Jobi 30

1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.

Mas ahora los más mozos de días que yo, se rien de mí, cuyos padres yo desdeñara de ponerlos con los perros de mi ganado,

2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

Porque ¿para qué había yo menester la fuerza de sus manos, en los cuales pereció el tiempo?

3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

Por causa de la pobreza y de la hambre solos: que huían a la soledad, al lugar tenebroso, asolado y desierto.

4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

Que cogían malvas entre los árboles, y raíces de enebros para calentarse.

5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

Eran echados de entre las gentes, y todos les daban grita como a ladrón.

6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

Que habitaban en las barrancas de los arroyos, en las cavernas de la tierra, y en las piedras.

7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

Que bramaban entre las matas, y se congregaban debajo de las espinas.

8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

Hijos de viles, y hombres sin nombre: mas bajos que la misma tierra.

9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

Y ahora yo soy su canción, y soy hecho a ellos refrán.

10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

Abomínanme, aléjanse de mí; y aun de mi rostro no detuvieron su saliva.

11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

Porque Dios desató mi cuerda, y me afligió; y quitaron el freno delante de mi rostro.

12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

A la mano derecha se levantaron los muchachos; rempujaron mis pies, y pisaron sobre mí las sendas de su contrición.

13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

Mi senda derribaron: aprovecháronse de mi quebrantamiento; contra los cuales no hubo ayudador.

14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

Vinieron como por portillo ancho: revolviéronse por mi calamidad.

15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

Turbaciones se convirtieron sobre mí: combatieron como un viento mi voluntad, y mi salud como nube que pasa.

16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

Y ahora mi alma está derramada en mí: días de aflicción me han comprendido.

17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

De noche taladra sobre mí mis huesos, y mis pulsos no reposan.

18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

Con la grandeza de la fuerza del dolor mi vestidura es mudada; cíñeme como el collar de mi ropa.

19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

Derribóme en el lodo, y soy semejante al polvo, y a la ceniza.

20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

Clamo a ti, y no me oyes: me presento, y no me echas de ver.

21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

Háste tornado cruel para mí: con la fortaleza de tu mano me amenazas.

22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

Levantásteme, e hicísteme cabalgar sobre el viento, y derretiste en mí el ser.

23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

Porque yo conozco que me tornas a la muerte, y a la casa determinada a todo viviente.

24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

Mas él no extenderá la mano contra el sepulcro; ¿clamarán los sepultados cuando él los quebrantare?

25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

¿No lloré yo al afligido, y mi alma no se entristeció sobre el menesteroso?

26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

Cuando esperaba el bien, entonces me vino el mal; y cuando esperaba la luz, vino la oscuridad.

27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

Mis entrañas hierven, y no reposan: previniéronme días de aflicción.

28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

Denegrido anduve, y no por el sol: levantéme en la congregación, y clamé.

29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

Hermano fui de los dragones, y compañero de las hijas del avestruz.

30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

Mi cuero está denegrido sobre mí, y mis huesos se secaron con sequedad.

31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.

Y mi arpa se tornó en luto, y mi órgano en voz de lamentantes.