Jobi 3

1 Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.

Därefter upplät Job sin mun och förbannade sin födelsedag;

2 Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:

Job tog till orda och sade:

3 “Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: “U ngjiz një mashkull!”.

Må den dag utplånas, på vilken jag föddes, och den natt som sade: "Ett gossebarn är avlat."

4 Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!

Må den dagen vändas i mörker, må Gud i höjden ej fråga efter den och intet dagsljus lysa däröver.

5 E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!

Mörkret och dödsskuggan börde den åter, molnen lägre sig över den; förskräcke den allt som kan förmörka en dag.

6 Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!

Den natten må gripas av tjockaste mörker; ej må den få fröjda sig bland årets dagar, intet rum må den finna inom månadernas krets.

7 Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.

Ja, ofruktsam blive den natten, aldrig höje sig jubel under den.

8 E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.

Må den förbannas av dem som besvärja dagar, av dem som förmå mana upp Leviatan.

9 U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,

Må dess grynings stjärnor förmörkas, efter ljus må den bida, utan att det kommer, morgonrodnadens ögonbryn må den aldrig få se;

10 sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.

eftersom den ej tillslöt dörrarna till min moders liv, ej lät olyckan förbliva dold för mina ögon.

11 Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?

Varför fick jag ej dö strax i modersskötet, förgås vid det jag kom ut ur min moders liv?

12 Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?

Varför funnos knän mig till mötes, och varför bröst, där jag fick di?

13 Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,

Hade så icke skett, låge jag nu i ro, jag finge då sova, jag njöte då min vila,

14 bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,

vid sidan av konungar och rådsherrar i landet, män som byggde sig palatslika gravar,

15 ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.

ja, vid sidan av furstar som voro rika på guld och hade sina hus uppfyllda av silver;

16 Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?

eller vore jag icke till, lik ett nedgrävt foster, lik ett barn som aldrig fick se ljuset.

17 Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.

Där hava ju de ogudaktiga upphört att rasa, där få de uttröttade komma till vila;

18 Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.

där hava alla fångar fått ro, de höra där ingen pådrivares röst.

19 Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.

Små och stora äro där varandra lika, trälen har där blivit fri ifrån sin herre.

20 Pse t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,

Varför skulle den olycklige skåda ljuset? Ja, varför gives liv åt dem som plågas så bittert,

21 të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;

åt dem som vänta efter döden, utan att den kommer, och spana därefter mer än efter någon skatt,

22 gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?

åt dem som skulle glädjas -- ja, intill jubel -- och fröjda sig, allenast de funne sin grav;

23 Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?

varför åt en man vilkens väg är höljd i mörker, åt en man så kringstängd av Gud?

24 Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.

Suckan har ju blivit mitt dagliga bröd, och såsom vatten strömma mina klagorop.

25 Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.

ty det som ingav mig förskräckelse, det drabbar mig nu, och vad jag fruktade för, det kommer över mig.

26 Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi”.

Jag får ingen rast, ingen ro, ingen vila; ångest kommer över mig.