Jobi 3

1 Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.

DESPUÉS de esto abrió Job su boca, y maldijo su día.

2 Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:

Y exclamó Job, y dijo:

3 “Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: “U ngjiz një mashkull!”.

Perezca el día en que yo nací, y la noche que se dijo: Varón es concebido.

4 Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!

Sea aquel día sombrío, y Dios no cuide de él desde arriba, ni claridad sobre él resplandezca.

5 E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!

Aféenlo tinieblas y sombra de muerte; repose sobre él nublado, que lo haga horrible como caliginoso día.

6 Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!

Ocupe la oscuridad aquella noche; no sea contada entre los días del año, ni venga en el número de los meses.

7 Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.

¡Oh si fuere aquella noche solitaria, que no viniera canción alguna en ella!

8 E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.

Maldíganla los que maldicen al día, los que se aprestan para levantar su llanto.

9 U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,

Oscurézcanse las estrellas de su alba; espere la luz, y no venga, ni vea los párpados de la mañana:

10 sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.

Por cuanto no cerró las puertas del vientre donde yo estaba, ni escondió de mis ojos la miseria.

11 Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?

¿Por qué no morí yo desde la matriz, o fuí traspasado en saliendo del vientre?

12 Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?

¿Por qué me previnieron las rodillas? ¿y para qué las tetas que mamase?

13 Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,

Pues que ahora yaciera yo, y reposara; durmiera, y entonces tuviera reposo,

14 bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,

Con los reyes y con los consejeros de la tierra, que edifican para sí los desiertos;

15 ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.

O con los príncipes que poseían el oro, que henchían sus casas de plata.

16 Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?

O ¿por qué no fuí escondido como aborto, como los pequeñitos que nunca vieron luz?

17 Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.

Allí los impíos dejan el perturbar, y allí descansan los de cansadas fuerzas.

18 Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.

Allí asimismo reposan los cautivos; no oyen la voz del exactor.

19 Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.

Allí están el chico y el grande; y el siervo libre de su señor.

20 Pse t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,

¿Por qué se da luz al trabajado, y vida á los de ánimo en amargura,

21 të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;

Que esperan la muerte, y ella no llega, aunque la buscan más que tesoros;

22 gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?

Que se alegran sobremanera, y se gozan, cuando hallan el sepulcro?

23 Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?

¿[Por qué] al hombre que no sabe por donde vaya, y al cual Dios ha encerrado?

24 Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.

Pues antes que mi pan viene mi suspiro; y mis gemidos corren como aguas.

25 Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.

Porque el temor que me espantaba me ha venido, y hame acontecido lo que temía.

26 Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi”.

No he tenido paz, no me aseguré, ni me estuve reposado; vínome no obstante turbación.