22 supi im u ndaftë nga shpatulla, krahu im u theftë në bërryl!

Let herdi mi or led då losna, og armen brotna frå sitt bein!

23 Sepse fatkeqësia që vjen nga Perëndia më kall drithma, dhe për shkak të madhështisë së tij nuk mund të bëj asgjë.

For eg var ovleg rædd Guds straff, eg magtlaus stod framfor hans velde.

24 Në qoftë se kam pasur besim tek ari, dhe arit të kulluar i kam thënë: “Ti je shpresa ime”,

Um eg mi lit til gullet sette, og voni til det fine gull,

25 në rast se jam gëzuar sepse pasuritë e mia ishin të mëdha, dhe sepse dora ime ka grumbulluar shumë pasuri,

Gledde eg meg ved auka rikdom, og alt eg vann meg med mi hand,

26 në qoftë se kam shikuar diellin kur shkëlqen ose hënën që shkonte përpara duke ndritur, dhe zemra ime u mashtrua tinëz dhe goja ime puthi dorën time;

såg eg på ljoset når det stråla, på månen der han skreid i glans,

27 edhe ky do të ishte një faj që duhet të dënohet nga gjyqtarët, sepse do të kisha mohuar Perëndinë që rri aty lart.

vart hjarta mitt i løyndom dåra, so kyss på hand til deim eg sende,

28 Në rast se jam gëzuar për fatkeqësinë e armikut tim dhe u ngrita, sepse e kishte goditur fakeqësia

so var det og straffande brot, då neitta eg min Gud der uppe.

29 (por unë nuk e lejova gojën time të mëkatonte, duke i uruar të vdesë me një mallkim);

Hev eg meg gledt ved uvens uferd, og jubla når han kom i skade,

30 në qoftë se njerëzit e çadrës sime nuk kanë thënë: “Kush mund të gjejë një që nuk është ngopur me mishin e tij?”.

- men eg let ikkje munnen synda og banna honom ifrå livet -

31 (përveç kësaj asnjë i huaj nuk e kalonte natën jashtë, sepse i hapja portat e mia udhëtarit);

hev ei mitt husfolk stendigt sagt: «Kven gjekk vel svolten frå hans bord?»

32 në rast se i kam mbuluar mëkatet e mia si Adami, duke e fshehur fajin tim në gji,

- Eg let’kje framand natta ute; for ferdamann eg opna døri -

33 sepse kisha frikë nga turma e madhe dhe përbuzja e familjeve më tmerronte, kështu që rrija i heshtur pa dalë nga shtëpia.

hev eg som Adam dult mi synd, og løynt mi misgjerd i min barm,

34 Ah, sikur të kisha një që të më dëgjonte! Ja firma ime! I Plotfuqishmi të më përgjigjet! Kundërshtari im të shkruajë një dokument,

di eg var rædd den store hop og ottast spott frå ættefrendar, so stilt eg heldt meg innum dører?

35 dhe unë do ta mbaja me siguri mbi shpatullat e mia, dhe do ta mbaja si një diademë

Å, vilde nokon høyra på meg! Sjå her er underskrifti mi, lat berre Allvald svara meg! Fekk eg den skrift min motpart skreiv,

36 do t’i jepja llogari për të gjitha hapat e mia, duke iu paraqitur si një princ.

den skulde eg på oksli bera og binda på meg som ein krans

37 Në qoftë se toka ime bërtet kundër meje dhe brazdat e saj qajnë bashkë me të,

eg melde honom kvart mitt stig, og som ein hovding møta honom.

38 në rast se kam ngrënë frytin e saj pa paguar, në rast se u kam nxjerrë frymën e fundit zotërve të saj,

Dersom min åker klagar meg, og um plogforerne lyt gråta,

39 në vend të grurit u rritshin ferra dhe barëra të këqija në vend të elbit”.

åt eg hans grøda ubetalt, tok livet eg av eigarmannen:

40 Këtu mbarojnë fjalët e Jobit.

Lat då for kveite klunger gro, og ugras der eg sådde bygg!» Her endar Jobs tale.