Jobi 30
1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.
Nunc autem derident me iuniores tempore, quorum non dignabar patres ponere cum canibus gregis mei:
2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.
Quorum virtus manuum mihi erat pro nihilo, et vita ipsa putabantur indigni.
3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,
Egestate et fame steriles, qui rodebant in solitudine, squallentes calamitate, et miseria.
4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.
Et mandebant herbas, et arborum cortices, et radix iuniperorum erat cibus eorum.
5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.
Qui de convallibus ista rapientes, cum singula reperissent, ad ea cum clamore currebant.
6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;
In desertis habitabant torrentium, et in cavernis terræ, vel super glaream.
7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;
Qui inter huiuscemodi lætabantur, et esse sub sentibus delicias computabant.
8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.
Filii stultorum et ignobilium, et in terra penitus non parentes.
9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.
Nunc in eorum canticum versus sum, et factus sum eis in proverbium.
10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.
Abominantur me, et longe fugiunt a me, et faciem meam conspuere non verentur.
11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.
Pharetram enim suam aperuit, et afflixit me, et frenum posuit in os meum.
12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.
Ad dexteram orientis calamitates meæ illico surrexerunt: pedes meos subverterunt, et oppresserunt quasi fluctibus semitis suis.
13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.
Dissipaverunt itinera mea, insidiati sunt mihi, et prævaluerunt, et non fuit qui ferret auxilium.
14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.
Quasi rupto muro, et aperta ianua, irruerunt super me, et ad meas miserias devoluti sunt.
15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.
Redactus sum in nihilum: abstulisti quasi ventus desiderium meum: et velut nubes pertransiit salus mea.
16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.
Nunc autem in memetipso marcescit anima mea, et possident me dies afflictionis.
17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.
Nocte os meum perforatur doloribus: et qui me comedunt, non dormiunt.
18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.
In multitudine eorum consumitur vestimentum meum, et quasi capito tunicæ succinxerunt me.
19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,
Comparatus sum luto, et assimilatus sum favillæ et cineri.
20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.
Clamo ad te, et non exaudis me: sto, et non respicis me.
21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.
Mutatus es mihi in crudelem, et in duritia manus tuæ adversaris mihi.
22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.
Elevasti me, et quasi super ventum ponens elisisti me valide.
23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.
Scio quia morti trades me, ubi constituta est domus omni viventi.
24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.
Verumtamen non ad consumptionem eorum emittis manum tuam: et si corruerint, ipse salvabis.
25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?
Flebam quondam super eo, qui afflictus erat, et compatiebatur anima mea pauperi.
26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.
Expectabam bona, et venerunt mihi mala: præstolabar lucem, et eruperunt tenebræ.
27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.
Interiora mea efferbuerunt absque ulla requie, prævenerunt me dies afflictionis.
28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.
Mœrens incedebam, sine furore, consurgens, in turba clamabam.
29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.
Frater fui draconum, et socius struthionum.
30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.
Cutis mea denigrata est super me, et ossa mea aruerunt præ caumate.
31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.
Versa est in luctum cithara mea, et organum meum in vocem flentium.
