Jobi 3

1 Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.

Potem Hiob otworzył swoje usta i przeklinał swój dzień.

2 Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:

Hiob odezwał się i zawołał:

3 “Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: “U ngjiz një mashkull!”.

Niech zginie dzień, w którym się urodziłem, i noc, [w którą] powiedziano: Poczęty mężczyzna.

4 Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!

Niech ten dzień stanie się ciemnością, niech o niego nie troszczy się Bóg z wysokości i nie oświetla go światłość.

5 E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!

Niech go pokryje ciemność i cień śmierci, niech go ogarnie obłok i przerazi mrok dnia.

6 Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!

Niech tą nocą zawładnie ciemność, niech nie będzie liczona wśród dni roku [i] nie wejdzie w liczbę miesięcy.

7 Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.

Niech ta noc będzie samotna, niech nie będzie w niej radosnego śpiewu.

8 E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.

Niech przeklną ją ci, którzy przeklinają dzień, którzy są gotowi podnieść swój lament.

9 U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,

Niech gwiazdy zaćmią się [o] zmierzchu, niech nie doczeka się światła ani nie zobaczy zorzy porannej;

10 sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.

Bo nie zamknęła drzwi łona mej [matki] i nie ukryła smutku przed moimi oczami.

11 Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?

Czemu nie umarłem w łonie? [Czemu] nie zginąłem, kiedy wyszedłem z łona?

12 Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?

Czemu przyjęły mnie kolana? Czemu [przyjęły mnie] piersi, abym mógł [je] ssać?

13 Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,

Teraz bowiem leżałbym i trwał w spokoju, spałbym i odpoczywał;

14 bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,

Z królami i z doradcami ziemi, którzy sobie budowali opustoszałe miejsca;

15 ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.

Albo z książętami, którzy mieli złoto i napełnili swe domy srebrem;

16 Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?

Albo [czemu] nie stałem się jak ukryty, martwy płód, jak niemowlęta, [które] nie widziały światła?

17 Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.

Tam bezbożni przestają straszyć, tam pozbawieni siły odpoczywają.

18 Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.

Tam więźniowie razem wypoczywają i nie słyszą głosu ciemięzcy.

19 Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.

Mały i wielki [są] tam sobie równi i niewolnik jest wolny od swego pana.

20 Pse t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,

Czemu nędznemu dane jest światło, a życie [tym], którzy są rozgoryczeni na duszy;

21 të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;

Którzy z tęsknotą wypatrują śmierci, a [ta] nie przychodzi, choć jej szukają pilniej niż ukrytych skarbów;

22 gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?

Którzy wielce się radują i cieszą, kiedy grób znajdują?

23 Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?

[Czemu dane jest światło] człowiekowi, którego droga jest ukryta i którego Bóg osaczył?

24 Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.

Kiedy bowiem mam jeść, przychodzi moje wzdychanie, a moje jęki rozchodzą się jak woda;

25 Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.

Bo to, czego się bałem, spotkało mnie, a to, czego się obawiałem, spadło na mnie.

26 Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi”.

Nie byłem bezpieczny, nie miałem spokoju ani odpoczynku, a jednak nadeszła trwoga.