Jobi 3

1 Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.

Depois d'isto abriu Job a sua bocca, e amaldiçoou o seu dia.

2 Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:

E Job respondeu, e disse:

3 “Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: “U ngjiz një mashkull!”.

Pereça o dia em que nasci, e a noite em que se disse: Foi concebido um homem!

4 Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!

Converta-se aquelle dia em trevas; e Deus de cima não tenha cuidado d'elle, nem resplandeça sobre elle a luz.

5 E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!

Contaminem-n'o as trevas e a sombra de morte; habitem sobre elle nuvens: a escuridão do dia o espante!

6 Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!

A escuridão tome aquella noite, e não se goze entre os dias do anno, e não entre no numero dos mezes!

7 Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.

Ah que solitaria seja aquella noite, e suave musica não entre n'ella!

8 E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.

Amaldiçoem-n'a aquelles que amaldiçoam o dia, que estão promptos para levantar o seu pranto.

9 U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,

Escureçam-se as estrellas do seu crepusculo; que espere a luz, e não venha: e não veja as pestanas dos olhos da alva!

10 sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.

Porque não fechou as portas do ventre; nem escondeu dos meus olhos a canceira?

11 Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?

Porque não morri eu desde a madre? e em saindo do ventre, não expirei?

12 Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?

Porque me receberam os joelhos? e porque os peitos, para que mamasse?

13 Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,

Porque já agora jazera e repousara; dormiria, e então haveria repouso para mim.

14 bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,

Com os reis e conselheiros da terra, que se edificavam casas nos logares assolados,

15 ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.

Ou com os principes que tinham oiro, que enchiam as suas casas de prata,

16 Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?

Ou como aborto occulto, não existiria: como as creanças que não viram a luz.

17 Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.

Ali os maus cessam de perturbar: e ali repousam os cançados.

18 Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.

Ali os presos juntamente repousam, e não ouvem a voz do exactor:

19 Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.

Ali está o pequeno e o grande, e o servo fica livre de seu senhor.

20 Pse t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,

Porque se dá luz ao miseravel, e vida aos amargosos d'animo?

21 të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;

Que esperam a morte, e não se acha: e cavam em busca d'ella mais do que de thesouros occultos:

22 gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?

Que d'alegria saltam, e exultam, achando a sepultura:

23 Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?

Ao homem, cujo caminho é occulto, e a quem Deus o encobriu?

24 Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.

Porque antes do meu pão vem o meu suspiro: e os meus gemidos se derramam como agua.

25 Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.

Porque o temor que temo me veiu: e o que receiava me aconteceu.

26 Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi”.

Nunca estive descançado, nem soceguei, nem repousei, mas veiu sobre mim a perturbação.