Jobi 3

1 Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.

DOPO questo, Giobbe aprì la sua bocca, e maledisse il suo giorno.

2 Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:

E prese a dire:

3 “Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: “U ngjiz një mashkull!”.

Possa perire il giorno nel quale io nacqui, E la notte che fu detto: Un maschio è nato.

4 Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!

Quel giorno sia tenebroso; Iddio non ne abbia cura da alto, E non risplenda la luce sopra esso.

5 E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!

Tenebre, ed ombra di morte rendanlo immondo; La nuvola dimori sopra esso; [Queste cose] rendanlo spaventevole, quali [sono] i giorni più acerbi.

6 Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!

Caligine ingombri quella notte; Non rallegrisi fra i giorni dell'anno, Non sia annoverata fra i mesi.

7 Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.

Ecco, quella notte sia solitaria, Non facciansi in essa canti alcuni.

8 E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.

Maledicanla coloro che maledicono i giorni, I quali son [sempre] apparecchiati a far nuovi lamenti.

9 U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,

Oscurinsi le stelle del suo vespro; Aspetti la luce, ma non ne [venga] alcuna, E non vegga le palpebre dell'alba;

10 sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.

Perciocchè non serrò gli usci del seno di mia madre, E non fece sì che gli occhi miei non vedessero l'affanno.

11 Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?

Perchè non morii io dalla matrice? [Perchè] non trapassai come prima uscii del seno?

12 Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?

Perchè mi furono pòrte le ginocchia? Perchè le mammelle, acciocchè io poppassi?

13 Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,

Conciossiachè ora giacerei, e mi riposerei; Io dormirei, [e] pezzo fa sarei in riposo,

14 bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,

Con i re, e con i consiglieri della terra, I quali edificavano i luoghi deserti;

15 ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.

Ovvero co' principi, che aveano dell'oro, Ed empievano le lor case d'argento;

16 Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?

Ovvero anche [del tutto] non sarei stato, come un abortivo nascosto, Come il feto che non ha veduta la luce.

17 Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.

Quivi cessano gli empi di travagliare [altrui], E quivi si riposano gli stanchi.

18 Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.

Parimente i prigioni hanno requie, [E] non odono [più] la voce del sollecitator delle opere.

19 Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.

Quivi [è] il piccolo e il grande; E il servo franco del suo signore.

20 Pse t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,

Perchè dà egli la luce al miserabile, E la vita a coloro che sono in amaritudine d'animo?

21 të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;

I quali aspettano la morte, e pure ella non [viene]; E la ricercano più che tesori nascosti;

22 gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?

E si rallegrano, fino a festeggiarne, E gioiscono, quando hanno trovato il sepolcro.

23 Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?

[Perchè dà egli la luce] all'uomo, la cui via [è] nascosta, E il quale Iddio ha assiepato d'ogn'intorno?

24 Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.

Conciossiachè, avanti [che io prenda] il mio cibo, il mio sospiro venga, E i miei ruggiti si versino come acqua.

25 Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.

Perchè ciò di che io avea spavento mi è avvenuto, E mi è sopraggiunto quello di che avea paura.

26 Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi”.

Io non ho avuta tranquillità, nè riposo, nè quiete; Ed è venuto il turbamento.