Jobi 3

1 Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.

Potom otvori usta svoja Jov i stade kleti dan svoj.

2 Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:

I progovoriv Jov reèe:

3 “Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: “U ngjiz një mashkull!”.

Ne bilo dana u koji se rodih, i noæi u kojoj rekoše: rodi se djetiæ!

4 Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!

Bio taj dan tama, ne gledao ga Bog ozgo, i ne osvjetljavala ga svjetlost!

5 E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!

Mrak ga zaprznio i sjen smrtni, oblak ga obastirao, bio strašan kao najgori dani!

6 Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!

Noæ onu osvojila tama, ne radovala se meðu danima godišnjim, ne brojila se u mjesece!

7 Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.

Gle, noæ ona bila pusta, pjevanja ne bilo u njoj!

8 E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.

Kleli je koji kunu dane, koji su gotovi probuditi krokodila!

9 U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,

Potamnjele zvijezde u sumraèje njezino, èekala vidjelo i ne doèekala ga, i ne vidjela zori trepavica;

10 sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.

Što mi nije zatvorila vrata od utrobe i nije sakrila muku od mojih oèiju.

11 Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?

Zašto ne umrijeh u utrobi? ne izdahnuh izlazeæi iz utrobe?

12 Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?

Zašto me prihvatiše koljena? zašto sise, da sem?

13 Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,

Jer bih sada ležao i poèivao; spavao bih, i bio bih miran,

14 bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,

S carevima i savjetnicima zemaljskim, koji zidaše sebi pustoline,

15 ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.

Ili s knezovima, koji imaše zlata, i kuæe svoje puniše srebra.

16 Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?

Ili zašto ne bih kao nedonošèe sakriveno, kao dijete koje ne ugleda vidjela?

17 Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.

Ondje bezbožnici prestaju dosaðivati, i ondje poèivaju iznemogli,

18 Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.

I sužnji se odmaraju i ne èuju glasa nastojnikova.

19 Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.

Mali i veliki ondje je, i rob slobodan od svoga gospodara.

20 Pse t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,

Zašto se daje vidjelo nevoljniku i život onima koji su tužna srca,

21 të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;

Koji èekaju smrt a nje nema, i traže je veæma nego zakopano blago,

22 gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?

Koji igraju od radosti i vesele se kad naðu grob?

23 Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?

Èovjeku, kojemu je put sakriven i kojega je Bog zatvorio otsvuda?

24 Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.

Jer prije jela mojega dolazi uzdah moj, i kao voda razljeva se jauk moj.

25 Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.

Jer èega se bojah doðe na mene, i èega se strašah zadesi me.

26 Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi”.

Ne poèivah niti imah mira niti se odmarah, i opet doðe strahota.