Jobi 3

1 Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.

Después de esto abrió Job su boca, y maldijo su día.

2 Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:

Y exclamó Job, y dijo:

3 “Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: “U ngjiz një mashkull!”.

Perezca el día en que yo fui nacido, y la noche que dijo: Concebido es varón.

4 Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!

Aquel día fuera tinieblas, y Dios no curara de él desde arriba, ni claridad resplandeciera sobre él.

5 E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!

Ensuciáranle tinieblas y sombra de muerte; reposara sobre él nublado, que le hiciera horrible como día caluroso.

6 Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!

A aquella noche ocupara oscuridad, ni fuera contada entre los días del año, ni viniera en el número de los meses.

7 Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.

Oh si fuera aquella noche solitaria, que no viniera en ella canción;

8 E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.

Maldijéranla los que maldicen al día, los que se aparejan para levantar su llanto.

9 U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,

Las estrellas de su alba fueran oscurecidas; esperara la luz, y no viniera; ni viera los párpados de la mañana.

10 sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.

Porque no cerró las puertas del vientre donde yo estaba, ni escondió de mis ojos la miseria.

11 Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?

¿Por qué no morí yo desde la matriz, y fui traspasado en saliendo del vientre?

12 Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?

¿Por qué me previnieron las rodillas, y para qué los pechos que mamase?

13 Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,

Porque ahora yaciera y reposara; durmiera, y entonces tuviera reposo,

14 bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,

Con los reyes, y con los consejeros de la tierra, que edifican para sí los desiertos;

15 ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.

O con los príncipes que poseen el oro, que hinchen sus casas de plata.

16 Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?

O ¿ por qué no fui escondido como abortivo, como los pequeñitos que nunca vieron luz?

17 Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.

Allí los impíos dejaron el miedo, y allí descansaron los de cansadas fuerzas.

18 Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.

Allí también reposaron los cautivos, no oyeron la voz del exactor.

19 Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.

Allí está el chico y el grande: allí es el siervo libre de su señor.

20 Pse t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,

¿Por qué dio luz al trabajado, y vida a los amargos de ánimo?

21 të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;

Que esperan la muerte, y no la hay: y la buscan más que tesoros.

22 gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?

Que se alegran de grande alegría, y se gozan cuando hallan el sepulcro.

23 Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?

Al hombre que no sabe por donde vaya, y que Dios le encerró.

24 Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.

Porque antes que mi pan, viene mi suspiro: y mis gemidos corren como aguas.

25 Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.

Porque el temor que me espantaba, me ha venido, y háme acontecido lo que temía.

26 Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi”.

Nunca tuve paz, nunca me sosegué, ni nunca me reposé; y vínome turbación.