Jobi 30
1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.
But now they that are younger than I have me in derision, whose fathers I disdained to set with the dogs of my flock.
2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.
Yea, the strength of their hands, whereto should it profit me? men in whom ripe age is perished.
3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,
They are gaunt with want and famine; they gnaw the dry ground, in the gloom of wasteness and desolation.
4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.
They pluck salt-wort with wormwood; and the roots of the broom are their food.
5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.
They are driven forth from the midst of men; they cry after them as after a thief.
6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;
In the clefts of the valleys must they dwell, in holes of the earth and of the rocks.
7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;
Among the bushes they bray; under the nettles they are gathered together.
8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.
They are children of churls, yea, children of ignoble men; they were scourged out of the land.
9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.
And now I am become their song, yea, I am a byword unto them.
10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.
They abhor me, they flee far from me, and spare not to spit in my face.
11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.
For He hath loosed my cord, and afflicted me, and they have cast off the bridle before me.
12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.
Upon my right hand rise the brood; they entangle my feet, and they cast up against me their ways of destruction.
13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.
They break up my path, they further my calamity, even men that have no helper.
14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.
As through a wide breach they come; in the midst of the ruin they roll themselves upon me.
15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.
Terrors are turned upon me, they chase mine honour as the wind; and my welfare is passed away as a cloud.
16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.
And now my soul is poured out within me; days of affliction have taken hold upon me.
17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.
In the night my bones are pierced, and fall from me, and my sinews take no rest.
18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.
By the great force of my disease is my garment disfigured; it bindeth me about as the collar of my coat.
19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,
He hath cast me into the mire, and I am become like dust and ashes.
20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.
I cry unto Thee, and Thou dost not answer me; I stand up, and Thou lookest at me.
21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.
Thou art turned to be cruel to me; with the might of Thy hand Thou hatest me.
22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.
Thou liftest me up to the wind, Thou causest me to ride upon it; and Thou dissolvest my substance.
23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.
For I know that Thou wilt bring me to death, and to the house appointed for all living.
24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.
Surely none shall put forth his hand to a ruinous heap, neither because of these things shall help come in one's calamity,
25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?
If I have not wept for him that was in trouble, and if my soul grieved not for the needy.
26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.
Yet, when I looked for good, there came evil; and when I waited for light, there came darkness.
27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.
Mine inwards boil, and rest not; days of affliction are come upon me.
28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.
I go mourning without the sun; I stand up in the assembly, and cry for help.
29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.
I am become a brother to jackals, and a companion to ostriches.
30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.
My skin is black, and falleth from me, and my bones are burned with heat.
31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.
Therefore is my harp turned to mourning, and my pipe into the voice of them that weep.
