Jobi 3

1 Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.

Après cela Job ouvrit la bouche, et maudit le jour de sa naissance.

2 Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:

Et Job prit la parole et dit:

3 “Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: “U ngjiz një mashkull!”.

Périsse le jour où je suis né, et la nuit qui dit: Un enfant est conçu!

4 Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!

Que ce jour se change en ténèbres, que Dieu d'en haut ne s'en informe plus! et que sur lui la clarté ne resplendisse plus!

5 E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!

Que l'obscurité et l'ombre de mort le réclament, que les sombres nuées viennent s'y établir, et que l'absence de jour y répande l'effroi!

6 Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!

Cette nuit! que les ténèbres s'en emparent, qu'elle ne se réjouisse plus parmi les jours de l'année, et que dans le compte des mois elle n'entre plus!

7 Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.

Voici, que cette nuit soit inféconde, que l'allégresse n'y ait plus accès!

8 E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.

Qu'elle soit notée par ceux qui maudissent les jours, experts à faire lever le Léviathan!

9 U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,

Que les astres de son crépuscule s'éteignent! qu'elle espère la lumière, et qu'elle ne vienne pas, et que jamais elle ne voie les paupières de l'aurore,

10 sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.

car elle ne ferma point le sein dont j'ai franchi les portes, et n'a point dérobé le chagrin à ma vue!

11 Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?

Pourquoi ne quittai-je pas sans vie les flancs de ma mère, et au sortir de son sein n'expirai-je pas?

12 Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?

Pourquoi rencontrai-je des genoux devant moi, et pourquoi des mamelles où je fusse allaité?

13 Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,

Car maintenant je serais gisant et tranquille, je dormirais, et aurais aussi le repos,

14 bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,

avec les Rois et les arbitres de la terre qui se sont élevé des tombes,

15 ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.

ou avec les Princes qui possédaient de l'or, et ont rempli d'argent leurs habitations;

16 Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?

ou, tel que l'avorton enfoui, je ne serais pas, tel que les enfants qui n'ont pas vu le jour.

17 Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.

Là les impies cessent de s'agiter, là se reposent ceux qui sont fatigués d'efforts,

18 Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.

là sont réunis les captifs en sécurité, et ils n'entendent pas la voix de l'exacteur.

19 Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.

Petits et grands y sont égaux, et l'esclave y est affranchi de son maître.

20 Pse t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,

Pourquoi accorde-t-Il la lumière au misérable, et la vie à ceux qui ont l'amertume dans l'âme,

21 të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;

qui attendent la mort, et elle n'arrive pas, qui creusent la terre, plus désireux d'elle que des trésors,

22 gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?

qui se réjouissent jusqu'à l'allégresse, sont transportés, quand ils trouvent un tombeau;

23 Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?

à l'homme enfin, à qui son chemin se dérobe, et que Dieu cerne de toutes parts?

24 Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.

Car le pain que je mange, rencontre mes sanglots, et, comme les flots, mes soupirs s'épanchent;

25 Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.

car la terreur que je crains, m'assaille aussitôt, et ce que je redoute, c'est ce qui m'arrive.

26 Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi”.

Je n'ai ni trêve, ni calme, ni repos, et toujours le trouble survient.