Jobi 3

1 Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.

После того открыл Иов уста свои и проклял день свой.

2 Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:

И начал Иов и сказал:

3 “Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: “U ngjiz një mashkull!”.

погибни день, в который я родился, и ночь, в которую сказано: зачался человек!

4 Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!

День тот да будет тьмою; да не взыщет его Бог свыше, и да не воссияет над ним свет!

5 E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!

Да омрачит его тьма и тень смертная, да обложит его туча, да страшатся его, как палящего зноя!

6 Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!

Ночь та, - да обладает ею мрак, да не сочтется она в днях года, да не войдет в число месяцев!

7 Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.

О! ночь та - да будет она безлюдна; да не войдет в нее веселье!

8 E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.

Да проклянут ее проклинающие день, способные разбудить левиафана!

9 U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,

Да померкнут звезды рассвета ее: пусть ждет она света, и он не приходит, и да не увидит она ресниц денницы

10 sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.

за то, что не затворила дверей чрева матери моей и не сокрыла горести от очей моих!

11 Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?

Для чего не умер я, выходя из утробы, и не скончался, когда вышел из чрева?

12 Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?

Зачем приняли меня колени? зачем было мне сосать сосцы?

13 Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,

Теперь бы лежал я и почивал; спал бы, и мне было бы покойно

14 bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,

с царями и советниками земли, которые застраивали для себя пустыни,

15 ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.

или с князьями, у которых было золото, и которые наполняли дома свои серебром;

16 Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?

или, как выкидыш сокрытый, я не существовал бы, как младенцы, не увидевшие света.

17 Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.

Там беззаконные перестают наводить страх, и там отдыхают истощившиеся в силах.

18 Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.

Там узники вместе наслаждаются покоем и не слышат криков приставника.

19 Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.

Малый и великий там равны, и раб свободен от господина своего.

20 Pse t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,

На что дан страдальцу свет, и жизнь огорченным душою,

21 të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;

которые ждут смерти, и нет ее, которые вырыли бы ее охотнее, нежели клад,

22 gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?

обрадовались бы до восторга, восхитились бы, что нашли гроб?

23 Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?

На что дан свет человеку, которого путь закрыт, и которого Бог окружил мраком?

24 Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.

Вздохи мои предупреждают хлеб мой, и стоны мои льются, как вода,

25 Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.

ибо ужасное, чего я ужасался, то и постигло меня; и чего я боялся, то и пришло ко мне.

26 Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi”.

Нет мне мира, нет покоя, нет отрады: постигло несчастье.