Jobi 3

1 Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.

Потом отвори уста своја Јов и стаде клети дан свој.

2 Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:

И проговоривши Јов рече:

3 “Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: “U ngjiz një mashkull!”.

Не било дана у који се родих, и ноћи у којој рекоше: Роди се детић!

4 Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!

Био тај дан тама, не гледао га Бог озго, и не осветљавала га светлост!

5 E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!

Мрак га запрзнио и сен смртни, облак га обастирао, био страшан као најгори дани!

6 Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!

Ноћ ону освојила тама, не радовала се међу данима годишњим, не бројала се у месеце!

7 Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.

Гле, ноћ она била пуста, певања не било у њој!

8 E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.

Клели је који куну дане, који су готови пробудити крокодила!

9 U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,

Потамнеле звезде у сумрачје њено, чекала видело и не дочекала га, и не видела зори трепавица;

10 sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.

Што ми није затворила врата од утробе и није сакрила муку од мојих очију.

11 Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?

Зашто не умрех у утроби? Не издахнух излазећи из утробе?

12 Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?

Зашто ме прихватише кољена? Зашто сисе, да сем?

13 Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,

Јер бих сада лежао и почивао; спавао бих, и био бих миран,

14 bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,

С царевима и саветницима земаљским, који зидаше себи пустолине,

15 ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.

Или с кнезовима, који имаше злата, и куће своје пунише сребра.

16 Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?

Или зашто не бих као недоношче сакривено, као дете које не угледа видела?

17 Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.

Онде безбожници престају досађивати, и онде почивају изнемогли,

18 Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.

И сужњи се одмарају и не чују глас настојников.

19 Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.

Мали и велики онде је, и роб слободан од свог господара.

20 Pse t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,

Зашто се даје видело невољнику и живот онима који су тужног срца,

21 të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;

Који чекају смрт а ње нема, и траже је већма него закопано благо,

22 gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?

Који играју од радости и веселе се кад нађу гроб?

23 Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?

Човеку, коме је пут сакривен и ког је Бог затворио одсвуда?

24 Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.

Јер пре јела мог долази уздах мој, и као вода разлива се јаук мој.

25 Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.

Јер чега се бојах дође на мене, и чега се страшах задеси ме.

26 Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi”.

Не почивах нити имах мира нити се одмарах, и опет дође страхота.