< Jobi 3 >

1 Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.
По цьому відкрив Йов уста свої та й прокляв був свій день наро́дження.
2 Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:
І Йов заговорив та й сказав:
3 “Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: “U ngjiz një mashkull!”.
„Хай загине той день, що я в ньому родився, і та ніч, що сказала: „Зача́всь чоловік!“
4 Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!
Нехай стане цей день темното́ю, нехай Бог з висоти́ не згадає його́, і нехай не являється світло над ним!.
5 E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!
Бодай те́мрява й мо́рок його заступи́ли, бодай хмара над ним пробува́ла, бодай те́мнощі денні лякали його́!
6 Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!
Оця ніч — бодай те́мність її обгорну́ла, нехай у днях року не буде назва́на вона, хай не вві́йде вона в число місяців!
7 Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.
Тож ця ніч нехай буде самі́тна, хай не при́йде до неї співа́ння!
8 E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.
Бодай її ті проклина́ли, що день проклинають, що левіята́на готові збудити!
9 U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,
Хай поте́мніють зо́рі пора́нку її, нехай має надію на світло — й не буде його, і хай вона не побачить тремтя́чих повік зорі ранньої, —
10 sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.
бо вона не замкнула двере́й нутра ма́тернього, і не сховала стражда́ння з очей моїх!
11 Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?
Чому́ я не згинув в утро́бі? Як вийшов, із нутра́ то чому́ я не вмер?
12 Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?
Чого прийняли́ ті коліна мене? І нащо ті пе́рса, які я був ссав?
13 Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,
Бо тепер я лежав би спокійно, я спав би, та був би мені відпочи́нок
14 bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,
з царями та з зе́мними ра́дниками, що гробни́ці будують собі,
15 ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.
або із князя́ми, що золото мали, що доми́ свої срі́блом напо́внювали!
16 Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?
Або чом я не ставсь недоно́ском прихо́ваним, немов ті немовля́та, що світла не бачили?
17 Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.
Там же безбожники перестають докуча́ти, і спочивають там змученоси́лі,
18 Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.
разом з тим мають спо́кій ув'я́знені, — вони не почують вже крику гноби́теля!
19 Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.
Мали́й та великий — там рівні, а раб вільний від пана свого́...
20 Pse t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,
І на́що Він стру́дженому дає світло, і життя — гіркоду́хим,
21 të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;
що вичі́кують смерти — й немає її, що її відкопа́ли б, як ска́рби захо́вані,
22 gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?
тим, що радісно ті́шилися б, весели́лись, коли б знайшли гро́ба,
23 Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?
мужчи́ні, якому доро́га закрита, що Бог тінню закрив перед ним?
24 Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.
Бо зідха́ння моє випере́джує хліб мій, а зо́йки мої полились, як вода,
25 Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.
бо страх, що його я жахався, — до мене прибув, і чого я боявся — прийшло те мені.
26 Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi”.
Не знав я споко́ю й не був втихоми́рений, і я не відпочи́в, — та нещастя прийшло!“

< Jobi 3 >