Jobi 3

1 Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.

Derefter oplot Job sin munn og forbannet den dag han blev født.

2 Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:

Job tok til orde og sa:

3 “Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: “U ngjiz një mashkull!”.

Til grunne gå den dag da jeg blev født, og den natt som sa: Et guttebarn er undfanget!

4 Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!

Måtte den dag bli til mørke! Måtte Gud i det høie ikke spørre efter den, og intet lys stråle over den!

5 E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!

Gid mørke og dødsskygge må kreve den tilbake, gid skyer må leire sig over den, gid alt som gjør en dag mørk, må skremme den!

6 Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!

Den natt - måtte mulm ta den! Den glede sig ikke blandt årets dager, den komme ikke med i måneders tall!

7 Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.

Ja, ufruktbar bli den natt! Aldri lyde det jubel i den!

8 E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.

Måtte de som forbanner dager, ønske ondt over den, de som er kyndige i å mane frem Leviatan!

9 U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,

Gid dens demrings stjerner må bli mørke! La den vente på lys, uten at det kommer! Måtte den aldri skue morgenrødens øielokk -

10 sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.

fordi den ikke stengte døren til min mors liv og skjulte møie for mine øine.

11 Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?

Hvorfor døde jeg ikke i mors liv? Hvorfor utåndet jeg ikke straks i fødselsstunden?

12 Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?

Hvorfor tok knær imot mig, og hvorfor bryster som jeg kunde die?

13 Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,

For da kunde jeg nu ligge og hvile; jeg kunde sove og hadde da ro -

14 bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,

sammen med konger og jordens styrere, som bygget sig ruiner,

15 ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.

eller med fyrster som eide gull, som fylte sine hus med sølv;

16 Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?

eller jeg var nu ikke til, likesom et nedgravd, ufullbåret foster, lik barn som aldri så lyset.

17 Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.

Der har de ugudelige holdt op å rase, og der hviler de trette.

18 Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.

Der har alle fanger ro, de hører ikke driverens røst.

19 Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.

Liten og stor er der like, og trælen er fri for sin herre.

20 Pse t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,

Hvorfor gir han den lidende lys, og liv til dem som bærer sorg i sitt hjerte,

21 të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;

dem som venter på døden uten at den kommer, og som leter efter den ivrigere enn efter skjulte skatter,

22 gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?

dem som gleder sig like til jubel, som fryder sig når de finner en grav -

23 Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?

til den mann hvis vei er skjult for ham, og som Gud har stengt for på alle kanter?

24 Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.

For mine sukk er blitt mitt daglige brød, og mine klager strømmer som vannet.

25 Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.

For alt det fryktelige jeg reddes for, det rammer mig, og det jeg gruer for, det kommer over mig.

26 Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi”.

Jeg har ikke fred, ikke ro, ikke hvile - det kommer alltid ny uro.